Παραδόξως, η σύντομη νύξη για μια συμπαγή κυβερνητική Αριστερά και όχι για μια κατακερματισμένη και διαμαρτυρόμενη, αντί να προκαλέσει σκέψεις και προβληματισμούς – όπως θα έπρεπε, αν υπήρχε στοιχειώδης σοβαρότητα –, έφερε στο φως την απέραντη ανικανότητά της να ψελλίσει μια ίσια και κανονική κουβέντα.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Παραδόξως, η σύντομη νύξη για μια συμπαγή κυβερνητική Αριστερά και όχι για μια κατακερματισμένη και διαμαρτυρόμενη, αντί να προκαλέσει σκέψεις και προβληματισμούς – όπως θα έπρεπε, αν υπήρχε στοιχειώδης σοβαρότητα –, έφερε στο φως την απέραντη ανικανότητά της να ψελλίσει μια ίσια και κανονική κουβέντα, δίχως ύβρεις (για ποιο επίπεδο μιλάμε…), φωνασκίες και φθαρμένα, χιλιοειπωμένα – κουραστικά – επιχειρήματα κατασκευής του 19ου αιώνα. Έτσι είναι οι «θεωρητικοί» της Αριστεράς; Κουφοί, μισαλλόδοξοι και με νηπιακά επιχειρήματα; Δηλαδή είναι κακό να δημιουργηθεί μέσα σε πραγματικό πλαίσιο μια κυβερνητική συμπαγής Αριστερά, δίχως «μιάσματα», «προδότες», «δωσίλογους» και γενικά… μη καθαρούς;

Τόση ανάγκη έχει η «σύγχρονη» και «προοδευτική» Αριστερά από τις εμφυλιοπολεμικές φανφάρες; Τι ψάχνει; Αρίους αριστερούς; Τι εκπροσωπεί σήμερα η Αριστερά; Ένα τυφλό εκκλησίασμα δογματικά καθαρόαιμων πιστών ή ένα λαϊκό κίνημα που θα εκφραστεί στις παρούσες συνθήκες δυναμικά, με λόγο και πράξη; Γιατί αποφεύγει τον κυβερνητικό ρόλο; Γιατί είναι «κακή ιδέα» να πάψει ο κύριος Μεντρέκας, για παράδειγμα, να απαγγέλλει το στομφώδες ποίημά του κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων και να ετοιμαστεί να αναλάβει το υπουργείο Ανάπτυξης και να θέσει σε κίνηση την υπνώττουσα παραγωγική μηχανή της χώρας; Μας έπεισε – ειλικρινά – με τον ζήλο του να εξαπολύει μύδρους ενάντια στην πλουτοκρατία και το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Ας εφαρμόσει τα διεθνιστικά του οράματα στη χώρα μας και ας πράξει το ουσιαστικό κομματικό του καθήκον αναλαμβάνοντας την ελάχιστη ευθύνη ενός… ταπεινού εγχώριου υπουργείου, για να φέρει σε πέρας ένα συγκεκριμένο έργο προς όφελος του λαού…

Είναι καιρός, πλέον, αυτή η χαώδης ανοητολογία, αυτά τα «ακλόνητα» επιχειρήματα να αποσυρθούν από την επαναστατική «αγορά». Η Αριστερά πρέπει να μάθει να ακούει και να δέχεται την κριτική, να μη βολεύεται στον εύκολο νιχιλιστικό λόγο και κυρίως να μη διατείνεται ότι έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα της Αλήθειας. Τα μονοπώλια του λόγου, τέλος. Όλοι έχουν το δικαίωμα και την ευθύνη του κριτικού τους λόγου και όλοι την υποχρέωση να δέχονται τον κριτικό λόγο των άλλων:

…Έλλη, να ένα μήλο.

Λόλα, να ένα μήλο.

Άννα, να μήλα…

Τα ιερά ευαγγέλια ανήκουν σε θρησκείες και όχι σε επαναστατικά κινήματα.

Ας επανέλθουμε για να ολοκληρώσουμε:

Γιατί λοιπόν η Αριστερά αποφεύγει σήμερα – που οι συνθήκες είναι τόσο ώριμες όσο δεν θα είναι ίσως ποτέ άλλοτε στο προσεχές μέλλον και είναι ιστορική ευκαιρία – να ενωθεί και να κατέβει στις εκλογές με κυβερνητικό πρόγραμμα, δίχως αποκλεισμούς και θεωρητικές μπούρδες περί καθαρών και μιασμάτων, ορθόδοξων και ανορθόδοξων, αυθεντικών και ιμιτασιόν;

Δεν πρέπει να διαφεύγει από κανέναν ότι δεν θα καταρρεύσουν μόνο τα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στο οποίο μετέχει μετά πολλών επαίνων σύσσωμη η Αριστερά, μέχρι τα μπούνια. Αυτές λοιπόν τις κρίσιμες ώρες, πέρα από τους διαπρύσιους αγωνιστικούς λόγους του Τσίπρα, μπορεί να αποδείξει η Αριστερά κάτι παραπάνω από τον εκνευριστικά κενού περιεχομένου στερεότυπο αντιπολιτευτικό της λόγο, και αυτό να είναι η θέλησή της να κυβερνήσει, δίχως καμιά δικαιολογία;

Ο δημοσκοπικός οίνος που κερνά το σύστημα μπορεί να αποδειχτεί παγίδα. Ας γίνει η συγκυρία, ευκαιρία και κυβερνητικός λόγος, κι όχι λαϊκιστικά σόου τύπου Κανέλλη και Λαφαζάνη!