Στη μακρόχρονη πορεία του στο τραγούδι αναφέρθηκε ο Πασχάλης Αρβανιτίδης ο οποίος δε θα ξεχάσει ποτέ τον τρόπο με τον οποίο τον υποδεχόταν το κοινό του κάθε φορά που τραγουδούσε τις επιτυχίες του. 

Σήμερα, τονίζει ότι η εικόνα του είναι κάτι για το οποίο φροντίζει και αφιερώνει χρόνο, καθώς θέλει να παραμείνει ο ίδιος στα μάτια των θαυμαστών του 

«Θέλω να είμαι αντάξιος των προσδοκιών του κόσμου. Κάποιοι ακούν τα τραγούδια και έχουν μια ανάμνηση από μένα. Θέλω έτσι να με βλέπουν, όπως τότε και να αισθάνονται ρίγος.» είπε μεταξύ άλλων. 

Ερωτηθείς σχετικά με τον βαθμό στον οποίο η δημοσιότητα επηρέασε τη ζωή του είπε: 

«Το ένιωσα από πολύ νωρίς. Όταν το 1966, μαζί με το συγκρότημά μου τους Olympians κάναμε το πρώτο μας τραγούδι έγινε το μεγάλο σουξέ της εποχής. Γινόταν πανζουρλισμός με το «Ο Τρόπος» και έπειτα με το «Σχολείο». Ο κόσμος απ’ εκείνο το πρώτο τραγούδι με έβαλε στην καρδιά του. Ήταν μια επανάσταση στο τι ακούγαμε, στον τρόπο που συμπεριφερόμασταν, που χορεύαμε. Η μουσική ήταν πάνω απ’ όλα εξ ου και ό,τι συνέβαινε γινόταν σε μεγάλη ένταση. Παρότι τα ήθη ήταν πιο συγκρατημένα και ως παιδιά δεν ήμασταν ελεύθεροι να εκφράζουμε αυτό που νιώθαμε, με τη μουσική κάτι γινόταν. Η διαφορά της εποχής εκείνης με τη σημερινή είναι ότι αυτά που ζούσε ο κόσμος τότε καταγράφονταν πάρα πολύ ισχυρά. Σήμερα αυτό δεν γίνεται. Δεν καταγράφει η μνήμη τόσο βαθιά πια. Ίσως η πληροφόρηση είναι τόσο πολλή που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι γίνεται.»