Το ραντεβού κλείστηκε τηλεφωνικά τον Νοέμβριο του 1939. Ο Τζέφερις καλείτο να παρουσιαστεί σε μια σημαντική συνάντηση στο Γουάιτχιλ, όπου τον περίμενε ένας αξιωματούχος του Ναυτικού. Όπως ήδη γράψαμε σε προηγούμενο σημείωμά μας, η ολιγομελής ομάδα όπου εργαζόταν ο Τζέφερις, η MI(R)c, προτού μετεξελιχθεί σε Executive Special Operations (SOE), «είχε να αντιμετωπίσει, εκτός από τους πραγματικούς κινδύνους στις παράτολμες αποστολές που θα επιχειρούσαν, και τις εσωτερικές αντιδράσεις από την πλευρά του επίσημου αγγλικού κράτους (κυρίως από τους αξιωματικούς του τακτικού στρατού που την αντιμετώπιζαν τουλάχιστον ως γραφική), και αποστρέφονταν κάθε ιδέα για τη σύστασή της, πόσο μάλλον για τη δράση της.»

Άρα, δικαιολογημένα, ο Τζέφερις αναρωτιόταν ποιος, άραγε, να ήταν ο αξιωματούχος του Ναυτικού και, κυρίως, τι ήθελε από αυτόν και την ομάδα του. Όταν έφτασε στην προκαθορισμένη συνάντηση, τον περίμενε ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του καθώς στο πρόσωπο του αξιωματούχου αναγνώρισε τον ίδιο τον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Την πρώτη μέρα της κήρυξης του πολέμου, ο Τσόρτσιλ είχε διοριστεί Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου. Ο Τσόρτσιλ μέχρι τη στιγμή που συναντήθηκε με τον Τζέφερις δεν γνώριζε τίποτα για το έργο που είχε αναλάβει αυτός και η ομάδα του, ούτε καν για τον Κόλιν Γκάμπινς. Ωστόσο, γνώριζε πολλά για τον ανορθόδοξο πόλεμο. Εκείνη τη στιγμή, στις πρώτες εβδομάδες της κήρυξης του πολέμου, βασική του ανησυχία ήταν μια υποβρύχια νάρκη την οποία χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί. Με αυτήν, σε διάστημα μόλις τεσσάρων εβδομάδων είχαν καταφέρει να βυθίσουν γύρω στα τριάντα σκάφη κοντά στις ακτές της Βρετανίας. Οι ναυτικές απώλειες, δε, που είχαν οι Βρετανοί στο δέλτα του Τάμεση έκαναν τον Τσόρτσιλ έξαλλο. Βασικό του μέλημα ήταν να εκδικηθεί γεμίζοντας τον Ρήνο με υποβρύχιες νάρκες. Τέτοιες νάρκες, ωστόσο, όπως τον διαβεβαίωναν τα ανώτερα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν υπήρχαν. Αυτό ήταν και το ζητούμενο της συνάντησης των δύο ανδρών: να βρεθούν τέτοιου είδους νάρκες. Τότε ήταν που πληροφορήθηκε σχετικά ότι στο υπουργείο Πολέμου υπήρχε ένας τομέας που ασχολείτο με τέτοιου είδους όπλα. Επρόκειτο για την ομάδα του Μίλις Τζέφερις. Η συνάντησή τους λοιπόν αφορούσε το αν υπήρχε πιθανότητα να κατασκευαστεί μια τέτοια νάρκη, ώστε να σπείρει τον πανικό και τον όλεθρο στον Ρήνο.

Όταν κατάφερε να συνέλθει από την έκπληξη, ο Τζέφερις απάντησε στον Τσόρτσιλ ότι ένα τέτοιο όπλο θα ήταν εφικτό να κατασκευαστεί, όπως και να επιχειρηθεί μια εντυπωσιακή επιχείρηση στον Ρήνο. Υποσχέθηκε μάλιστα ότι σε ένα δεκαπενθήμερο θα είχε τα πρώτα σχέδια για το πώς θα λειτουργούσε ένα τέτοιο πρωτότυπο όπλο.

