Οτιδήποτε κινείται ανάμεσα στις συμπληγάδες της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ απειλείται με συντριβή και το τοξικό – ψευδοεμφυλιακό – κλίμα που επικρατεί αυτές τις μέρες είναι ό,τι πιο ενδεικτικό αυτής της τάσης. Ο περιορισμός της συνολικής κοινοβουλευτικής δύναμης των ΑΝΕΛΛ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων σε 16 από τους αρχικά 30 βουλευτές που είχαν εκλεγεί με τις «σημαίες» τους τον Σεπτέμβριο του 2015 αποτελεί σοβαρή ένδειξη για το εκλογικό μέλλον, ακόμη και για την υπόστασή τους.

Οι αιτίες για τη συρρίκνωση των κομμάτων αυτών καταγράφονται στη σελίδα 3 του σημερινού «Π». Ωστόσο μια από αυτές έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος – και δεν είναι άλλη από τη «χαλαρή» ιδεολογική ταυτότητα των κομμάτων που πλήττονται από αποχωρήσεις βουλευτών.

Παρότι οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες, το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι πρόκειται για κόμματα των οποίων η επιτυχία στηρίχθηκε στην προσωπική δυναμική και το προφίλ των ιδρυτών τους. Ιδιαίτερα το Ποτάμι και οι ΑΝΕΛΛ είναι κατ’ εξοχήν γεννήματα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και, όπως και η Ένωση Κεντρώων, μάζεψαν μέλη χωρίς πολλά κοινά στοιχεία, εκ των οποίων τα επιφανέστερα ή απλώς τα πιο τυχερά έγιναν βουλευτές.

Δεν δημιουργήθηκαν από κάποια κοινωνική ανάγκη, από κάποιο κοινωνικό κίνημα, αλλά από την απογοήτευση μιας κοινωνίας που έβλεπε να χάνει τις σταθερές της και έψαχνε δίοδο για να εκφράσει την οργή της και την απόρριψη του τότε δικομματισμού, ο οποίος χρεώθηκε εν συνόλω την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας και την ευρεία κοινωνική καταστροφή που ακολούθησε.

Το γεγονός ότι δεν τα γέννησε κάποια κοινωνική διεργασία και το ότι βουλευτές με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και αντιλήψεις συγκρότησαν τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες τους ήταν προφανώς τα στοιχεία που τα έκαναν εξαιρετικά ευάλωτα στην απόπειρα των παλαιότερων και εμπειρότερων παικτών του παλαιού (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.) και του νέου (ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ.) δικομματισμού.

Καθώς η χώρα βγαίνει υπνοβατώντας από το «σκληρό» κομμάτι της κρίσης και αναζητεί ισορροπία σε ένα ρευστό εσωτερικό και ένα ασταθές και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον, η κοινωνία δείχνει να εγκαταλείπει τις επιλογές στις οποίες κατέφυγε υπό το κράτος της οργής και να συσπειρώνεται εκ νέου στον νέο δικομματισμό επί τη βάσει διακριτών συμφερόντων.

Όσο εντονότερη η ρευστότητα, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη των εκτός δικομματισμού πολιτικών σχηματισμών για διαμόρφωση και προβολή συγκροτημένων και συνεκτικών οραμάτων. Άρα τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για ιδεολογική και πολιτική συνοχή. Αν αυτά δεν προκύψουν, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουν να λειτουργούν ως συμπληγάδες προς ό,τι υπάρχει ανάμεσά τους.