Η υποβρύχια νάρκη

Ο Σέσιλ (χαϊδευτικά «Νόμπι») Κλαρκ είχε ιδρύσει στα τέλη της δεκαετίας του 1930 μια εταιρεία που κατασκεύαζε τροχόσπιτα. Η εταιρεία διέθετε ένα ξεχωριστό σύστημα ανάρτησης το οποίο υποσχόταν στους επιβάτες την ανετότερη διαδρομή από οποιοδήποτε άλλο τροχόσπιτο κυκλοφορούσε στην αγορά. Ο ίδιος ο Κλαρκ ήταν διοπτροφόρος, εύσωμος και έμοιαζε με καλοκάγαθο γίγαντα με μεγάλα τραχιά χέρια που κανένας δεν μπορούσε να τα φανταστεί να χειρίζονται λεπτεπίλεπτες κατασκευές. Οι γείτονές του στο Μπέντφορντ χαμογελούσαν συγκαταβατικά καθώς έβλεπαν τον «Νόμπι» να γυαλίζει με στοργή τα τροχόσπιτά του. Κανένας, ωστόσο, δεν υποψιαζόταν ότι ο γείτονάς τους διέθετε μυαλό ιδιοφυΐας και οι μηχανισμοί του θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του επικείμενου πολέμου. Ο Σέσιλ Κλαρκ είχε ωστόσο ήδη υπηρετήσει ως εθελοντής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ένα τάγμα μηχανικών που ειδικευόταν στα εκρηκτικά. Επομένως, από νωρίς είχε αποκτήσει μια έφεση στην κατασκευή ισχυρών βομβών και μάλιστα είχε τιμηθεί με τον Στρατιωτικό Σταυρό για τη συνδρομή του με τα εκρηκτικά στη νίκη των Συμμάχων στη μάχη του Βιτόριο Βένεντο.

Ο Στούαρτ Μακρέι, αν και είχε σπουδάσει αεροναυπηγός, εργαζόταν εκείνο το διάστημα ως δημοσιογράφος. Ξεφυλλίζοντας τυχαία το περιοδικό «Τροχόσπιτο και Τρέιλερ», ανακάλυψε μερικές φωτογραφίες από τις αριστοτεχνικές δημιουργίες του Κλαρκ. Έτσι, μια μέρα αποφάσισε να τον επισκεφτεί, για να τον γνωρίσει από κοντά. Η αρχική εντύπωση που δημιούργησε η εμφάνιση και η γνωριμία του Σέσιλ Κλαρκ στον Στούαρτ Μακρέι ήταν μάλλον απογοητευτική. Σύμφωνα με τον Μακρέι, ο Κλαρκ ήταν «ένας εξαιρετικά μεγαλόσωμος άντρας, με ιδιαίτερα διστακτική άρθρωση, που αρχικά μού φάνηκε συμπαθής αλλά όχι ιδιαίτερα ευφυής». Εντύπωση που δεν κράτησε για πολύ. Εκεί που όλοι οι άλλοι έβλεπαν προβλήματα, ο Κλαρκ έβλεπε λύσεις!

Ήταν άνοιξη του 1939, όταν στο περιοδικό που εργαζόταν ο Μακρέι τον ζήτησε από την τηλεφωνήτρια ένας κάποιος «Τζέφρεϊ», ή κάτι τέτοιο. Αμέσως μετά, ο Μακρέι βρέθηκε να μιλά με τον Μίλις Τζέφερις, που ζητούσε απίθανες πληροφορίες για κάτι μαγνήτες. Με τα πολλά – που δεν μπορούσαν να ειπωθούν από τηλεφώνου – συμφώνησαν να συναντηθούν σαράντα οχτώ ώρες μετά. Τελικά, στη συνάντησή τους ο Μίλις Τζέφερις αποκάλυψε ότι εργαζόταν σε έναν άκρως απόρρητο τομέα του υπουργείου Πολέμου, ο οποίος εξειδικευόταν στην αντικατασκοπία και την έρευνα. Το ενδιαφέρον του για τους μαγνήτες προερχόταν από την ανάγκη κατασκευής μιας υποβρύχιας νάρκης της οποίας η γόμωση θα καλυπτόταν από μαγνήτες και θα ήταν εφοδιασμένη με έναν πυροκροτητή χρονοκαθυστέρησης. Του εξήγησε ότι όλα αυτά γίνονται επειδή οι διεθνείς εντάσεις θα κατέληγαν με βεβαιότητα σε πόλεμο και έπρεπε να αναπτύξουν μια σειρά αντισυμβατικών όπλων τα οποία θα μπορούσαν ενδεχομένως να φανούν χρήσιμα στο άμεσο μέλλον. Ο Τζέφερις αντιμετώπιζε το πρόβλημα στην κατασκευή αυτής της υποβρύχιας νάρκης που θα κολλούσε στο κύτος του πλοίου από έναν δύτη και θα εκρήγνυτο αργότερα, βυθίζοντάς το. Γι’ αυτό έψαχνε να βρει μαγνήτες ικανούς να λειτουργήσουν κάτω από το νερό. Ο Μακρέι, που τότε εργαζόταν σε ένα επιστημονικό περιοδικό, έσπαγε το κεφάλι του να βρει μια λύση προκειμένου να την προτείνει στον Τζέφερις, ώσπου στο μυαλό του άστραψε μια ιδέα. Για την ακρίβεια ένας άνθρωπος: ο Σέσιλ Κλαρκ.

