Της Σίσσυς Παπαδάκη

Οι εορτασμοί εθνικών επετείων στο σχολείο ήταν για τον γιο μου και τους συμμαθητές του ό,τι και για μας στην ηλικία τους: μια επανάληψη κοινότοπων «πανηγυρικών», ποιημάτων και σκετς, μερικές βαρετές ώρες που γίνονταν αφορμή για κοπάνες ή, αν αυτό δεν ήταν εφικτό, για χαβαλέ και ψιθύρους μέσα στη σχολική τάξη.

Της Σίσσυς Παπαδάκη

Οι εορτασμοί εθνικών επετείων στο σχολείο ήταν για τον γιο μου και τους συμμαθητές του ό,τι και για μας στην ηλικία τους: μια επανάληψη κοινότοπων «πανηγυρικών», ποιημάτων και σκετς, μερικές βαρετές ώρες που γίνονταν αφορμή για κοπάνες ή, αν αυτό δεν ήταν εφικτό, για χαβαλέ και ψιθύρους μέσα στη σχολική τάξη. Μια χρονιά μόνο άλλαξε αυτό. Όταν, αντί για τα συνηθισμένα «θεατρικά», η διευθύντρια του σχολείου αποφάσισε να καλέσει, στις 28 Οκτωβρίου, τον Μανόλη Γλέζο να τους μιλήσει για τον πόλεμο. «Τον ζαλίσατε τον άνθρωπο;» ρώτησα σίγουρη για την καταφατική απάντηση όταν, μετά την ομιλία, μερικοί από τους μαθητές ήρθαν σπίτι μου. «Όχι, βέβαια», εξανέστησαν, «έναν άνθρωπο που φέρθηκε τόσο ηρωικά; Άλλωστε ήταν πολύ ενδιαφέροντα όσα έλεγε». Σε ηλικία που η «καφρίλα» συχνότατα θεωρείται «εξυπνάδα», τα παιδάκια – γιατί παιδάκια ήταν – κατάλαβαν ότι μερικοί άνθρωποι αξίζουν και σεβασμό και προσοχή, όχι τόσο για την ηλικία τους, όσο για την ιστορία τους. Αυτό που δεν κατάλαβαν αυτοί που πέταγαν δακρυγόνα την περασμένη Κυριακή μπροστά στους – ηλικιωμένους – Μανόλη Γλέζο και Μίκη Θεοδωράκη και όσοι, μέσα στο κτίριο της Βουλής, δεν βγήκαν να τους πουν μια συγνώμη ή έστω μια κουβέντα – κι ας διαφωνούσαν μαζί τους. Κατά τ’ άλλα, τα «δεν είναι τρόπος αυτός» και οι εθνικιστικές κορώνες μέσα στο κοινοβούλιο μας μαράνανε.