Η εμμονή συγκεκριμένων κύκλων στο Λονδίνο – με ηγετική μορφή τον Μπόρις Τζόνσον και μια ανίερη συμμαχία ευρωφοβικών, ακροδεξιών και ανυποχώρητων εθνικιστών – για σκληρό Brexit αποτελεί, μαζί με την Ιταλία της αταίριαστης συμμαχίας του «χυλού» των Πέντε Αστέρων και της ακροδεξιάς Λέγκας, την υπέρτατη προσπάθεια να μεταλλαχθεί η Ε.Ε. με εξωθεσμικές μεθόδους, αλλά… διαμέσου των θεσμών.

Η Ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται – ενίοτε σαν φάρσα. Στις δύο πρώτες απόπειρες του Ηνωμένου Βασιλείου να ενταχθεί στην τότε ΕΟΚ, το 1963 και το 1967, ήταν ο Γάλλος Πρόεδρος Ντε Γκωλ που έθεσε βέτο. Τελικά έγινε δεκτή με την τρίτη αίτηση το 1969 και η ένταξη ολοκληρώθηκε το 1972. Στην πορεία, με δεδομένη την «ευρωσκεπτικιστική» προσέγγιση των Βρετανών, η Θάτσερ ήταν εκείνη που διέλυσε τις τάσεις για φυγή από την ΕΟΚ που ήθελαν οι Εργατικοί.

Σήμερα το κόμμα της Θάτσερ – που ποτέ δεν αγάπησε την Ε.Ε., απλώς την έβλεπε ως ένα βολικό σούπερ μάρκετ για να πουλάει τα προϊόντα της – γίνεται η δύναμη που μαζί με τους ευρωφοβικούς Εργατικούς παίζει το παιχνίδι τρίτων για το (σκληρό) Brexit.

Για να είμαστε δίκαιοι, και η Ε.Ε. από την πλευρά της είναι μια διακρατική ένωση στην οποία ξέρεις πώς να μπεις, αλλά όχι πώς να αποχωρήσεις. Η άρνηση ακόμα και της Γερμανίας, ατμομηχανής της Ε.Ε., να μιλήσει για ουσιαστική εμβάθυνση και πολιτική ένωση καταδεικνύει ότι, πέρα από τα ευχολόγια, η Ε.Ε. για κάποιους παραμένει ένα συντονιστικό κέντρο συμφερόντων με αυστηρά και κυρίαρχα τα οικονομικά συμφέροντα.

Ως εκ τούτου, αφού αδυνατεί να εξελιχθεί, οδηγείται στην (αυτο)καταστροφή ως άλλος ουροβόρος όφις που λαίμαργα καταπίνει την ουρά του.

 

Τι περιγράφει ένα σκληρό Brexit;

Ο καναδικής καταγωγής διοικητής της Τραπέζης της Αγγλίας Μαρκ Κάρνεϊ με επίσημες δηλώσεις του είπε ότι επίκειται μια κρίση καταστροφικότερη από εκείνη του 2008 εάν δεν υπάρξει εμπεριστατωμένη συμφωνία για την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. – όπως το σχέδιο της Βρετανίδας πρωθυπουργού – και αντίστοιχη πρόβλεψη για μεταβατική περίοδο (29.3.2019 – 31.12.2020).

Έχει ενημερώσει την κυβέρνηση των Συντηρητικών της Τερέζα Μέι ότι, σε αυτήν την προοπτική, οι τιμές των κατοικιών στη χώρα ενδέχεται να υποχωρήσουν κατά 35% και τα επιτόκια των στεγαστικών να εκτιναχθούν στο 4%.

