Ένα βράδυ ο Γκαίτε γύρισε σπίτι του στεναχωρημένος. Όταν ρωτήθηκε γιατί, απήντησε πως συνάντησε ένα παλιό φίλο του στο δρόμο που του είπε  «μπράβο, είσαι πάντα ο ίδιος». Πάλι ο Γκαίτε –και πολλοί άλλοι- μας διαβεβαιώνουν, στηριζόμενοι σε στοιχεία,  πως «οι έξυπνοι αλλάζουν γνώμη, οι ηλίθιοι ποτέ».  Επιτρέψτε μου να συμφωνήσω με τα ανωτέρω, ως σε πολλές αλλαγές απόψεων περιπεσών, άνευ αιδούς και ερινυών.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως επικροτώ  αυτούς που με ψέματα επιδιώκουν να παραπλανήσουν κάποιον και μετά επανέρχονται στην παλιά τους γνώμη.  Ούτε αυτούς που εξαγοράζονται για να  αλλάξουν γνώμη για κάτι που πιστεύουν. Πολύ περισσότερο όταν δεν πιστεύουν εξ αρχής σε τίποτα. Αλλά και ούτε αυτούς που λειτουργούν μακιαβελικά και  θεωρούν πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αν και εδικά εδώ κάποιος μπορεί να επικαλεστεί εύλογα επιχειρήματα. Η επίκληση  του αϊ-Βασίλη, π.χ., δεν βλάπτει τα παιδιά, ούτε έβλαψε το λαό η ιστορία του Καποδίστρια με τις πατάτες.  

Η Ιστορία γράφεται με μικρές ή μεγάλες «κωλοτούμπες». Έτσι εξελίχθηκε η Σκέψη, έτσι εξελίχθησαν οι κοινωνίες και οι πολιτισμοί.   Θυμηθείτε πως η Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολη  δημιουργήθηκε αφού ο   Μέγας Κωνσταντίνος   πέρασε απότομα από τη   ρωμαϊκή εκδοχή της πραγματικότητας στην Αλήθεια του Χριστιανισμού,  δηλαδή από «κωλοτούμπα» του, τον κατηγορούμε γι’ αυτό; 

Στην Ελλάδα θεωρούμε κατόρθωμα την εμμονή  μας στις παλιές μας, τις αρχικές μας,  απόψεις. Τελικώς φαίνεται πως είμαστε κατά βάθος όλοι συντηρητικοί. Γιατί συντήρηση σημαίνει να μην  εξελίσσεις τη σκέψη σου, να μη διανοείσαι να πάς ένα βήμα παραπέρα,   κλεισμένος στον εαυτό σου και φοβούμενος τους άλλους και το Άλλο.  Δεν θεωρώ θέσφατο την άποψη του  Γκαίτε, πως «ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη, ο ηλίθιος ποτέ», αλλά παρατηρούμε στη χώρα μας μια απίστευτη εμμονή, που τείνει στην αλήθεια αυτής της ρήσης.   Ακούμε συχνά από βουλευτές μας, σίγουρα από τους περισσότερους συμπολίτες μας,  εμμονές του επιπέδου ήμουν πάντα Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός και θα παραμείνω έτσι.

Φταίει η Τουρκοκρατία;  Φταίει η κατοχή που μας έχει κληροδοτήσει ανασφάλεια;   φοβόμαστε το γείτονα μήπως είναι αυτός ο κουκουλοφόρος χαφιές;  Μήπως ο κουκουλοφόρος είναι το άλλο κόμμα ή ο άλλος βουλευτής, δηλαδή η άλλη πολιτική οικογένεια, που συνεχίζει την παράδοση της βασιλείας στη χώρα μας, δηλαδή της κληρονομικής εξουσίας; Δηλαδή μήπως είμαστε ακόμα «βασιλικοί» και «αντί ελιά ελιά και Κώτσο βασιλιά» έχουμε «ελιά ελιά και ότι πεί ο αρχηγός, που πρέπει να ονομάζεται…..(συμπληρώστε την οικογένεια που συνηθίζει να άρχει)»; Χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να κρίνουμε αυτά που λέει και κάνει: «Ότι κάμει ο παππούς είναι καλά καμωμένο», όπως έλεγε κάποιο παραμύθι για παιδιά. Φταίει η δημαγωγία των δήθεν πολιτικών -γιατί πολιτική δεν είναι αυτό που νομίζουμε και νομίζουν-  και λοιπών ταγών μας; είμαστε ευκολόπιστοι στους αυτόκλητους ινστρούκτορες που προβάλλουν οι τηλεοράσεις;  Μήπως είμαστε εγκλωβισμένοι, με το σύνδρομο της Στοκχόλμης,   στο ραγιά του φέουδου, με την (δήθεν) πολιτική του τόπου μας προσομοιάζουσα στη φεουδαρχική διάρθρωση του μεσαίωνα; 

