Πριν πέντε χρόνια το πανελλήνιο συγκλονίστηκε από μια άγρια ναζιστική δολοφονία. Μια δολοφονία που παρά την βορβορώδη ατμόσφαιρα της εποχής, μας έκοψε τα ήπατα. Ένας ναζί μαχαιροβγάλτης δολοφόνησε έναν νέο άνθρωπο για το τίποτα, δίχως αφορμή κι αιτία. Απλά, γιατί η «αγανακτισμένη» από το μεγάλο φαγοπότι, κοινωνία «τιμωρούσε» το «διεφθαρμένο» πολιτικό σύστημα με τους Ρουπακιώτες, τους Κασιδιάρηδες και τους Μιχαλολιάκους, αναγορεύοντάς τους σε αρχαγγέλους της κάθαρσης.

Πριν από πέντε χρόνια, μέσα στο ζόφο των ημερών οι ναζί δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής είχαν επιβάλει ένα καθεστώς τρομοκρατίας που κορυφώθηκε με την άγρια δολοφονία ενός νέου άντρα που είχε όλη τη ζωή μπροστά του. Ήταν ναζί οι οποίοι εκπροσωπούνταν περήφανα στην ελληνική βουλή και απ’ έξω οι σοφοί κοινωνιολογούντες αποφαίνονταν ότι η βάση της Χρυσής Αυγής δεν είναι φασίστες αλλά παραπλανημένοι πολίτες από την κρίση. Αυτοί οι παραπλανημένοι πολίτες πέντε χρόνια μετά επιμένουν στην πλάνη τους και κρατούν το ποσοστό των ναζί σταθερό – αν όχι με ανοδικές τάσεις.

Τόσα χρόνια, οι πολίτες αυτοί δεν κατάλαβαν ότι πρόκειται για στυγνούς ναζιστές και ότι αυτό συνεπάγεται. Έχουν το ακαταλόγιστο; Δεν φέρουν την ευθύνη της ψήφου τους; Παραμένουν παραπλανημένοι πολίτες όπως ο Παύλος Φύσσας παραμένει ένας αδικοχαμένος νεκρός. Ένας άνθρωπος που σήμερα θα μπορούσε να ζει αν δεν θεωρούσαμε του ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής περιστασιακό φαινόμενο κι όχι συνειδητούς ναζί. Τι δεν γνωρίζουν αυτοί που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή; Τα κρεματόρια του Άουσβιτς, ή της Τρεμπλίνκα; Τις θηριωδίες, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Τα εκατομμύρια νεκρούς; Την βιβλική καταστροφή; Τι δεν γνωρίζουν αυτοί οι Έλληνες ναζιστές; Τα δεινά της Ελλάδας από τους ναζί; Την γερμανική κατοχή; Τα απανθρωπα εγκλήματά τους, τις αγιάτρευτες πληγές που άφησε ο ναζισμός στο πέρασμά του στον τόπο μας;

Πριν από πέντε χρόνια, η ελληνική δικαιοσύνη, την οποία όλοι οι Έλληνες κατά δήλωσή μας τιμούμε και σεβόμαστε, ανέλαβε την υπόθεση της αναίτιας σφαγής ενός νέου άντρα από έναν ναζί. Ο μαχαιροβγάλτης μάλιστα ομολόγησε το έγκλημα του! Τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη χώρα και πέντε χρόνια από το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα, ο δολοφόνος παραμένει σε κατ’ οίκον περιορισμό; Πόσα χρόνια και πόση αντοχή μπορεί να ξοδέψει μια καθημαγμένη κοινωνία όταν η πολιτεία δεν μπορεί να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα βάζοντας έναν δολοφόνο -κατ’ ομολογίαν του- στην φυλακή; Πόσο δύσκολο είναι αυτό, αναρωτιούνται οι περισσότεροι Έλληνες με ένα αίσθημα ταπείνωσης και αηδίας; Πόσο δύσκολο είναι πια να ικανοποιηθεί αυτό το πάνδημο αίτημα, να διευθετηθεί αυτή η δικαστική εκκρεμότητα;

Παρακολουθούμε έκθαμβοι -κυρίως μετά το νόμο Παρασκευόπουλου- πόσο εύκολα βγαίνουν από τις φυλακές δολοφόνοι, μαφιόζοι, σκληροί εγκληματίες, απατεώνες ολκής, και γινόμαστε μάρτυρες μιας απερίγραπτης οδύσσειας για να καταδικαστεί ένας ναζιστής δολοφόνος που στο τέλος – τέλος η περίπτωσή του αποτελεί καρφί στο μάτι της κοινωνίας… Η κατάσταση αυτή δημιουργεί ένα ασφυκτικό αίσθημα αδικίας, θλίψης και παραίτησης σε όλη την κοινωνία – κυρίως όμως στους απαρηγόρητους γονείς του άτυχου νέου.