Ανήμερα των Φώτων άφησε την τελευταία του πνοή, πλήρης ημερών, ο Στρατής Φιλιππότης – μια ιστορία γεμάτη με τυπωμένες σελίδες, όνειρα και πραγματικότητες, ένας κόσμος έντονων αναμνήσεων.

Εμβληματική μορφή του βιβλιόδρομου της οδού Σόλωνος στο κέντρο της Αθήνας, ο Στρατής Φιλιππότης έβαλε τη δική του σφραγίδα στον εκδοτικό χώρο με την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, κυρίως όμως ως άνθρωπος αρχών. Για δεκαετίες το βιβλιοπωλείο του, στην οδό Σόλωνος 69, υπήρξε τόπος συνάντησης των πνευματικών ανθρώπων, τόπος ανταλλαγής ιδεών, έντονων συζητήσεων και μεγάλων παρεξηγήσεων. Ένας βιβλιότοπος ζωντανός, στον οποίο θαρρείς και συμμετείχαν ακόμα και τα στοιχισμένα στα ράφια βιβλία.

Άνθρωπος του τόπου, δηλαδή με ρίζες, ο Φιλιππότης έμοιαζε να μην έφυγε ποτέ από τη γενέτειρά του, την Τήνο, αλλά και να μην εγκατέλειψε ποτέ την Αθήνα, την πόλη που του γέμισε τη ζωή. Άνθρωπος του κέντρου της πόλης, έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της Αθήνας, μια σταθερά μνήμης, ένας άνθρωπος, με δυο λόγια, ξεχωριστός. Από την εποχή που ήταν βιβλιοπώλης της ιστορικής Εστίας έως τον Ιανουάριο του 1978, που άνοιξε δικό του βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο, η ζωή του ταυτίστηκε με το βιβλίο – σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του. Άνθρωπος δύσκολος στις επαφές του και στις σχέσεις του, αλλά αφοπλιστικά ειλικρινής, προειδοποιούσε τους… απρόσεκτους και ανεπιθύμητους: «Λόγω των κυκλαδίτικων ανέμων είμαι ιδιόρρυθμος. Προσοχή λοιπόν…»!

Γεννημένος στην Τήνο το 1933, στο χωριό Πύργος, γενέτειρα μεγάλων γλυπτών – καταγόταν κι ο ίδιος από την οικογένεια Φιλιππότη που είχε μεγάλη παράδοση στη μαρμαροτεχνία –, σε ηλικία 12 ετών βρέθηκε στην Αθήνα.

Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία το 1949 από το βιβλιοπωλείο της Εστίας, κοντά στον θείο του Γιάννη Κολλάρο (επίσης Τηνιακό εκδότη), ενώ συγχρόνως φοιτούσε σε νυχτερινό γυμνάσιο. Όλα αυτά μέχρι το 1978 όπου και ίδρυσε τις εκδόσεις Φιλιππότη με σήμα τον Ξυλοθραύστη και το 1992 τις εκδόσεις Ερίννη.

Σημαντική υπήρξε η προσφορά του στην ανάδειξη των Τηνίων γλυπτών, κυρίως του Χαλεπά και του προγόνου του Φιλιππότη. Το 2004 τιμήθηκε με έπαινο «για την προσπάθειά του να προβάλλει την πολιτιστική και κοινωνική ζωή του Αιγαίου και ιδίως της Τήνου» από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ έχει τιμηθεί πολλάκις από διάφορους άλλους φορείς, μεταξύ των οποίων από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών και Βιβλιοπωλών. Στις 5 Μαΐου 2010 βραβεύθηκε από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών και Βιβλιοπωλών (ΠΟΕΒ) για τη συμβολή του στη διάδοση του βιβλίου και του πολιτισμού. Λίγες μόλις μέρες πριν από τον θάνατό του στις 21 Δεκεμβρίου 2018 τιμήθηκε από το Πνευματικό Κέντρο Πανόρμου για τη συμβολή του στην ανάδειξη της ζωής και του έργου του Γιαννούλη Χαλεπά.

Σταθερός και επίμονος, ο Φιλιππότης ήξερε να κρατά τις παραδόσεις, όπως και να τις σέβεται. Το περίφημο – ιστορικό πλέον, πέρα από την ανεκτίμητη αρχειακή του αξία – Αθηναϊκό του Ημερολόγιο έδινε το «παρών» επί 29 συναπτά έτη. Κάθε χρονιά, ο Στρατής έμενε πιστός στο ραντεβού του με τον νέο χρόνο και την πάντα αυξανόμενη αγάπη του για την πρωτεύουσα, για την πόλη των Αθηνών: μια πόλη συνδεδεμένη με την αιώνια αίγλη που της χαρίζουν τα μνημεία και οι μνήμες ενός πολιτισμού που κυριαρχεί αδιαλείπτως εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια…

Παράλληλα με το Αθηναϊκό του Ημερολόγιο ξεκίνησε πριν από είκοσι χρόνια το «Ημερολόγιο του Αρχιπελάγους», μια έκδοση πιο εσωτερική, όπου τον πρώτο λόγο τον είχε η ιδιαίτερη πατρίδα του και οι άνθρωποί της. Άνθρωποι ξεχωριστοί (δίχως τις υπερβολές στις οποίες μας ωθεί το διαδεδομένο στη χώρα μας τοπικιστικό πνεύμα), που άφησαν το στίγμα τους κυρίως στις εικαστικές τέχνες. Τα θέματά του, οι νύξεις του και οι αναφορές του τιμούσαν τον τίτλο του Ημερολογίου του καθώς αναδείκνυαν όλα τα μικρά και μεγάλα διαμάντια που κοσμούν το Αρχιπέλαγος, μια θάλασσα που από τα βάθη της αναδύθηκε ο πολιτισμός, μια θάλασσα που μιλά ελληνικά, μια θάλασσα πλατιά σαν πατρίδα.