Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης έδωσε στο περιοδικό Down Town, η γνωστή ηθοποιός Ντίνα Κώνστα. Η ηθοποιός αποκάλυψε ότι αρχικά ήθελε να γίνει δημοσιογράφος, αλλά στη συνέχεια αναγκάστηκε να ακολουθήσει μια καριέρα στο θέατρο γιατί «έπληττε».

Αναλυτικά, αποσπάσματα της συνέντευξης:

– Ηθοποιός πώς γίνατε;

Ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Ο θείος μου με πήγαινε να δούμε πολεμικά έργα, όπως τη Μάχη της Φλάνδρας. Έτσι ήθελα να δουλέψω ως πολεμική ανταποκρίτρια. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα με στείλει σε μια πολύ καλή σχολή δημοσιογραφίας στο Βέλγιο. Θα μπορούσα να δώσω στη Νομική, ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά έμεινα ήσυχη ότι με περιμένει η σχολή στο Βέλγιο. Μια μέρα μου είπε ότι αυτή η δουλειά δεν είναι για γυναίκες και δεν μου επέτρεψε να πάω. Θύμωσα πολύ. Γιατί τάζεις αφού δεν μπορείς να το τηρήσεις;

– Και πως αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Έπληττα. Και είπα «έτσι θα ζήσεις;». Για γάμο ούτε κουβέντα.

– Ωστόσο εκείνα τα χρόνια δεν νοούνταν γυναίκα ανύπαντρη.

Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσαν να ζήσουν με έναν άντρα όλη τους τη ζωή. Τότε, οι γυναίκες δεν χώριζαν γιατί δεν δούλευαν και πώς θα ζούσαν. Καθόντουσαν και υφίσταντο τα πάντα. Όλο αυτό μου φαινόταν ισόβια τιμωρία. Σκεφτόμουν «αυτή τη ζωή θέλεις; Μέσα στην πλήξη;»

– Πώς αντέδρασε η μητέρα και ο θείος σας όταν τους είπατε «εγώ δεν παντρεύομαι;»

Μα, δεν μου έφερναν γαμπρούς συνέχεια στο σπίτι και σηκωνόμουν και έφευγα; Ούτε να ακούσω δεν ήθελα για γάμο. Η μάνα μου ήταν μοντέρνα για την εποχή της. Και κάποια στιγμή μου είπε «καλά, ρε παιδί μου, δεν θέλησες να παντρευτείς. Δεν έκανες ένα παιδί τουλάχιστον;». Τότε με τα γεγονότα στον Λίβανο, έψαξα μήπως μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδί από την Παλαιστίνη. Αλλά δεν μου το έδωσαν. Μπήκαν τελικά στο στρατόπεδο που ήταν τα παιδάκια και τα σκότωσαν. Τι εγκλήματα έχουν γίνει για τα λεφτά και την εξουσία;

– Και γίνεστε τελικά, ηθοποιός. Ποιο ήταν το πρώτο έργο που παίξατε;

Πήγα στο θέατρο γιατί ήθελα να ζήσω τις ζωές των άλλων. Βρήκα δουλειά ως πωλήτρια σε εταιρεία με χρώματα για να μπορώ να πληρώνω τα δίδακτρα της σχολής. Με ενημέρωσαν μάλιστα πως, όταν έφυγα, μια κοπέλα είπε: «ευτυχώς που η κυρία Κώνστα ασχολήθηκε με το θέατρο και πήγα εγώ. Τι δουλειά!». Ήθελα να σπουδάσω στο Εθνικό Θέατρο αλλά τότε, δεν σε έπαιρναν αν δεν είχες το ακαδημαϊκό στιλ. Και έβαζαν τους δικούς τους ανθρώπους. Στο θέατρο του Κουν δεν τολμούσα να πάω. Στεκόμουν έξω από την πόρτα της σχολής αλλά δεν έμπαινα μέσα. Φοίτησα τελικά, στη σχολή του Μιχαηλίδη και είχα για δασκάλα τη Μαίρη Αρώνη. Ήμουν κολλητή φίλη με τον Παύλο Μάτεσι και η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν η «Βιοχημεία», ένα έργο πολύ μπροστά από την εποχή του. Στην αρχή, έπαιζα τσάμπα. Τα βράδια μαζευόμασταν όλοι οι ηθοποιοί στο «Βυζάντιο» και βλέπαμε όλους αυτούς που θαυμάζαμε: τον Χατζιδάκι, τον Τσαρούχη, τον Μποστ. Όλη η αριστοκρατία του πνεύματος ήταν εκεί. Καθόμασταν δίπλα τους για να ακούμε τι λένε.

– Με την εκκλησία ανέκαθεν δεν είχατε καλές σχέσεις;

Όταν ήμουν μικρή ήταν υποχρεωτικό το κατηχητικό. Ήταν «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Και οι βασιλείς. Μια Κυριακή είχαμε να ξεκουραστούμε -γιατί και τα Σάββατα πηγαίναμε στο σχολείο- και έπρεπε να είμαστε στο Κατηχητικό. Διάβαζα τότε ένα μυθιστόρημα από τη βιβλιοθήκη και πήγαινα και τους διηγούμουν τη συνέχεια. Έπιαναν ύστερα τη μαμά μου και της έλεγαν «καλύτερα η κόρη σας να μην έρχεται εδώ γιατί θα χαλάσει και τις άλλες». Μου άρεσαν πάντα, τα ταπεινά εκκλησάκια. Βλέπω κάτι μοναχικά εκκλησάκια, ασπρισμένα που έχουν και λίγο μπλε. Εκεί μπαίνω μέσα και ανάβω ένα κεράκι για κάποιους ανθρώπους.