Στην χώρα μας είναι γνωστό ότι κανείς δεν παραιτείται, παρά το γεγονός ότι εύκολα ζητούνται οι παραιτήσεις από τρίτους. Η παραίτηση δεν είναι στην κουλτούρα μας όταν σχετίζεται με ζητήματα αξιοπρέπειας. Την αξιοπρέπειά μας την έχουμε αδιαπραγμάτευτη. Δεν χρειάζεται να την υπερασπιζόμαστε κιόλας.

Όταν, ωστόσο, υπάρχουν μαζικές καταστροφές με δεκάδες νεκρούς, με τραγικές ευθύνες παραλήψεων και εγκληματικών αβλεψιών εκ μέρους των εκπροσώπων της πολιτείας, ε, τότε ακόμα κι αν αισθάνεσαι ότι δεν φταις, η στοιχειώδης αξιοπρέπεια, τα ελάχιστα ψήγματα ευθιξίας που μπορεί να διαθέτει κανείς, σε οδηγούν στην παραίτηση.

Εικοσιτέσσερεις νεκροί στη Μάνδρα, ενενήντα εννιά στο Μάτι δεν αρκούν για να ευαισθητοποιηθεί η κυρία Δούρου να υπογράψει την παραίτησή της. Ακόμα κι αν η ίδια μέσα της (πολύ μέσα της όμως) θεωρεί ότι δεν φέρει ευθύνες, ο αριθμός των νεκρών δεν την συγκινεί; Η τόσο εύθικτη αριστερή συνείδησή της δεν εξεγείρεται; Αυτοί οι νεκροί δεν ζητούν δικαίωση; 123 νεκροί κι ούτε μια ευθύνη! Πολιτεία ανεύθυνων!

Από την άλλη, η κυρία Δούρου με όλη της την στάση όχι μόνο δεν δείχνει ίχνη αυτοκριτικής διάθεσης αλλά επιδεικνύει τουναντίον μιαν επιθετικότητα που δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί δίχως επιστημονική συνδρομή.

Τι να είναι άραγε που καθιστά την κα Δούρου τόσο ανάλγητη, με ευθύνες και δίχως ευθύνες;

Τι την ωθούσε στο παρελθόν να είναι τόσο σφοδρά επικριτική στους αντιπάλους της για ζητήματα …περί όνου σκιάς και η ίδια να δείχνει τόση μεγαθυμία και ανεκτικότητα έχοντας καταγεγραμμένους 123 νεκρούς στην αριστερή συνείδηση της;

Επιτέλους, την εξουσία την παίρνουμε με τις ευθύνες της, όχι μόνο για τα προνόμιά της…