Και τώρα τι κάνουμε; Βρισκόμαστε σε μια από τις κρισιμότερες φάσεις της σύγχρονης Ιστορίας μας έχοντας φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο σχετικά με το πολιτικώς πρακτέον. Βιώνουμε ήδη το οξύμωρο, να αμφιβάλλουμε αν πρέπει να κάνουμε ή όχι εκλογές.

Και τώρα τι κάνουμε; Βρισκόμαστε σε μια από τις κρισιμότερες φάσεις της σύγχρονης Ιστορίας μας έχοντας φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο σχετικά με το πολιτικώς πρακτέον. Βιώνουμε ήδη το οξύμωρο, να αμφιβάλλουμε αν πρέπει να κάνουμε ή όχι εκλογές. Δηλαδή αν πρέπει να εφαρμόσουμε την κορυφαία συνθήκη της Δημοκρατίας ή αν οφείλουμε να πορευτούμε με ένα είδος κοινοβουλευτικού Διευθυντηρίου ή με κάποιον Κινγκινάτο υπό θεσμικό μανδύα, ώσπου να ξεπεράσουμε το τέλμα και έπειτα βλέπουμε. Κυριότερος κίνδυνος, λένε, είναι οι τυχόν εκλογές να λειτουργήσουν ως πρόσχημα για τη διαιώνιση του αποτυχόντος και σεσηπότος μοντέλου εξουσίας. Επειδή… είναι οι πολιτικοί, ηλίθιοι, που υπονομεύουν την πολιτική λειτουργία προσπαθώντας να κερδίσουν τον, οριστικά, χαμένο καιρό. Κι είναι οι τρέχοντες πολιτικοί που επιζητούν τη διαιώνισή τους μέσα από τις κάλπες. Εφόσον δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για ζύμωση και για ανατροπές, ώστε να εκκολαφτεί το καινούργιο, και εφόσον η Αριστερά επιμένει στην τακτική του «κομμένου σαλαμιού», για να θυμηθούμε τον Γκράμσι. Εφόσον δηλαδή θέλει η Αριστερά, όχι να κερδίσει, αλλά να μη χάσει, τρομάζοντας ακόμα και να ονειρευτεί την ανατροπή του μικροκομματικού, του πελατειακού μας status quo. Και για αυτό υιοθετεί έναν ανώδυνο, παρά την επιθετικότητά του, βολονταρισμό αντί να προωθεί εφικτές, όσο και οδυνηρές, πολιτικές λύσεις. Αν δεν βάλουμε τα χέρια στα σκατά, σύντροφοι, δεν θα φύγουν ούτε ο Αυγείας ούτε η Κόπρος του. Αλλά για ένα τέτοιο θέμα χρειάζονται Ηρακλείς και όχι Επιμηθείς σπεκουλαδόροι με ξύλινη γλώσσα και κοντραπλακέ μυαλό. Απαιτούνται άφθαρτοι και αποφασισμένοι ηγέτες και όχι διαχειριστές της εξουσίας ή παιδιά του κομματικού σωλήνα και γνώστες της οικονομικο-μιντιακής διαπλοκής. Όπως, π.χ., ο κ. Βενιζέλος – που εκτελεί και αυτός ποινή σαν τον Πολύδωρα, αν ενθυμείστε – ή ο Χρυσοχοΐδης, ο βραβευμένος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών κι ο άνθρωπος που ανακάλυψε τελευταίος στον τόπο πόσο ηλίθιος είναι ο Γιωργάκης. Τέτοιος γάτος! Τον Γιωργάκη τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν κατά καιρούς αποθεώσει κάποια εκατομμύρια συμπολιτών μας, αγνοώντας τα βάρβαρα, αφελή ελληνικά του, προϊόν μιας νηπιώδους πολιτικής σκέψης, γεμάτης από αφόρητες κοινοτοπίες.

