Η φιλόδοξη λάτρης των ισορροπιών δίνει τη δυσκολότερη πολιτική μάχη στην Ευρώπη /  Εκτεθειμένη στην πολεμική φίλων και αντιπάλων

 

Αν αποσύρουμε λίγο τα φώτα από τα γεγονότα και εστιάσουμε στα πρόσωπα, τότε η Τερέζα Μέι αυτοδικαίως θα μπορούσε να είναι το κεντρικό πρόσωπο στην τραγωδία με τίτλο «Το Βrexit και η χαμένη τιμής μιας (πρώην) Αυτοκρατορίας».

Η Μέι γεννήθηκε στο Ίστμπουρν της Αγγλίας την 1η Οκτωβρίου 1956. Σπούδασε γεωγραφία στο Κολέγιο του Σεντ Χιου στην Οξφόρδη. Από το 1977 έως το 1983 εργάστηκε στην Τράπεζα της Αγγλίας και από το 1985 έως το 1997 στον οργανισμό πληρωμών εκκαθαριστικών υπηρεσιών, ενώ υπήρξε και δημοτική σύμβουλος για τον Δήμο Μέρτον του νοτιοανατολικού Λονδίνου.

Ύστερα από ανεπιτυχείς προσπάθειες να εκλεγεί στη Βουλή των Κοινοτήτων το 1992 και το 1994, κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής για το Μέιντενχεντ στις γενικές εκλογές του 1997. Κατείχε μια σειρά από ρόλους ως μέλος της αντιπολίτευσης του Ουίλιαμ Χέιγκ, του Ίαν Ντάνκαν Σμιθ, του Μάικλ Χάουαρντ και του Ντέιβιντ Κάμερον.

Η μεγάλη κίνησή της στη λίγκα των κυβερνητικών θώκων με προοπτική έγινε το 2010, όταν, σε μια κίνηση πολιτικής νοσταλγίας για την εποχή Θάτσερ, ο Ντέιβιντ Κάμερον της έδωσε το χαρτοφυλάκιο της ασφάλειας. Ήταν υπουργός Εσωτερικών (Secretary of State for the Home Department) από το 2010 έως την ανάδειξή της στην πρωθυπουργία. Αυτό το «πέρασμα» έγινε μέχρι και σειρά στο BBC.

Επειδή, όμως, η τέχνη έχει την ελευθερία να φτιάχνει τη δική της πραγματικότητα, στη σειρά η υπουργός πεθαίνει μαχόμενη για τις αρχές της, δηλαδή την επιλογή να επιβάλει μια αμερικανικής σύλληψης ατζέντα σε θέματα ασφάλειας και μετανάστευσης.

 

Θεματοφύλακας των θεσμών

Με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος για την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε. η Τερέζα Μέι συντάχθηκε με τη γραμμή του Ντέιβιντ Κάμερον, υποστηρίζοντας την ψήφο υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. Ανήκε σε εκείνη την ομάδα του Συντηρητικού Κόμματος που ήθελε την παραμονή στην Ευρώπη κόντρα στον ευρωαρνητισμό.

Ακούγεται οξύμωρο, αλλά όλα εξηγούνται αν θυμηθούμε ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν εκείνη που έβαλε το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ε.Ε. και έκτοτε πολέμησε λυσσαλέα για να κερδίζει οικονομικά, αλλά να κρατά αμυντική στάση σε όποια υπόνοια πολιτικής «ένωσης με την Ε.Ε.», πολλώ δε μάλλον για το ευρώ.

Με τη νίκη του Brexit, ο «μοιραίος» Ντέιβιντ Κάμερον υπέβαλε παραίτηση από πρωθυπουργός και αρχηγός των Συντηρητικών στις 24 Ιουνίου 2016. Η Τερέζα Μέι κατέθεσε υποψηφιότητα για τη διαδοχή του. Έλαβε τη στήριξη πλήθους συναδέλφων της ύστερα από διαδοχικές ψηφοφορίες. Λίγες μέρες αργότερα, στις 11 Ιουλίου, με την απόσυρση της μόνης ανθυποψήφιας Άντρεα Λέντσομ από την κούρσα διαδοχής, η Τερέζα Μέι ανακηρύχθηκε πρωθυπουργός, θέση που κατέλαβε την Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016.