Οι συντηρητικοί «Times» του Λονδίνου – που αγαπάνε τον Μπόρις Τζόνσον και που από τα σπλάχνα τους προέρχεται ο «μαύρος ιππότης» και πρώην υπουργός Μάικλ Γκόουβ – γράφουν πως μια έξοδος της Βρετανίας από την Ε.Ε. χωρίς συμφωνία θα οδηγήσει σε αυξημένους τελωνειακούς δασμούς και πιο εκτεταμένους ελέγχους που θα δυσχεράνουν ακόμα και τη λειτουργία της βρετανικής βάσης στην Κύπρο. Το ίδιο θα συμβεί και για τους πολίτες του Γιβραλτάρ.

Το City θα χάσει την απευθείας σχέση του με τα χρηματιστήρια της Ευρώπης, τα βρετανικά αεροδρόμια θα γίνουν αεροδρόμια τρίτης χώρας, οι Ευρωπαίοι πολίτες πρακτικά θα πρέπει να φύγουν σε εύλογο διάστημα. Θα χαθούν τεράστια ποσά από τη φυγή των Ευρωπαίων φοιτητών και θα γονατίσει το Βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS), καθώς η πλειονότητα των γιατρών είναι ξένοι και από αυτούς περισσότεροι από 40% είναι Έλληνες, σύμφωνα με κάποια στοιχεία.

 

Οι κερδισμένοι από σκληρό Brexit

Πριν και πάνω από όλους ένα σκληρό Brexit πριμοδοτούν οι Τραμπ και Πούτιν. Άλλωστε φαίνεται να συμφωνούν ότι μια τέτοια διεθνής κατάτμηση δύναμης – σαν μία σύγχρονη εκδοχή της συμφωνίας της Γιάλτας – θα επέτρεπε να επαναπροσδιοριστούν οι ισορροπίες.

Αυτό που ξεχνάνε το «ξανθό γένος» και οι δορυφόροι του είναι ότι η απώλεια της κοινής ευρωπαϊκής θεσμικής προστασίας θα «απελευθερώσει» παλιές εθνικιστικές πληγές που θα αποσταθεροποιήσουν την ευρύτερη περιοχή. Συγχρόνως, πολιτικοί παίκτες των άκρων, όπως οι Λεπέν, Μελανσόν, Φίνι, Όρμπαν και Σαλβίνι, για να αναφέρουμε τους σημαντικότερους από το μέτωπο των… χρήσιμων λαϊκιστών, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την άμεση ανάγκη για πρόταση διακυβέρνησης μετά το πέρας του καταγγελτικού τους λόγου.

 

Ο «κίτρινος τυφώνας»

Η Κίνα τις τελευταίες δεκαετίες έχει τοποθετηθεί προσεκτικά στην Ε.Ε. Δεν είναι μόνο τα φθηνά προϊόντα της ούτε ότι αποτελεί τον κατασκευαστικό «παράδεισο» πολλών ευρωπαϊκών βιομηχανιών, αλλά κυρίως ότι επενδύει και στις υποδομές με έμφαση στη διακίνηση των εμπορευμάτων της. Με έντονη παρουσία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και το πρώην ανατολικό μπλοκ, δηλώνει παρούσα σε κάθε δυνατότητα για «εκμετάλλευση ζωτικών ευκαιριών στον ευρωπαϊκό χώρο».

Εν κατακλείδι το Brexit και η Ιταλία είναι τα ύστατα οχυρά στον πόλεμο εναντίον της Ε.Ε., που αδυνατεί, μέσα στην παραζάλη του «λογιστικού και κερδοσκοπικού οράματός της», και να κατανοήσει και να δράσει για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της αλλάζοντας ρότα και θέτοντας στο επίκεντρο τον Ευρωπαίο πρώτα και το κέρδος (των ισχυρών) σε δεύτερο πλάνο.

Με προσωπικότητες όπως η Μέρκελ και ο Μακρόν σε αποδρομή ή αστάθεια και με επικράτηση του ακροδεξιού λαϊκισμού στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η Ευρώπη, στο «και ένα» του Brexit, χρειάζεται να αποδείξει ότι οι λαϊκιστές δεν έχουν δίκιο και ότι η Ένωση δεν είναι απλά μια Ένωση… τραπεζιτών.