«Έφυγε προχτές απ’ τη ζωή, σε ηλικία 78 ετών, ο συγγραφέας Γιώργος Σκούρτης, καθώς τελευταία είχε επιδεινωθεί αρκετά η υγεία του».

Αυτή είναι η είδηση για τον πολύ κόσμο. Για το υπουργείο Πολιτισμού, τις συνδικαλιστικές ενώσεις συγγραφέων, τους χιλιάδες αναγνώστες των βιβλίων του, τους αμέτρητους θεατές των έργων του.

Για μας τους φίλους του, τους ανθρώπους που τον ζήσαμε από κοντά και τον αγαπήσαμε, δεν υπάρχει αυτή η είδηση. Ο Γιώργος, που έζησε μια ζωή στη λεπτή κόκκινη γραμμή των ηδονών και των απολαύσεων, ο ασυμβίβαστος, ο ανήσυχος, ο αφοριστικός, ήταν μια σταθερά στις μέτριες ζωές μας.

Για μένα φίλος, δάσκαλος, ο άντρας που μου έμαθε περισσότερα από τον καθένα για τη ζωή, τους φόβους, τους έρωτες, τη γυναίκα. Αυστηρός κριτής στα γραπτά των φίλων, ζητούσε πάντα τη γνώμη μας για τα δικά του, με τα μνημειώδη δείπνα των ακροατών των θεατρικών του, μέσα σε καπνούς, ποτά και μεζέδες.

Για όσους θέλετε να μάθετε μερικά πράγματα, ο Σκούρτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου και έζησε όλη τη ζωή του. Είχε γράψει πολλά θεατρικά έργα, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, σενάρια καθώς και στίχους τραγουδιών.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1970 στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν με το θεατρικό έργο «Οι νταντάδες», ένα έργο – σταθμό της σύγχρονης δραματουργίας μας. Ακολούθησαν: «Οι μουσικοί», «Οι εκτελεστές», «Οι ηθοποιοί», «Κομμάτια και θρύψαλα», «Ο Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζύρης», «Απεργία», «Το θρίλερ του έρωτα», η άπαιχτη ακόμα ιστορική τριλογία («Η δίκη του Σωκράτη», «Η κωμωδία του βασιλιά Ιουγούρθα», «Εφιάλτες») και πολλά άλλα, γραμμένα σε μια σκληρή και αποκαλυπτική γλώσσα, με πολύ χιούμορ, προσωπικές και συλλογικές τραγωδίες.

Τα έργα αυτά, μαζί με τα πεζογραφήματά του («Mπάρμπα – Tζωρτζ», «Αυτά κι άλλα πολλά», «Ιστορίες με πολλά στρας», «Το χειρόγραφο της Ρωξάνης», «Το συμπόσιο της Σελήνης», «Πήδημα Θανάτου», «Ο Κίλερ», «Αυτός ο μπάτσος»), δημιούργησαν «τομή» στο ελληνικό θεατρικό και το λογοτεχνικό πεδίο, επηρεάζοντας τους νεότερους συγγραφείς, με το καινούργιο ήθος και ύφος γραφής.

ΥΓ.: Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ο Σκούρτης στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια της χούντας, βιοποριζόταν ως χορευτής. Τριάντα χρόνια φίλοι, αμέτρητες βραδιές σε μπαρ μαζί, ποτέ δεν μου ‘κανε το χατίρι να φέρει μια στροφή. Προχτές με μια ζεϊμπεκιά βρέθηκε στο μπαρ που βρίσκεται εκεί ψηλά…