Όλα ξεκίνησαν με το τηλεφώνημα του Μακρέι στον Κλαρκ. Ο δεύτερος βρέθηκε μπροστά στη γοητευτικότερη πρόταση που του είχε γίνει και δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη παρότρυνση για να καταπιαστεί με την ιδέα της κατασκευής της υποβρύχιας νάρκης με χρονοκαθυστέρηση.

Λίγες εβδομάδες μετά, ο Μακρέι ειδοποίησε τον Τζέφερις για να του παρουσιάσει την πρωτότυπη μαγνητική νάρκη, η οποία έφερε την πρόχειρη ονομασία «πεταλίδα». Στον Τζέφερις δεν χρειάστηκε και πολύς χρόνος για να καταλάβει ότι το όπλο του Σέσιλ Κλαρκ ήταν ιδιοφυές! Με κόστος λιγότερο των 6 λιρών, μαζί με τα εργατικά, μπορούσε να κατασκευάσει έναν εκρηκτικό μηχανισμό ελαφρύ, εύχρηστο και τρομερά αποτελεσματικό. Έναν μηχανισμό που μπορούσε να ανατρέψει τις ισορροπίες του πολέμου. Ένας και μόνο δύτης εξοπλισμένος με την νάρκη-πεταλίδα έφτανε για να καταστρέψει ένα πλοίο. Μια ομάδα δυτών, έναν ολόκληρο στόλο!

Όταν ο Σέσιλ Κλαρκ επέστρεφε στο σπίτι του δεν μπορούσε να φανταστεί ότι άγνωστοι σε αυτόν άνθρωποι, συγκεντρωμένοι σε μυστικά σκοτεινά γραφεία, σχεδίαζαν τη μύησή του στον πιο μυστικό κόσμο της Βρετανίας, τον οποίο αγνοούσαν οι περισσότεροι από τους υπουργούς της κυβέρνησης. Ήταν άνοιξη του 1939 όταν εντάχθηκε σε αυτόν, πλάι στην Τζόαν Μπράιτ και τον Κόλινς Γκάμπινς, στον Μίλις Τζέφερις, τον ιδιοφυέστερο Βρετανό ειδικό στα εκρηκτικά, και αργότερα στον Στούαρτ Μακρέι, που οργάνωσε στο Φιρς την παραγωγή εκατομμυρίων όπλων για αποστολές δολιοφθοράς!

Τον πρώτο πυρήνα αυτής της οργάνωσης συμπλήρωσε το δίδυμο Φέρμπερν και Σάικς, γνωστότεροι ως « Σαγκάη Μπάτερ», δυο αστυνομικοί της Σαγκάης που ήταν οι κορυφαίοι ειδικοί παγκοσμίως στους αθόρυβους φόνους. Υπό τον τίτλο «Σιωπηλή δολοφονία», ο Φέρμπερν και ο Σάικς επινόησαν μια σειρά από «βρόμικες» μεθόδους για την αντιμετώπιση ενός εχθρού που κρατήθηκαν μυστικές. Το σύστημα μάχης είχε σχεδιαστεί για χρήση χωρίς πυροβόλα όπλα ή όταν η χρήση πυροβόλων όπλων ήταν επιζήμια (στην αποστολή). Ήταν χωρισμένοι σε έξι τμήματα και διδάχθηκαν επιπλέον την άοπλη μάχη και τη χρήση μικρών όπλων.