Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, κατά την ομιλία του στο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) στο Βερολίνο δήλωσε ότι «τον Ιούλη του 2015 με βοήθησε το καθαρό μυαλό», για να υποστηρίξει τελικά το ΝΑΙ των μενουμευρωπαίων.  Και συνέχισε ακάθεκτος και απτόητος : «… η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης …». Βέβαια, αυτούς τους κάποιους, δηλαδή το 62% των ψηφισάντων, τους εκπροσωπούσε και τους καθοδηγούσε ο ίδιος, αλλά αυτό είναι ζήτημα διαταραγμένου μυαλού και το αφήνουμε στην άκρη. 

Από τη δήλωση συμπεραίνουμε ότι όλο το προηγούμενο διάστημα που ηγείτο της επιλογής «της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης …» είχε θολωμένο μυαλό όπως και το 62% που ψήφισαν ΟΧΙ. 

Να θυμηθούμε πριν από όλα τι έλεγε ο ίδιος για τα δημοψηφίσματα των άλλων πριν αποφασίσει να κάνει το δικό του δημοψήφισμα: 

Πρώτη τοποθέτηση, ως  πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο του 2011 για την πρωτοβουλία Γιώργου Παπανδρέου περί δημοψηφίσματος:

«Αν επιχειρήσει ο πρωθυπουργός να διενεργήσει δημοψήφισμα και να θέσει στον λαό το δίλημμα ευρώ και μέτρα ή έξοδος, τότε η κατάρρευση της οικονομίας, η πτώχευση της χώρας θα έρθει πολύ πριν την κάλπη. Αυτό δεν θα είναι δημοψήφισμα, θα είναι μια επικίνδυνη ζαριά για τη χώρα μας…».

Δεύτερη τοποθέτηση, σε σύσκεψη στο Μαξίμου, στις 13 Ιουνίου 2015, ο πρωθυπουργός τα είχε πει ακόμα πιο ξεκάθαρα:

«Ξεχάστε κάθε σκέψη για εκλογές και δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση έχει πρόσφατη λαϊκή εντολή. Ο ελληνικός λαός μας εμπιστεύθηκε για να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις και να διαχειριστούμε τα δύσκολα. Κανείς δεν πίστευε ότι θα ήταν μια εύκολη υπόθεση. Οι αποφάσεις και η διαχείρισή τους ανήκουν αποκλειστικά σε εμάς, όσο δύσκολες και να είναι».

Τρίτη τοποθέτηση: στις 17 Ιουνίου 2015, κατά την επίσκεψη του αυστριακού καγκελάριου Βέρνερ Φάιμαν στην Αθήνα: 

«Αν πετύχουμε έναν έντιμο συμβιβασμό εγώ και η κυβέρνηση θα αναλάβουμε το μεγάλο βάρος του πολιτικού κόστους να φέρουμε εις πέρας τη συμφωνία. Αν όμως δεν πετύχουμε έντιμο συμβιβασμό, εγώ και η κυβέρνηση θα αναλάβουμε την ευθύνη να πούμε το μεγάλο “όχι” στη συνέχιση μιας καταστροφικής πολιτικής για τον ελληνικό λαό».

Τέταρτη τοποθέτηση: λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 26ης Ιουνίου, προς 27 Ιουνίου 2015 . Στις 00.36 συγκεκριμένα. Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας σε ένα έκτακτο διάγγελμα ανακοινώνει ότι η χώρα πάει σε δημοψήφισμα.

Πέμπτη τοποθέτηση: Το πρωί της 5ης Ιουλίου 2015

το περήφανο ΟΧΙ  του 62% του ελληνικού λαού ερμηνεύτηκε ως ΝΑΙ . Είχαν μπερδευτεί οι ψηφοφόροι με την επέτειο του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου που γιορτάζουμε την νίκη της μάχης του Μαραθώνα. 

Παραλείποντας τα κωμικοτραγικά γεγονότα της εποχής, με τους Βαρουφάκηδες, τα capital control, τους κορυβαντιώντες του Συντάγματος, την γελοιοποίηση της λαϊκής ψήφου και δεκάδες άλλες αριστερές καινοτομίες, φτάσαμε στο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) στο Βερολίνο και στην απείρου κάλλους δήλωση από του βήματος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας  ότι «… η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης …». 

Ωστόσο, το δικό μου θολωμένο μυαλό είχε την περίεργη έως ύποπτη εντύπωση πως τα δημοψηφίσματα καταγράφουν την θέληση του «σοφού» λαού. Δεν διεξάγονται για να αποφασίσει κατά βούληση για το αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός, κι αν δεν του βγει η μπλόφα, να το αλλάξει. Ο ίδιος τότε αποφάσισε να μπλοφάρει (όπως συνηθίζουμε στα καφενεία παίζοντας πρέφα)  σκεπτόμενος με γνώμονα το εθνικό συμφέρον:  Διενήργησε το δημοψήφισμα ποντάροντας στο ότι θα πλειοψηφήσει  το ΝΑΙ και ακολούθως θα ισχυριζόταν με την πειθώ που διαθέτει  «εγώ ήθελα επαναστατικές λύσεις αλλά ο λαός δεν θέλει» – και την πάτησε. Τότε κλήθηκε να δράσει με την δημοκρατική πλουραλιστική ευαισθησία που τον διακρίνει ερμηνεύοντας το ΟΧΙ ως ΝΑΙ. Ποιο το πρόβλημα; Μήπως το 62% της λαϊκής εντολής; Δεν ήταν ούτε καν 62% για να είμαστε ακριβείς – όπως ο πρωθυπουργός. 

Πέρα από την προφανή γελοιοποίηση των θεσμών από το δημοψήφισμα παρωδία ως την κατάφορη αλλοίωση του αποτελέσματος πριν αλέκτωρ λαλήσει, ο πρωθυπουργός με την δήλωση του αυτή προσβάλει με ιταμότητα όλο το εκλογικό σώμα: και αυτούς που υπερασπίστηκαν το ΝΑΙ υπομένοντας ύβρεις, εξευτελισμούς, ακόμα και απειλές γιατί είχαν «καθαρό μυαλό», έως τους «θολωμένους» του ψηφοφόρους  που υπερψήφισαν την δική του «εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή της ολικής καταστροφής». 

Κατά τα άλλα …κάτι τρέχει στα γύφτικα!