Η αντίδραση του Τζέφερις γέμισε τον Τσόρτσιλ με ενθουσιασμό και του υποσχέθηκε κάθε συμπαράσταση. Ο Τζέφερις από τη μεριά του δεν ήταν άνθρωπος που ταραζόταν εύκολα. Επρόκειτο για μπαρουτοκαπνισμένο αξιωματικό, ωστόσο η ευθύνη που μόλις είχε αναλάβει τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα. Επιστρέφοντας στην ομάδα του, τους εξήγησε ότι είχαν μόλις δύο εβδομάδες περιθώριο για να κατασκευάσουν μια τεχνικά σύνθετη νάρκη η οποία θα έπρεπε να μπορεί να ριφθεί από αεροσκάφος, να μην είναι μεγαλύτερη σε διάσταση από μια ποδοσφαιρική μπάλα και να είναι σε θέση να ισορροπήσει λίγο κάτω από την επιφάνεια του Ρήνου. Το σημαντικότερο, δε, ήταν ότι έπρεπε να εκρήγνυται αυτόματα – προτού παρασυρθεί από το ρεύμα και καταλήξει στις ολλανδικές περιοχές…

Ο Τζέφερις ήξερε ότι το βασικό στοιχείο στην κατασκευή αυτής της νάρκης ήταν το φιτίλι. Με τη διαβολική του εφευρετικότητα ανακάλυψε ότι τα αναβράζοντα δισκία που χρησιμοποιούσαν για τις καούρες του στομάχου από αλκοόλ διαλύονταν με απόλυτη ακρίβεια. Τα δοκίμασε σε συνδυασμό με πυροκροτητές ελατηρίου και αποδείχτηκε η ακρίβεια και η χρονική αξιοπιστία των δισκίων. Η Βόμβα Ν, όπως την είχε βαφτίσει ο Τσόρτσιλ (Ν, που σήμαινε νερό), θα ήταν το πρώτο όπλο που θα μπορούσε να βυθίσει πλοίο και ταυτόχρονα να ανακουφίσει από τα συμπτώματα κατάχρησης του…αλκοόλ!

Ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα, ο Τσόρτσιλ ασκούσε αφόρητες πιέσεις για τον σχεδιασμό της νάρκης. Ταυτόχρονα, άρχισε να προωθεί την ιδέα του για μια επίθεση στον Ρήνο στο υπουργικό συμβούλιο. Πριν καν ο Τζέφερις ολοκληρώσει τη νάρκη, ζήτησε να οργανωθεί μια επίδειξη μέσα σε μια κατάλληλα διαμορφωμένη γυάλινη δεξαμενή στα γραφεία του Ναυαρχείου. Η επιτυχής επίδειξη ενθουσίασε τον Τσόρτσιλ, ο οποίος διέταξε τον Τζέφερις να αρχίσει αμέσως την παραγωγή.

Ο Τζέφερις, έπειτα από όλα αυτά, βρέθηκε να είναι μέλος του στενού κύκλου του Τσόρτσιλ και να συμμετέχει στις «Μεταμεσονύχτιες Αποκοτιές» του, δηλαδή σε εκείνες τις μυστικές νυχτερινές συναντήσεις όπου συμμετείχαν ανώτεροι αξιωματικοί και μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Στο μεταξύ, η βόμβα-νάρκη ήταν μισοτελειωμένη όταν ο Τσόρτσιλ αποφάσισε να κάνει μια περιοδεία στη Γαλλία, προκειμένου να τους πείσει να συμμετάσχουν στην επιχείρηση του Βασιλικού Ναυτικού στον Ρήνο. Η παρουσίαση της βόμβας ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη και έκανε ακόμα και τους πιο βλοσυρούς Γάλλους στρατηγούς να αναφωνούν «μπράβο!» ενθουσιασμένοι. Ωστόσο, η συνεργασία δεν προχώρησε, γιατί ο Γάλλος πρωθυπουργός Εντουάρ Νταλαντιέ αρνήθηκε ακόμα και να συζητήσει το ενδεχόμενο να ριχτούν δέκα χιλιάδες βόμβες από αυτές που σχεδίασε ο Τζέφερις στον Ρήνο, καθώς ανησυχούσε για τα αντίποινα του Χίτλερ, ο οποίος θα βομβάρδιζε το Παρίσι. Ο Τσόρτσιλ απογοητεύτηκε τόσο από εκείνη την ηττοπαθή στάση των Γάλλων και δεν συγκρατήθηκε να μη δηλώσει ότι: «Οι σωστοί, αξιοπρεπείς, πολιτισμένοι άνθρωποι, καθώς φαίνεται, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτεθούν παρά μόνον αφότου έχουν πέσει οι ίδιοι νεκροί»…

Για την ιστορία, η Επιχείρηση «Βασιλικό Ναυτικό» δεν πήρε το πράσινο φως από τους Γάλλους παρά μόλις τον Μάιο του 1940, όταν πλέον ήταν πολύ αργά. Οι τεθωρακισμένες μεραρχίες του Χίτλερ βρίσκονταν ήδη βαθιά μέσα στα εδάφη της Γαλλίας…

Ο Τσόρτσιλ αισθάνθηκε μια κάποια δικαίωση όταν πληροφορήθηκε ότι η βόμβα του Μίλις Τζέφερις είχε λειτουργήσει στην εντέλεια καθώς 1.700 κομμάτια είχαν ριχτεί στον Ρήνο, βυθίζοντας πλοία και ανατινάζοντας γέφυρες!