Αποκαλυπτικός, με ξεκάθαρη γνώμη για πολιτικά -και μη- ζητήματα αλλά και αποφασισμένος για δυνατό comeback εμφανίστηκε ο Λάκης Λαζόπουλος σε συνέντευξή του στο κυριακάτικο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.

Ο γνωστός ηθοποιός έκανε την αυτοκριτική του, αναφέρθηκε στη σημερινή πολιτική κατάσταση, ενώ στάθηκε και στην θυμό που χαρακτηρίζει αυτή τη περίοδο τον μέσο Έλληνα, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Ο κόσμος δεν συγχωρεί και δεν ξεχνάει όταν του υπόσχεσαι… εκδρομή αλλά βρίσκει μπροστά του γκρεμό. Συμβαίνει, πολλοί να παρατάνε ανθρώπους που αγαπούν και να πηγαίνουν με κάποιον που δεν χώνεψαν ποτέ. Νομίζω είναι έτοιμοι να το κάνουν από τον θυμό τους»

Αναλυτικά η συνέντευξη του Λακη Λαζόπουλό στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ:

Λάκη, το ξαναστήνεις το «Τσαντίρι» ή δεν το ξέστησες ποτέ;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα ποτέ να το ξέστησα και δεν μιλάμε από τεχνικής άποψης, που είναι άλλο πράγμα. Το «Τσαντίρι» δεν ξεστήθηκε από μέσα μου και αυτό έχει σημασία. Πολλοί προσπάθησαν να το κάνουν, αλλά εγώ είμαι τελικά που αποφασίζω πού θα το στήσω, αν θα το ξεστήσω και αν μπορώ να το κάνω με τέτοιες συνθήκες ώστε να λειτουργεί.

Επιστρέφεις με θυμό, με στενοχώρια ή με διάθεση να τα αφήσεις όλα πίσω;

Νιώθω ότι είμαι ψυχολογικά καλύτερα μετά τη δύσκολη περίοδο που πέρασα και όχι για τους λόγους που κανείς φαντάζεται, αλλά για πιο ουσιαστικούς, που με αφορούν προσωπικά και εσωτερικά. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος δεν μιλάει για όσα σκέφτεται και γι’ αυτά που περνάει είναι κάτι που προκαλεί τους απέξω να τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Αλλα όμως είναι τα θέματα που με αφορούσαν. Τώρα λοιπόν νιώθω ότι μπορώ να υπερασπιστώ τη χαρά, κάτι που αδυνατούσα να κάνω όταν δεν ήμουν καλά. Αν επέστρεφα με θυμό ή με στεναχώρια θα έκανα το μεγάλο λάθος να δώσω στους εχθρούς μου τα εφόδια που θα περίμεναν για να με χτυπήσουν. Ο,τι λάθος έγινε όμως είναι αποκλειστικά δικό μου και δεν θέλω να το χρεώσω σε κανέναν. Θέλω να βάλω τη σφραγίδα μόνος μου στα λάθη μου.

Νιώθεις, δηλαδή, ότι έχεις κάνει λάθη;

Ασφαλώς και έχω κάνει. Οταν κανείς διαχειρίζεται έναν δημόσιο λόγο μπορεί να κάνει λάθη, αν αφήσει τον εαυτό του και απομακρυνθεί από τη χαρά των ανθρώπων. Οταν οι άνθρωποι σε θεωρούν δικό τους και κάποια στιγμή αισθανθούν ότι δεν είσαι εκεί, δεν είσαι δηλαδή ακριβώς αυτό που νομίζουν, στενοχωριούνται και θυμώνουν. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ποτέ δεν έφυγα από τη διάθεση που είχα από το να κάνω τους ανθρώπους της γειτονιάς -όσο παιδικό και αν ακούγεται- να χαίρονται με την καρδιά τους. Δεν έφυγα ποτέ από τη σκέψη να περνάει καλά ο κόσμος. Γι’ αυτό και επιστρέφω με τη διάθεση να δώσω χαρά. Ξέρω όταν χρειάζεται να κλειδώνω τον θυμό και τη στενοχώρια σε ένα ντουλάπι και να πετάω το κλειδί στον αέρα, ώστε να μην μπορώ να το φτάνω ούτε εγώ ο ίδιος. Αυτό το έχω μάθει από τον πατέρα μου που έκλεισε κυριολεκτικά ολόκληρη τη ζωή του σε ένα ντουλάπι. Οταν βρήκαμε το κλειδί και το ανοίξαμε μετά τον θάνατό του, είναι τρομερό τι βρήκαμε, τι ήταν όλα αυτά που έγραφε, πόσα δεν είχαμε καταλάβει, τα ερωτικά του γράμματα στη μητέρα μου, τις εσωτερικές του σκέψεις. Γι’ αυτό και λέω ότι τον πατέρα μου τον κατάλαβα αφότου πέθανε και αν κάτι κρατάω από αυτόν είναι ότι με έμαθε να περιμένω, να έχω υπομονή και να μην παραβιάζω τους κανόνες και τις συνθήκες του χρόνου.