Ας έρθουμε όμως στα καθ΄ ημάς πολιτικά, δηλαδή πολιτικάντικα. Οι πολιτικοί μας συχνά κάνουν «κωλοτούμπες», ιδίως αν δεν είναι εξ αρχής ταγμένοι σε κάποιον βασιλιά. Αν το κάνουν επιλέγοντας το σωστότερο, καλά κάνουν και τις κάνουν. Αν εξ αρχής αυτό πίστευαν και   έλεγαν ψέματα για να μας προσελκύσουν, κακώς, αν και πολλοί εμπιστεύονται τον μακιαβελισμό εκ του αποτελέσματός του. Αν ότι κάνουν το κάνουν για την «καρέκλα» ή γιατί εξαγοράστηκαν, πάλι κακώς, αν και πάλι, προτού κρίνουμε, ας δούμε και το αποτέλεσμα.

Ουδείς αμφιβάλει πως   ψηφίσαμε και εξακολουθούμε να ψηφίζουμε βουλευτές χαμηλοτάτου επιπέδου, τινές εξ αυτών έγιναν και υπουργοί. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό, αυτό είναι σαφέστατα εμφανές. Αλλά προς τι ο σπαραγμός; εμείς  τους ψηφίσαμε, για το δικό μας επίπεδο λοιπόν ο σπαραγμός. Αλλά για φανταστείτε να οικτίρουμε για την ποιότητα κάποιου φαιδρού  βουλευτή και αμέσως μετά να ανοίγουμε την τηλεόραση για να δούμε power of love ή survivor! 

Εσχάτως, στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας, συμβαίνει κάτι που θα πρέπει να αναγνώσουμε διαφορετικά από τον τρόπο που παρουσιάζεται από τους «πονηρούς πολιτευτές», συμπεριλαμβανομένων των τηλεοπτικών σταθμών. Με αφορμή το ζήτημα της «συνθήκης των Πρεσπών», παρουσιάζονται στη Βουλή απόψεις που διίστανται της «επίσημης» θέσης του κόμματος που ανήκει ο εκφράζων τη διαφορετική άποψη. Η διαφορετική άποψη απαγορεύεται να εκφράζεται και αν εκφράζεται, ο βουλευτής διαγράφεται.  Κι πάνω απ’ όλα η «κατάρα της δεδηλωμένης»[i]. Με αποτέλεσμα την αλλοίωση του ρόλου της Βουλής και του πολιτεύματός μας.

Είναι απολύτως βέβαιο πως σε όλα τα κόμματα πολλοί βουλευτές έχουν διαφορετική άποψη για το ζήτημα αυτό, από την άποψη που δήθεν συλλογικά εκφράζουν. Ενδεχομένως και οι ίδιοι οι αρχηγοί των κομμάτων αυτών να έχουν διαφορετική άποψη….. ιδού ο νεοελληνικός τραγέλαφος προς εξαπάτηση του λαού. Το ΚΚΕ μάλιστα ιστορικά, από τη γένεσή του μέχρι το συμβούλιο αρχηγών υπό τον Κ. Καραμανλή, είχε άλλη άποψη με αυτήν που ο σημερινός Γραμματέας του διατυμπανίζει. Ως προς δε τους  «πρόθυμους», όπως τους αποκαλούν οι αντιπολιτευόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ κακώς τους αφαιρούμε το ηθικό δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους ως βουλευτές –εκ του «βουλεύομαι» και όχι εκ του «υπακούω ασυζητητί». Ασχέτως του πώς αυτές οι απόψεις δημιουργήθηκαν και σε τι πραγματικά αποσκοπούν, η Βουλή οφείλει να λειτουργήσει ως Βουλή. Με άλλα λόγια θεωρώ σοβαρότερη ζημιά τον αποπροσανατολισμό μας από τον πραγματικό ρόλο του κοινοβουλίου και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, από κάθε τι άλλο.  

Αν αυτοί, οι άλλοι και οι παράλλοι, είναι ψεύτες, απατεώνες και καιροσκόποι, αν οι αντιπολιτευόμενοι εννοούν πως αντιπολίτευση είναι να λέμε όχι σε όλα, δεν σημαίνει πως οφείλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί η Βουλή και το αντιπροσωπευτικό μας πολίτευμα. Πρέπει να προσέχουμε ποιόν ψηφίζουμε και να πιέσουμε να κατανοήσουν όλοι –ιδιαιτέρως οι αρχηγοί, στο όσο βέβαια είναι αυτοί οι αρχηγοί- τον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Αλλά να κατανοήσουμε και μείς το πως πρέπει να λειτουργεί ……. σκεπτόμενοι και κρίνοντας, στον ελεύθερο χρόνο μας που σπαταλάμε για το   survivor. Τώρα μάλιστα, η ανάγκη γι’ αυτό κραυγάζει.