Εκλογές λοιπόν τώρα, όπως θέλουν οι Σαμαράς – Καρατζαφέρης, ή εκλογές με τη λήξη θητείας της παρούσας Βουλής που υπερψήφισε τη λύση Παπαδήμου; Στηρίζουμε τον εκλεκτό του διεθνούς τραπεζικού συστήματος για να μας βγάλει από το δημοσιονομικό αδιέξοδο ή τον πολεμάμε σαν ταξικό εχθρό και τοποτηρητή ξένων συμφερόντων; Προσέξτε, η απάντηση δεν πρέπει να είναι ιδεολογική, αλλά πολιτική. Και αλίμονο σε όσους, ενώ υποκρίνονται τους πολιτικούς, δεν βλέπουν μακροπρόθεσμα ή, σ’ αυτήν την αμείλικτη, παγκόσμια συγκυρία ονειρεύονται εδώ και τώρα κομμούνες και λαϊκές εξεγέρσεις. Επειδή πρόκειται για τον τόπο μας που βουλιάζει, ηλίθιοι, και όχι για κάποια ακόμα επαναστατική άσκηση επί χάρτου. Και επειδή στην Ιστορία δεν υπάρχουν μόνο οι αντικειμενικοί στόχοι, αλλά τα δρώντα υποκείμενα. Με τις αδυναμίες, τις υστεροβουλίες και τις παθογένειές τους. Πού είναι σήμερα οι «αγανακτισμένοι» (προφανώς με τις παλαιότερες επιλογές τους) ή οι «δεν πληρώνω» (παρ’ ότι χρωστάω), παρ’ ότι χρωστάει το κράτος, τουτέστιν εμείς, μας αρέσει – δεν μας αρέσει, και αυτό το δίλημμα απαιτεί πολιτική και όχι ιδεολογική διαπραγμάτευση. Όταν ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, καλή ώρα – ή μάλλον κακή ώρα –, επωφελούνται οι ισχυρότεροι και υποφέρουν οι ασθενέστεροι. Το είπε ο Μαρξ! Το υφίσταται σήμερα η Ελλάδα με το 20% ανέργους, με τους χιλιάδες αστέγους, με πολυάριθμα κοινωνικά στρώματα να περιθωριοποιούνται ραγδαία, με τη χειροπιαστή φτώχεια και την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια.

Το να μείνουμε στο ευρώ ή το να γυρίσουμε στη δραχμή δεν είναι φιλοσοφικό δίλημμα, είναι πολιτική απόφαση που πρέπει να στηρίζεται σε συγκεκριμένο σχεδιασμό και να ακολουθεί μεθοδευμένη πορεία. Ώστε να μειωθούν κατά το δυνατόν οι απώλειες και να είμαστε προετοιμασμένοι, κατά το δυνατόν, για την επόμενη μέρα. Έτσι όπως πάμε, ό,τι και να γίνει θα το έχουν αποφασίσει άλλοι ερήμην μας – χαίρε Forrest Γ.Α.Π – ή θα έχουμε υποκύψει στην πλέον αρνητική συγκυρία με άκρως οδυνηρά επακόλουθα. Από την εποχή του Καραμανλή του Μικρού μάς γαλβάνιζαν το μυαλό περί της σωτηρίας των τραπεζών. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με την κυβέρνηση Παπαδήμου, ασχέτως του αν γίνουν ή δεν γίνουν εκλογές. Στη φάση αυτή η πολυφωνία είναι κίνδυνος ενώ η κακοφωνία είναι κίνδυνος εκπληρωμένος. Προς το παρόν παιχνίδι κάνουν οι λαϊκιστές, οι οποίοι πλέον έχουν διευρυνθεί και δεν ανήκουν αποκλειστικά στα δύο κόμματα εξουσίας. Το αστικό καθεστώς έχει βρει τους γιαλαντζί Νταντόν του. Καταφέραμε να κάνουμε την Ακροδεξιά ρυθμιστή της κρίσης, με τους λοιπούς «ακραίους» να ξύνουν τα νύχια τους. Η χειροπιαστή, τέλος, κατατονία του «λαού», η βουβαμάρα του και η απραξία του είναι ό,τι χειρότερο μας συμβαίνει τη στιγμή αυτήν. Και επ’ αυτού οι ευθύνες της πνευματικής και της μιντιακής ηγεσίας είναι τεράστιες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η εν πολλοίς κρατικοδίαιτη ελληνική δημοσιογραφία «έχασε» μέσα στην πολυπραγμοσύνη της την είδηση της δεκαετίας: Τη χρεοκοπία της χώρας.

