Ανήκομεν εις την Δύσιν. Αυτό ουδείς στο ελληνικό πολιτικό σύστημα μπορεί να το αγνοήσει και – πολύ περισσότερο – να το παρακάμψει. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική, ανεξαρτήτως των θεμάτων που καλείται να αντιμετωπίσει, πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την Ουάσιγκτον. Αν μη τι άλλο για να ανιχνεύει προθέσεις, να προλαμβάνει «εκπλήξεις», να υπενθυμίζει τα συμφέροντα και τα δίκαια της χώρας. Και όχι, βεβαίως, για να υποτάσσεται αμαχητί στις επιθυμίες του υπερατλαντικού «αφεντικού» και εν συνεχεία να μετονομάζει τις επιθυμίες τρίτων σε «εθνικό συμφέρον».

 

Η αλήθεια είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, από την παγίωση της «αμερικανοκρατίας» στη χώρα μας και εντεύθεν, παρά την παρουσία ικανών διπλωματών, επιδεικνύουν μια κάποια αδυναμία να διαχωρίσουν αυτές τις δύο αντιλήψεις, με αποτέλεσμα να παλαντζάρουν διαρκώς.

 

Τα πράγματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα αφότου το αμερικανικό κατεστημένο – και η γραφειοκρατία που το εκφράζει – υπέστη στρατηγική ήττα με την ανάληψη της Προεδρίας των ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ. Οι πρόσφατες παλινωδίες για τη Συρία, που τις προηγούμενες μέρες κατέληξαν στην απόφαση του Τραμπ να αποσύρει πλήρως τις αμερικανικές δυνάμεις από τη σπαρασσόμενη χώρα, και οι παραιτήσεις των θεωρούμενων ως «ψύχραιμων» από τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας αποκαλύπτουν ότι η αξιόπιστη επαφή με την Ουάσιγκτον είναι πλέον μια δύσκολη υπόθεση.

 

Δυστυχώς γίνεται ακόμη δυσκολότερη για μια χώρα όπως η δική μας, η οποία βλέπει τον στρατηγικό της αντίπαλο, την Τουρκία, να ισχυροποιείται διαρκώς, να γίνεται όλο και πιο επιθετικός διεκδικώντας εμπράκτως ενίσχυση της παρουσίας του στο Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, συμμετοχή στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων, νομιμοποίηση της κατοχής της βόρειας Κύπρου και μετατροπή των δύο ελληνικών κρατών της Μεσογείου σε δορυφόρους ή προτεκτοράτα.

 

Σε αυτό το κλίμα χάους είναι συχνή η ατάκα, «Ανήκουμε στη Δύση. Αλλά σε ποια Δύση;», η οποία συμπυκνώνει με πικρό χιούμορ τη δυσχέρεια της Ελλάδας να βρει στις ΗΠΑ έναν αξιόπιστο συμπαραστάτη – σε επίπεδο αποτροπής και μόνο… – στην προσπάθειά της να αποφύγει την περαιτέρω κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας.

 

Οι τελευταίοι – πριν από εμάς – που πίστεψαν ότι η ομπρέλα των ΗΠΑ είναι αρκετή για να καλύψει τις στρατηγικές τους επιδιώξεις είναι η αμερικανόφιλη αντιπολίτευση στον Άσαντ και οι Κούρδοι της Συρίας. Οι μεν εγκαταλείπονται στις διαθέσεις του εξαιρετικά ανθεκτικού Προέδρου της Συρίας, οι δε αναμένεται ότι σύντομα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ταυτοχρόνως τα όχι ευκαταφρόνητα υπολείμματα του Ισλαμικού Κράτους και τη στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας.

 

Ανήκομεν εις την Δύσιν, λοιπόν. Αλλά στο τέλος αυτήν την πατρίδα θα την υπερασπιστούμε μόνοι μας…