Συγγραφέας που έκανε αισθητή την παρουσία του από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση, ο Δημητρίου αποτελεί μια ιδιαίτερη λογοτεχνική παρουσία, που ξέρει να μας εκπλήσσει ευχάριστα.

Σωτήρης Δημητρίου

Εκδόσεις: Πατάκη

Σελ.: 86

Συγγραφέας που έκανε αισθητή την παρουσία του από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση, ο Δημητρίου αποτελεί μια ιδιαίτερη λογοτεχνική παρουσία, που ξέρει να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Παρατηρητής της «μικρής κλίμακας ζωής», σε αυτό του το κείμε­νο αφηγείται μιαν ουτοπία, όπως εφαρμόζεται στη νησιωτική Ελλάδα, μιαν ουτοπία από την οποία δεν λείπει ο περιπαικτικός τόνος – που εκφράζεται και γλωσσικά – μα ούτε η τόλμη και η έμπνευση. Ο ανατρεπτικός Δημητρίου περιπαίζει και παίζει με τα ανθρώπινα ελαττώματα και τις αδυναμίες, με την απόκρημνη πλευρά του ανθρώπου. Η ουτοπία του προσβλέπει στην ευτυχία μέσα από μια διαδι­κασία κοινωνικών μεταρρυθμίσεων – ανατροπών. Το εντυπωσιακό ωστόσο για τον συγγραφέα είναι ότι ξεκινά από τον μικρόκοσμο όπως αυτός εκπροσωπείται εξαντλητικά μέσα από τις εμπνευσμένες μικρολεπτομέρειες της ανθρώπινης φύσης και μεγεθύνεται μέσα από μια πρόταση ζωής όπου οι αλλαγές λαμβάνουν οικουμενικό χαρακτήρα. Η ουτοπία στήνεται συνήθως με παλιά υλικά: γκρε­μίζοντας θεσμικές βεβαιότητες, καταπιεστικές συνήθειες, πολιτισμικές επιλογές. Ο κόσμος του αλλάζει μέσα από την απελευθερωμένη εμπειρία της γνώσης συστήνοντας μια πρωτόγνωρη παραμυθητικών διαστάσεων πολιτεία. Στην αιγαιοπελα­γίτικη καλοκαιρινή κοινωνία, η έμφαση δεν δίνεται στο φως, όπως συμβαίνει στον Ελύτη, παρά στην αποδέσμευση των ανθρώπων από τις ριζωμένες στερεότυπες συνθήκες ζωής, όπως η σύμβαση του γάμου, ο εγκλωβισμός στην απάνθρωπη μο­νογαμία, η απελευθέρωση από τις θρησκευτικής προέλευσης ενοχές, η επική συντριβή του Εγώ μέσα από την κοινωνική διάχυση – συνύπαρξη. Ενώ ενθέρμως ο συγγραφέας οικοδομεί την ουτοπία του, αδιόρατα ο αναγνώστης έχει την εντύπωση της ταυτόχρονης υπονόμευσής της, μιας δαιμονι­κής διάθεσης σαρκασμού, μιας αδιόρατης και ανο­μολόγητης επιθυμίας αποτυχίας της. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα μέσα στη μετριότητα των ημερών.

Ξενοφών Μπρουντζάκης [email protected]