Η κόντρα Τσίπρα – Καμμένου στη Βουλή το βράδυ της Παρασκευής, λίγο πριν από την ψηφοφορία, περιελάμβανε και… ποιήματα με αιχμές.

«Με εκτελέσατε» είπε αρχικά ο Πάνος Καμμένος στην ομιλία του στη Βουλή και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να παραιτηθεί.

Αμέσως μετά το λόγο πήρε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος αφού πρώτα έκανε λόγο για «αυτοακύρωση» του Καμμένου, τονίζοντάς του ότι «θα με ευγνωμονείτε που απέτρεψα να καταγραφείτε στα κιτάπια της ιστορίας ως ένας νέος Αντώνης Σαμαράς», του «αφιέρωσε» ένα… ποίημα:

Αλέξης Τσίπρας: «Μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι ενός ποιήματος αγαπημένου. Σας αφιερώνω το ποίημα «Η πόλις» του Κωνσταντίνου Καβάφη. «Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί.»

 

Πάνος Καμμένος: «Σας αφιερώνω και εγώ δυο στίχους από ένα ποίημα, από τον Ματρόζο. Ήταν ένας ναύαρχος από τις Σπέτσες που έδωσε όλη του την περιουσία για τον αγώνα του 1821 και έμεινε χωρίς λεφτά. Κάποια στιγμή πάει ρακένδυτος να βρει τον υπουργό ναυτικών Κανάρη. Στην είσοδο κάποιος του λέει ότι οι ζητιάνοι δεν περνάνε στο υπουργείο και ο Ματρόζος απαντά: Αν ζητιάνοι σαν και με δεν έχυναν το αίμα καπεταναίοι και σε σε δεν θα φορούσαν στέμμα. Να ‘σαι καλά».

Το ποίημα που απήγγειλε ο Καμμένος στον Τσίπρα

Το ποίημα που επέλεξε ο Πάνος Καμμένος, για να επιτεθεί στον πρωθυπουργός, είναι του Γεωργίου Στρατήγη (1860 – 1938) και λέγεται ο «Ο Ματρόζος».

Ο Μπουρλοτιέρης Ματρόζος, ήταν Σπετσιώτης ήταν αγωνιστής, που χάρισε τα πάντα στην πατρίδα, έφθασε στα γεράματά του να είναι φτωχός και αγνοημένος, όταν οι πρώην ναύτες του είχαν γίνει καπεταναίοι στα βασιλικά καράβια και ο παλιός συμπολεμιστής του Κωνσταντίνος Κανάρης ήταν Υπουργός των Ναυτικών. Γεννήθηκε στην Ύδρα. Το 1824 πήρε μέρος στη Ναυμαχία του Καφηρέα και πυρπόλησε μια φρεγάτα την ώρα που έπλεε. Το ίδιο έτος πυρπόλησε στην ναυμαχία του Γέροντα ένα μπρίκι. Πήρε μέρος και σε άλλες μάχες του αγώνα.

Αυτόν, λοιπόν, τον Κανάρη, του οποίου τη ζωή είχε γλυτώσει κοντά στην Τένεδο, πήγε να συναντήσει στην Αθήνα ο ήρωας γερο-Ματρόζος, που ζούσε σεμνός και αφανής όλα τα χρόνια της ζωής του, μέχρι που η πείνα τον ανάγκασε να καταπιεί την υπερηφάνειά του και να ζητήσει βοήθεια. Στο Υπουργείο, δυστυχώς, του έκλεισε το δρόμο ένας άνθρωπος, που ευεργετημένος ασκούσε τη μικρή εξουσία του με υπεροψία. Κατά καλή του, όμως, τύχη, άκουσε τη συνομιλία τους ο Υπουργός, ο μεγαλόψυχος Κανάρης, και ο γερο-Ματρόζος δεν έφυγε άπρακτος και πικραμένος.

Το περιστατικό πολύ συγκινητικά αφηγείται στο υπέροχο ποίημά του ο μελίρρυτος Σπετσιώτης ποιητής Γεώργιος Στρατήγης.

Μπαίνοντας στο Υπουργείο ο γέρο-Ματρόζος, που είχε την όψη ζητιάνου, είπε στον υπασπιστή, που ήταν ντυμένος στα χρυσά.

– Θέλω να δω τον Κωνσταντή!

– Ποιόν Κωνσταντή; Τον ρώτησε εκείνος.

– Αυτόν… τον Ψαριανό!

Ο υπασπιστής εκνευρισμένος του απαντά:

– Δε λεν κανένα Ψαριανό, εδώ είν΄ Υπουργείο, να ζητιανέψεις πήγαινε μεσ΄ στο φτωχοκομείο.

Ο Ματρόζος τότε παλληκαρίσια του απάντησε:

– Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα,οι καπετάνιοι σαν κι έσέ δε θα φορούσαν στέμμα!