Λένε – και έχουν δίκιο – ότι το μοντέλο αντιπολίτευσης είναι, εκτός όλων των άλλων, και προάγγελος του μοντέλου διακυβέρνησης. Αυτός ο κανόνας σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώθηκε σε σημαντικό βαθμό και με την αντιπολίτευση και τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – κυρίως στη διάρκεια του πρώτου οκταμήνου, το οποίο έθεσε σε νέα βάση την επόμενη τετραετία.

 

Όλες οι προεκλογικές αδυναμίες αποτυπώθηκαν σε ένα μπάχαλο διάρκειας μηνών, το οποίο μεγέθυνε τερατωδώς τον βαθμό δυσκολίας στην άσκηση της εξουσίας μετά. Άλλοι αποκάλεσαν εκείνο το μοντέλο αντιπολίτευσης «ασχετοσύνη», άλλοι «κυνισμό» και άλλοι «αυταπάτες». Όποια κι αν ήταν η αλήθεια, το αποτέλεσμα μετράει.

 

Κατ’ ανάλογο τρόπο, αν παρατηρήσουμε στοιχειωδώς το μοντέλο αντιπολίτευσης της Ν.Δ., είναι βέβαιο ότι θα καταλήξουμε σε συμπεράσματα διόλου αισιόδοξα για το είδος της διακυβέρνησης που επαγγέλλεται η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση.

 

Πρώτο στοιχείο, ιδιαίτερα ευδιάκριτο, είναι η διγλωσσία. Η Ν.Δ. έχει κατ’ επανάληψη συλληφθεί να λέει άλλα μέσα και άλλα έξω από τη χώρα, αν και με τους διεθνείς συνομιλητές της είναι λίγο ειλικρινέστερη απ’ όσο με το εσωτερικό της ακροατήριο: ομολογεί ότι οι κινήσεις της εντός της χώρας έχουν αμιγώς ψηφοθηρικό χαρακτήρα, ο οποίος, κατά τρόπο μαγικό, θα εκλείψει όταν γίνει εξουσία.

Δεύτερο στοιχείο είναι η προσπάθειά της να διατηρήσει ισορροπίες μεταξύ αντιτιθέμενων και ευρισκόμενων σε ευθεία σύγκρουση ιδεολογικών ρευμάτων στο εσωτερικό της.

 

Η ισορροπία αυτή ωστόσο απαιτεί είτε τη συσκότιση του προεκλογικού της λόγου (κατηγορείται συχνά για «κρυφή ατζέντα») είτε την επαναδιατύπωση εξαγγελιών της – π.χ. για τη μείωση του αριθμού των συμβασιούχων του Δημοσίου –, ώστε να λειανθούν οι αρχικές εντυπώσεις. Εν τέλει ένα νεοφιλελεύθερο προσωπείο και ένα κρατικιστικό εναλλάσσονται σκοπίμως κατά τρόπο ώστε να μην υπάρχει σαφές αποτύπωμα.

 

Τρίτο στοιχείο είναι η σύγκρουση μεταξύ του κοινωνικά φιλελεύθερου πολιτικού προσανατολισμού του αρχηγού της και ενός βαθιά συντηρητικού των στελεχών της που έλκουν την καταγωγή τους από την Άκρα Δεξιά.

 

Τέταρτο στοιχείο είναι η επαγγελία της ανανέωσης στελεχών – με εμμονή στα «βιογραφικά» –, άρα και αντιλήψεων, αλλά με μεθόδους… εξαγοράς των παλαιών στελεχών, στα οποία προσφέρονται σοβαρές θέσεις στο Δημόσιο, για να κάνουν στην άκρη. Χώρια το ότι καμιά νέα προγραμματική επεξεργασία δεν έχουν ακόμη επιδείξει τα… «βιογραφικά».

 

Για να μείνουμε σε αυτά, τα οποία αφορούν αυστηρά τον προγραμματικό λόγο της Ν.Δ., το συμπέρασμα είναι ότι πάρα πολλές κλασικές παθογένειες είναι έτοιμες να σερβιριστούν με νέο περιτύλιγμα. Αλλά και ότι, απ’ όσα «αισιόδοξα» ακούμε προεκλογικά, ελάχιστα – ως συνήθως – θα τηρηθούν μετά την απομάκρυνση εκ του εκλογικού ταμείου…