Μια νέα – και πολιτικά κρίσιμη – κλιμάκωση στο πεδίο της διερεύνησης υποθέσεων με «άρωμα» σκανδάλου αποτελεί το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Σημίτη, της συζύγου του Δάφνης, του αδελφού του Σπύρου Σημίτη, του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη (υπουργού Δημόσιας Τάξης την περίοδο 2001-2003), του Βαγγέλη Μαλέσιου (υφυπουργού Δημόσιας Τάξης την ίδια περίοδο), της συζύγου του Μαλέσιου και του μεσάζοντα οπλικών συστημάτων Λουκά Ρωμανού.

Το άνοιγμα των παραπάνω λογαριασμών και η αποστολή όλων των στοιχείων τους από το 2000 έως σήμερα, το οποίο ζήτησε η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, προκάλεσε την αντίδραση του Κ. Σημίτη:

«Η προαναγγελθείσα επιχείρηση δίωξής μου δεν με αγγίζει. Η Ιστορία δεν γράφεται από τους περιστασιακούς ένοικους της εκτελεστικής εξουσίας. Είναι προφανές ότι η έρευνα στους λογαριασμούς μου είναι ευπρόσδεκτη. Δεν έχω τίποτα να κρύψω. Τα σχετικά δημοσιεύματα εστιάζονται σε συκοφαντίες. Και στις συκοφαντίες θα απαντήσω αφού διαπιστώσω ποιοι εμπλέκονται».

Από την πλευρά του ο Μ. Χρυσοχοΐδης δήλωσε: «Έχουν ανοίξει τους λογαριασμούς μου, ας κάνουν ό,τι θέλουν, δεν με αφορά. Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Είμαι ένας πολίτης που σέβεται τον νόμο». Επιπλέον σημείωσε: «Δεν εκπλήσσομαι. Ψάχνουν τρόπο να ενοχοποιήσουν τον Κώστα Σημίτη».

Ωστόσο, σε αυτή τη φάση, το ενδιαφέρον ενδέχεται να μην είναι ποινικό, αφού ουδείς μπορεί να προβλέψει ούτε το αποτέλεσμα της έρευνας στους λογαριασμούς των προαναφερθέντων ούτε τον χρόνο που θα απαιτηθεί για να σχηματιστεί πλήρης εικόνα. Είναι όμως σίγουρα πολιτικό, καθώς ενδέχεται η υπόθεση να παραμείνει εκκρεμής έως τις εκλογές, των οποίων ο χρόνος διεξαγωγής είναι επίσης άγνωστος.

Όνειρο ήταν και πάει

Όπως εξάλλου μπορούμε να παρατηρήσουμε, εδώ και πολλούς μήνες, αφότου παγιώθηκε το υψηλό δημοσκοπικό προβάδισμα της Ν.Δ., εκτός από τη διαρκή σύγκρουση των δύο μεγάλων κομμάτων, διεξάγεται παράλληλα μια δεύτερη, εξίσου σκληρή και πολιτικά κρίσιμη: αυτή μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛΛ.

Από την πλευρά του το ΚΙΝΑΛΛ, πεπεισμένο από τις διάφορες – για πολύ καιρό δημοφιλείς – θεωρίες περί «αριστερής παρένθεσης», επιχείρησε για μεγάλο διάστημα να ωθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στα πολιτικά τάρταρα με τη φιλοδοξία να ανακάμψει και να διεκδικήσει ισχυρότερο ρόλο στο πολιτικό σύστημα.

Το προβληματικό πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, η υποχρέωση του κόμματος της Αριστεράς να εφαρμόσει το δικό της μνημόνιο, η δεινή τότε θέση της ελληνικής οικονομίας και η εχθρότητα του κουαρτέτου της επιτήρησης προς την κυβέρνηση δημιουργούσαν την προσδοκία στο ΚΙΝΑΛΛ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – αν όλα πήγαιναν… δεξιά – θα μπορούσε ακόμη και να επιστρέψει στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος. Οι προσδοκίες όμως αυτές δεν έμελλε να επιβεβαιωθούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ολοκληρώσει την εφαρμογή του μνημονίου, να αποκαταστήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων με συνέπεια το ότι σήμερα:

● Μπορεί να επικαλείται το επιχείρημα ότι έβγαλε τη χώρα – τύποις, έστω – από τα μνημόνια στα οποία την έβαλε… το ΠΑΣΟΚ, το οποίο τα στήριξε μαζί με τη Ν.Δ.

● Μπορεί να απευθύνεται στη λαϊκή βάση που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ – αλλά προτίμησε αυτόν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις – υποσχόμενος σταδιακή αποκατάσταση μεγάλου μέρους των απωλειών σε επίπεδο εισοδημάτων και δικαιωμάτων.

● Μπορεί να κινείται ως ισότιμος συνομιλητής στον χώρο της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας περιθωριοποιώντας το ΚΙΝΑΛΛ, το οποίο γίνεται αντικείμενο παραινέσεων εκ μέρους των ομοϊδεατών του για συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

● Μπορεί εν τέλει να λειτουργεί ως «διάδοχος» του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ, όπως επισημαίνουν εσχάτως δημοσιεύματα μεγάλων διεθνών ΜΜΕ.

Όσο για τις δημοσκοπήσεις, σε καμιά περίπτωση δεν προϊδεάζουν για ανάκαμψη του ΚΙΝΑΛΛ τέτοια που να αμφισβητήσει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός από τους δύο πυλώνες του νέου δικομματισμού.

Βγαίνει στο ξέφωτο

Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού πέρασε τα πολύ δύσκολα κι έμεινε όρθιος, επιχειρεί να βγει στο ξέφωτο όχι μόνο μετατρέποντας σε ντέρμπι το άνετο δημοσκοπικό προβάδισμα της Ν.Δ., αλλά και επιτυγχάνοντας τη μεγαλύτερη δυνατή αποδυνάμωση του ΚΙΝΑΛΛ προς όφελός του με δύο στόχους:

● Να κατοχυρώσει οριστικά τη λαϊκή βάση που κληρονόμησε από το ΠΑΣΟΚ μετά τη χρεοκοπία.

● Να συρρικνώσει τόσο το ΚΙΝΑΛΛ ώστε, σε περίπτωση ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, να του είναι αδύνατον – υπό τον φόβο της εξαφάνισης – να συμπράξει σε μια συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. που θα επέφερε σημαντικές πολιτικές και θεσμικές ανατροπές σχετικές με το σύνταγμα, τον εκλογικό νόμο κ.λπ.

Η διερεύνηση σειράς υποθέσεων με «άρωμα» σκανδάλου, οι οποίες είχαν μείνει επί χρόνια εκτός κάδρου, μπορεί να καταγγέλλονται από τη Ν.Δ. και το ΚΙΝΑΛΛ ως «λάσπη στον ανεμιστήρα», αλλά δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία, εκτός από τις μεταμνημονιακές οικονομικές ελαφρύνσεις, να προβάλλει στη «μεγάλη οθόνη» όλες τις παθογένειες, τις αυθαιρεσίες και τα σκάνδαλα που χαρακτήρισαν τη διακυβέρνηση της χώρας κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Όλα και όλοι στη σέντρα λοιπόν, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να τονίσει το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, στο οποίο άλλωστε έχει ποντάρει πολλά από τα – εκλογικά – «φράγκα» του από το 2012 και μετά…