Παρ’ όλα αυτά, έδειχνες άνθρωπος που πήγαινε κόντρα στα σημεία των καιρών. Πολλοί όμως λένε ότι πλέον δεν πας αντίθετα, αλλά μαζί με την εξουσία…

Ναι, το ακούω αυτό και το καταλαβαίνω. Εγώ λέω να με δουν πρώτα. Επίσης, λέω ότι κανένας φωτογράφος της πραγματικότητας δεν μπορεί να παρουσιάζει μια χθεσινή φωτογραφία σαν σημερινή ή το αντίθετο. Και επειδή ξέρω να φωτογραφίζω τον καιρό, σωστά φωτογράφιζα τότε. Αλλο πράγμα αν εμφάνιζα τις φωτογραφίες μπροστά τους για να τις δουν.

Πόσο διαφορετικές είναι οι τότε φωτογραφίες από σήμερα. Τι έχει αλλάξει;

Το ερώτημα που βάζει ο καθένας μέσα του είναι αν περνάει καλά. Και η απάντηση είναι πως όχι, δεν περνάει καλά. Αυτό είναι κυρίαρχο και πρέπει να δούμε γιατί ο κόσμος εξακολουθεί να μην περνάει καλά. Ωστόσο οι άνθρωποι της εξουσίας φαίνονται να περνάνε καλά και πολλές φορές κάνουν τα ίδια με τους άλλους που κατηγορούσαν… Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί κι εμένα και όλους μας. Είναι αυτό ακριβώς που ουσιαστικά έχει καταδικάσει έναν λαό να βιώνει μια ομοιότητα και είναι αυτή που έχει φέρει τόσες συμφορές και εξακολουθεί να το κάνει. Είναι σαν να αποτυγχάνει η διαφορετικότητα και να γίνεται ομοιότητα, και να συνεχίζει να μας λέει ότι δεν μπορούμε να βρούμε διαφορετική πορεία ως λαός. Πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να ελπίζουμε στο διαφορετικό.

Δηλαδή, εσύ ελπίζεις ακόμα;

Ελπίζω ότι κάποια στιγμή οι καταστάσεις θα αλλάξουν όλη την Ιστορία. Δεν γίνεται αλλιώς. Η στιγμή άλλωστε είναι αυτή που αλλάζει την Ιστορία… Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην Επανάσταση του 1821: το ότι ξέσπασε μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς δεν σήμαινε ότι τόσες γενιές ανθρώπων δεν μπορούσαν να αντιδράσουν, αλλά ότι ήταν αρκετή μία μέρα εξέγερσης για να ελευθερωθεί ο κόσμος. Τα 400 χρόνια δεν απέκλεισαν τη στιγμή της Επανάστασης – το αντίθετο. Εδειξαν ότι η ελπίδα κυοφορούνταν και δεν πέθανε. Πες μου, σε παρακαλώ, κάτι που να ζει περισσότερα χρόνια από αυτό.

Ναι, αλλά Εμφύλιος υπήρχε και η Ελλάδα ήταν μοιρασμένη στα δύο. Και τότε υπήρχαν προδότες. Εσύ θα μιλούσες σήμερα για προδότες;