 

ΥΓ. 1: Διαβάσατε το πρόσφατο βιβλίο του Παύλου Τσίμα, με το οποίο ασχολήθηκαν ευνοϊκά οι πάντες υπερπροβάλλοντάς το; Ο κ. Τσίμας από νωρίς διάλεξε τους εργοδότες του, οι οποίοι θα τον οδηγούσαν ψηλά αξιοποιώντας την ήδη επιτυχημένη του θητεία στην ΚΝΕ και τον «Ριζοσπάστη». Θα τον ονόμαζα «Θαυμαστό κύριο Ρίπλεϊ» των εγχώριων ΜΜΕ και για τις ικανότητές του και για τον γοητευτικό, ομολογουμένως, αμοραλισμό του. Στην περίπτωσή μας, ο Παύλος Τσίμας έχει ενδιαφέρον όχι για τα όσα αποκαλύπτει ως έγκριτος δημοσιογράφος, αλλά για τα όσα αποκρύπτει ως επιφανές στέλεχος της πολιτικο-μιντιακής εξουσίας. Το φαινόμενο είναι διεθνές, αλλά στην Ελλάδα αρκετά σπάνιο επειδή εδώ επιχωριάζουν διάφοροι αρουραίοι του τύπου Μάκη – Θέμου ή ποικίλοι ινστρούχτορες του σοσιαλ-καταναλωτισμού, όπως ο Κωστόπουλος (γερασμένος πλέον και πολυχρησιμοποιημένος). Αντίθετα, ο Τσίμας διαθέτει αδιαμφισβήτητο στυλ. Ίσως αυτό τον καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνο.

ΥΓ. 2: Ο κ. Μανώλης Κοττάκης είναι το αντίθετο του Τσίμα. Αντιτηλεοπτική φάτσα, πρωτόλεια, πολιτική σκέψη, κομματική φανατίλα. Τα πάντα συμβαίνουν στο μυαλό του κ. Κοττάκη αποκλειστικά σε ένα πρώτο επίπεδο, σε τέτοιο βαθμό, ώστε αφέλεια και ανοησία να συγχέονται. Στο βιβλίο του «Καραμανλής off the record» μεταφέρει πειθήνια τις απόψεις του κωφάλαλου αρχηγού και του πρωτοπαλίκαρού του, Ρουσόπουλου, χωρίς να μπαίνει στον πειρασμό ουδεμίας back thought. Η πολιτική για τον συγγραφέα είναι ένας αγώνας αγγέλων εναντίον δαιμόνων στον οποίον δεν χωρούν οπισθοβουλίες, ίντριγκες, ανικανότητα, διαφθορά ή και προδοσία. Ως κομματικός δημοσιογράφος, με ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας, αποτελεί το πάρισο του, εξίσου πολυγραφότατου, Παπαχρήστου των «Νέων». Περιμένουμε άρα τον κ. Κοττάκη να επιστρέψει στην ΕΡΤ για μια νέα σειρά διαφωτιστικών εκπομπών. Εκτός κι αν διαδεχτεί τον κ. Παντελή Καψή στη θέση του υπουργού Επικρατείας. Όταν είσαι ικανός, τίποτε δεν μπορεί να σου σταθεί εμπόδιο.