Για τα μυθιστορήματά της, για τις τηλεοπτικές σειρές της ΕΡΤ που βασίστηκαν σε δύο από τα βιβλία της (To καπλάνι της βιτρίνας και Ψεύτης παππούς), για το αν τα Ελληνόπουλα σήμερα διαβάζουν, για τον δάσκαλο που αγωνίζεται να εντάξει το βιβλίο στη ζωή των μαθητών του και για την επίδραση της ανάγνωσης στον λόγο και στη σκέψη των παιδιών, για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα άκρως ενδιαφέροντα, μίλησε η συγγραφέας Άλκη Ζέη σε συνέντευξή της στην ΕΡΤ.

Στη συνέντευξη η Άλκη Ζέη παρουσιάζει τα βιβλία της -μιλάει για το καθένα, ξεχωριστά, με αγάπη και συγκίνηση. Στέκεται ιδιαίτερα στο πρώτο της, στο «Καπλάνι της βιτρίνας», στο οποίο, όπως δηλώνει, έχει και τη μεγαλύτερη αδυναμία. «Το καπλάνι της βιτρίνας» αποτελεί έργο-σταθμό για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον κλασικό έργο για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό. Όπως δηλώνει στη συνέντευξη, η συγγραφέας έγραψε το «Καπλάνι της βιτρίνας» γιατί «…ήθελα τα παιδιά μου να μάθουν τι είναι Ελλάδα». Όσον αφορά στο άλλο βιβλίο της στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ, «Ο Ψεύτης παππούς», η κα Ζέη αναφέρει πως οι ήρωες αυτού του βιβλίου «Ο Ψεύτης παππούς». Το θέμα της μάστιγας των ναρκωτικών προσεγγίζει με τον δικό της τρόπο η κα Ζέη με το βιβλίο της «Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της». Πρόκειται για την ιστορία μίας 12χρονης κοπέλας που έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών. «Σαν κινηματογραφική ταινία περνούσαν από μπροστά μου» οι στιγμές και τα γεγονότα καθώς έγραφε το πολύ δημοφιλές βιβλίο της, «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», μας λέει στη συνέντευξη η Άλκη Ζέη. Στο «τελευταίο καλοκαίρι πριν τον πόλεμο» αναφέρεται το μυθιστόρημά της «Μοβ ομπρέλας», ένα βιβλίο που έγραψε μετά το «Καπλάνι της Βιτρίνας» και πριν τον «Περίπατο του Πέτρου». Αλλά το βιβλίο που τη δυσκόλεψε πιο πολύ από όλα, όπως η ίδια παραδέχεται, είναι η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», καθώς η συγγραφέας ήθελε να συνδυάσει βιογραφία με μυθιστόρημα. Το τελευταίο βιβλίο που μας παρουσιάζει on camera η Αλκη Ζέη είναι «Ο Θείος Πλάτωνας». Στο βιβλίο αυτό ήθελε να μιλήσει «και πάλι για την Ελλάδα στα παιδιά».

Δύο τηλεοπτικές σειρές της ΕΡΤ βασίστηκαν σε βιβλία της Άλκης Ζέη, To καπλάνι της βιτρίνας και ο Ψεύτης παππούς. Στο ερώτημά μας αν η τηλεόραση μπορεί να αποδώσει ικανοποιητικά βαθμό το κλίμα της ιστορίας ενός βιβλίου, η Άλκη Ζέη απαντά πως ναι, μπορεί, αλλά χρειάζεται να εργαστούν για τέτοιες τηλεοπτικές παραγωγές άνθρωποι ταλαντούχοι και με μεράκι, που να μπορείς να τους εμπιστευτείς. Δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένη από τις παραγωγές της ΕΡΤ. «Εγώ είμαι από τους τυχερούς συγγραφείς γιατί και τα δύο μου βιβλία αποδόθηκαν ακριβώς σαν να τα διάβαζες» δηλώνει η συγγραφέας και τονίζει ότι στην αρχή που της προτάθηκε να γίνει σειρά «Το καπλάνι της βιτρίνας» εκείνη ήταν διστακτική. Το αποτέλεσμα, όμως, την ικανοποίησε απόλυτα! Για τη μεταφορά του «Ψεύτη παππού» στη μικρή οθόνη, η εγγύηση για την επιτυχία ήταν ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος που σκηνοθέτησε και ενσάρκωσε ο ίδιος τον ρόλο του παππού.

Η Άλκη Ζέη έχει επιλέξει να γράφει για παιδιά ώστε να μην ξεχαστούν σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας τα οποία η ίδια έχει ζήσει και που «οι επόμενες γενιές πρέπει να γνωρίζουν». Κάθε φορά που ανακαλύπτει ότι Ελληνόπουλα αγνοούν σημαντικά κομμάτια της πρόσφατης ιστορίας μας, εκπλήσσεται δυσάρεστα. Μάλιστα, έγραψε το βιβλίο «Ο περίπατος του Πέτρου» με αυτόν τον στόχο: να μεταφέρει στα παιδιά μνήμες της από τον πόλεμο με τους Γερμανούς, την κατοχή και την αντίσταση. Βέβαια, αναγνώστες των βιβλίων της δεν είναι μόνο τα παιδιά -τα βιβλία της διαβάζονται με μεγάλο ενδιαφέρον και από τους ενήλικες!

«Είναι δύσκολο να είσαι συγγραφέας στη χώρα μας, πάντα αυτό ίσχυε. Οι συγγραφείς στη Ελλάδα πρέπει να κάνουν κι άλλη δουλειά για να ζήσουν. Ελάχιστοι έχουμε καταφέρει μόνο να γράφουμε» μας λέει η Άλκη Ζέη. Αυτό βέβαια δεν την εμπόδισε να γίνει συγγραφέας καθώς από τα 10 της χρόνια ήξερε ότι αυτό ήθελε. «Δεν ξέρω πώς, αλλά το ήξερα. Ήθελα να γράφω πάντα και είχα πιστέψει ότι θα γίνω συγγραφέας». Η συγγραφέας αντιμετώπισε διάφορες δυσκολίες στο ξεκίνημά της. Αλλά δεν το έβαλε κάτω γιατί, όπως μας εξηγεί, είχε δίπλα της ανθρώπους που την πίστεψαν και τη στήριξαν για να συνεχίσει να γράφει…

Η Άλκη Ζέη επισκέπτεται συχνά σχολεία, πηγαίνει όπου την καλούν οι δάσκαλοι, και συζητά με τα παιδιά για τα δικά της βιβλία αλλά και γενικότερα για τη φιλαναγνωσία. «Η φιλαναγνωσία του παιδιού εξαρτάται κυρίως από τον δάσκαλο», μας λέει η Άλκη Ζέη, σημειώνοντας μάλιστα ότι «αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι δεν θα κυκλοφορούσαν τα βιβλία μας». Σύμφωνα με τη συγγραφέα, το πρόβλημα έγκειται κατά πολύ στο εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας, στο γεγονός δηλαδή ότι η ανάγνωση των λογοτεχνικών βιβλίων δεν εντάσσεται στο πρόγραμμα των μαθητών ενώ δεν υπάρχουν καν βιβλιοθήκες στα σχολεία και στις γειτονιές.