Πολλοί τότε είπαν ότι η επιλογή της υποδεικνύει πως το βαθύ βρετανικό κράτος αποφάσισε να επιλέξει κάποια που ξέρει να κρατά ισορροπίες και έχει προσωπικές φιλοδοξίες συνδεδεμένες με το «εθνικό συμφέρον». Ειδικότερα σε μια χρονική στιγμή που το Συντηρητικό Κόμμα έμοιαζε «πουκάμισο αδειανό» και οι Εργατικοί διεκδικούσαν το «ηθικό πλεονέκτημα».

 

Πολύ σκληρή για να πεθάνει

Οι αναλυτές που παρακολουθούν την πολιτική της καριέρα επισημαίνουν ότι ανήκει στη γενιά των στελεχών με στοχοπροσήλωση. Επιμένει – ή καλύτερα εμμένει – στις αποφάσεις της και, χωρίς να χαρακτηρίζεται από εξάρσεις φιλοδοξίας ή πολιτικού αμοραλισμού, θεωρεί ότι το σημαντικότερο διακύβευμα είναι να αποτελεί «την υπεύθυνη συντηρητική πολιτικό που υπηρετεί το εθνικό συμφέρον»

Αν και εμφανίστηκε α λα μπρατσέτα με τον Πρόεδρο Τραμπ στον Λευκό Οίκο, είναι σαφώς απέναντι από το φαινόμενο του τραμπισμού. Γι’ αυτό και δεν συγχωρεί, αλλά περισσότερο δεν αποδέχεται πολιτικούς σαν τον Φάρατζ και τον Τζόνσον. Συγκρούστηκε με τους πάτρονες του κόμματός της, οι οποίοι, ανίκανοι να δουν πέρα από μύτη τους, αγκάλιασαν τον τραμπισμό και – ίσως – συμμάχησαν και με τον διάβολο για να επιτύχουν το «Όχι» στο δημοψήφισμα, χωρίς όμως να ξέρουν τι γίνεται μετά.

Σχεδόν δύο χρόνια μετά, έχοντας επιβιώσει από εσωτερικές αναταραχές και τη θεσμική εξέγερση κατά του σχεδίου της για το Brexit, η Μέι αναζητεί τρόπους να φέρει εις πέρας την αποστολή της. Αυτό είναι εκτιμητέο από εχθρούς και φίλους. Όμως, η Μέι δεν κατάφερε να αποκρούσει τις εσωτερικές επιθέσεις από τους «συναδέλφους» της και να προβλέψει ότι, όταν συμμαχείς με τους εθνικιστές της Βορείου Ιρλανδίας, αυτομάτως παγιδεύεσαι στα σχέδιά τους.

Σήμερα, λαβωμένη αλλά ακόμα όρθια, ίσως δίνει τη δυσκολότερη πολιτική μάχη στην Ευρώπη: έναν διμέτωπο αγώνα, στον οποίο έχει απέναντι τους «πάντοτε ανόητους αριστοκράτες του Συντηρητικού Κόμματος» – που δεν έχουν άποψη για το τι θα γίνει, αλλά ξέρουν ότι πρέπει να έχουν έναν εχθρό –, που ερωτεύτηκαν τον λαϊκισμό πίνοντας ένα ακριβό φλιτζάνι Earl Grey, και τους φιλόδοξους Εργατικούς που αδημονούν να την εκπαραθυρώσουν από την Ντάουνινγκ Στριτ.

Φανατική οπαδός της συνταγματικής νομιμότητας, θα κάνει τα πάντα για να μη γίνει δεύτερο δημοψήφισμα – ώστε να μη διχαστεί η χώρα – και κυρίως θα κάνει ακόμα περισσότερα για να μη νικήσει η λαϊκιστική πτέρυγα του κόμματός της, την οποία μάλλον θεωρεί πιο επικίνδυνη και από τους Εργατικούς του Κόρμπιν.

Το αν θα αντέξει δεν έχει σημασία. Αυτό που περιμένουν από αυτήν οι θεσμικοί «παίκτες», αν και όταν πέσει, είναι να έχει διασώσει το Ηνωμένο Βασίλειο από την πορεία προς το «βάραθρο».