Η επίσκεψη Τσίπρα στην Κωνσταντινούπολη, στις 5 και 6 Φεβρουαρίου, γίνεται σε εποχή πολύ υψηλής έντασης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η οποία χαρακτηρίζεται από το ξεδίπλωμα της τουρκικής επιθετικότητας σε όλα τα πεδία: Κύπρος, Αιγαίο, ελληνική ΑΟΖ και Θράκη συνιστούν ένα τεράστιο ενιαίο μέτωπο, του οποίου η διαχείριση δεν είναι εύκολη.

 

Προφανώς η Τουρκία δεν είναι ΠΓΔΜ και η συμφωνία των Πρεσπών δεν αποτελεί πρότυπο για την επίλυση κανενός άλλου προβλήματος, όπως δηλώνει δημοσίως κάποιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – και όπως ενδεχομένως και άλλοι υπνοβατούντες, όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύουν. Επίσης η Τουρκία δεν είναι μια χώρα στριμωγμένη στη γωνία, όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι άλλοι. Κάθε άλλο.

 

Στην πραγματικότητα η χώρα αυτή είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη, η οποία, όσο και αν παλαντζάρει κατά καιρούς ως προς τις κατευθύνσεις και τις συμμαχίες της, είναι αποφασισμένη να αναθεωρήσει πλήρως το στάτους της ευρύτερης περιοχής χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα που διαθέτει – στρατιωτική και οπλική ισχύ, νεανικό πληθυσμό, μεγάλη αγορά και εξαγωγή ισλαμισμού – ώστε να μεταβάλει σύνορα, να ελέγξει ή να ενσωματώσει στρατηγικά και ενεργειακά κρίσιμες περιοχές και να μετατρέψει σε δορυφόρους τους «αδύναμους κρίκους».

 

Ελλάδα και Κύπρος περιλαμβάνονται διαχρονικά στους στόχους της Τουρκίας και είναι υποχρεωμένες να βρουν αξιόπιστους τρόπους αναχαίτισης των τουρκικών φιλοδοξιών. Προφανώς σε αυτούς τους τρόπους δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται ό,τι περιορίζει την εθνική κυριαρχία ούτε ό,τι ενθαρρύνει την Άγκυρα να πιστεύει ότι μπορεί να πάει ένα βήμα παραπέρα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι, όταν κάποιος κάνει συνεχώς βήματα πίσω, αργά ή γρήγορα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και θα πρέπει να πολεμήσει έχοντας ήδη χάσει πολύτιμο έδαφος.

 

Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο οι Κύπριοι, ως κοινωνία, έχουν… «λύσει» το Κυπριακό διά της μη επίλυσης είναι ότι προτιμούν να κρατήσουν ό,τι τους έμεινε μετά την εισβολή παρά να θέσουν υπό διακινδύνευση και την υφιστάμενη Κυπριακή Δημοκρατία μέσω συνδιαχείρισής της με την Τουρκία. Συνολικά όμως τα ελληνοτουρκικά, όποιο πεδίο και αν αφορούν, έχουν στην… ούγια την ίδια ακριβώς τουρκική επιδίωξη: στο Αιγαίο, στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στη Θράκη η Τουρκία επιχειρεί να επιβάλει καθεστώς συνδιαχείρισης, μέσω του οποίου θα κυριαρχήσει απολύτως, ενδεχομένως και αναίμακτα.

 

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, πέρα από τις όποιες ανοησίες λέγονται από διάφορους, κάθε πολιτική ηγεσία στην Αθήνα οφείλει να γνωρίζει ότι ο στόχος της χώρας δεν είναι να «επιλύσει προβλήματα», τα οποία άλλωστε έχουν δημιουργηθεί λόγω του επεκτατισμού της Άγκυρας, αλλά να ενισχύει πάση θυσία την ικανότητα της χώρας να αποτρέπει την τουρκική επιθετικότητα…