Καθένας κάνει διαφορετική ανάγνωση της Ιστορίας. Οταν υπάρχει οικονομική κρίση, υπάρχει θυμός και ο θυμός είναι ανεξέλεγκτος και καθένας λέει ό,τι θέλει. Η ίδια η Ιστορία δεν μπορεί να βάλει τάξη και, εδώ που τα λέμε, ούτε μια μάνα δεν μπορεί να βάλει τάξη σε έναν καβγά. Και αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε εν μέσω ενός μεγάλου καβγά και όποιος αρχίσει να παίρνει τις φράσεις του καθενός στα σοβαρά και δεν αφήσει τον κόσμο να αξιολογήσει τι συνέβη, θα έχει στρεβλή εικόνα. Ειδικά όσον αφορά την προδοσία, σημασία έχει από ποια πλευρά βλέπεις το θέμα. Δεχτήκαμε ανοιχτά απώλεια και περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας και το ερώτημα που τέθηκε ήταν ουσιαστικά ένα: Ή μένεις ή εγκαταλείπεις τον πόλεμο. Το δίλημμα ήταν απλό και έμενε απλώς να αποφασίσουμε.

Ωστόσο δεν συμφωνείς πως υπάρχει τεράστια διαφορά από το «αντιστεκόμαστε στη Μέρκελ» μέχρι το «η Μέρκελ είναι η καλύτερή μας φίλη»;

Ανέκαθεν έτσι συνέβαινε. Ας πάμε στην ιστορία του Παπανδρέου που έλεγε ότι θα βγει έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Δεν έγινε τίποτε από όσα είπε. Προσωπικά θέλω να είμαι Ευρωπαίος, αλλά η Ευρώπη, όπως λέω και σε ένα κομμάτι της εκπομπής, είναι σαν μια ξένη μάνα που μεγαλώνει τα παιδιά της και δεν νιώθουμε καν ότι μας αγκαλιάζει. Επιδιώκουμε διαρκώς τον έπαινο και την επιβράβευσή της, αλλά όλο λογοδοτούμε και είμαστε υπόλογοι. Από την άλλη όμως δεν θέλω κάτι τέτοιο να με οδηγήσει σε έναν άκρατο εθνικισμό γιατί πρέπει να ξέρω σε ποια μεριά θέλω να είμαι. Θέλω να βλέπω τη χώρα μου να προχωράει προς μια προοδευτική κατεύθυνση. Οχι δηλαδή επειδή το Προσφυγικό είναι πρόβλημα, να νομίζει ότι η λύση είναι να πνίξει τους πρόσφυγες. Ούτε αυτή είναι η λύση, ούτε η φύση μας να το αντιμετωπίζουμε έτσι.

Πώς νιώθεις όμως που από ευαίσθητοι απέναντι σε όλα αυτά, τώρα οι κυβερνώντες έχουν γίνει κυριλέ, κάθονται σε ωραία σαλόνια και ονειρεύονται «γέφυρες» πίνοντας τσάγια;

Το σύστημα αυτή τη στιγμή είναι εν κινήσει. Μέσα στην κρίση το είδαμε αυτό κατά κόρον, αφού άρχισαν να φεύγουν ομάδες απελπισμένων από τα κόμματα ψάχνοντας πού ακριβώς να πάνε, αναζητώντας μια νέα κατεύθυνση της Ιστορίας. Κάποιοι από αυτούς βρήκαν ψάχνοντας τους αριστερούς και μετά έκαναν παρέα με κάποιους δεξιούς που τους συνάντησαν παραπέρα και στον δρόμο συνάντησαν άλλους που τους είπαν «αν πηγαίνετε κατά κει θα έρθουμε κι εμείς, είχαμε και κάτι παλιά οράματα, τι ωραία, τι καλά, πάμε όλοι μαζί». Από την κυβέρνηση μέχρι την αντιπολίτευση το σύστημα φαίνεται να βρίσκεται σε κίνηση μεγάλη. Ακόμα και οι δεξιοί συμβαίνει να βρίσκουν κάποια στιγμή στον δρόμο τους έναν κεντρώο που ήταν κάποτε ο άλλος τους εαυτός και τραβάνε παρέα με την Ακρα Δεξιά. Είναι σαν όλοι να έχουν βρεθεί στη θάλασσα όπου ψαρεύουν οι παλιοί ψαράδες. Τώρα τι ψαριά θα πιάσουν δεν ξέρω να σας πω.

Την κατάσταση του σημερινού Ελληνα πώς τη βλέπεις;

Για να απαντήσεις σε κάτι τέτοιο πρέπει να ανατρέξεις σε νοσοκομειακούς όρους. Η επιεικής φράση που λένε οι γιατροί είναι «ο χρόνος θα δείξει» ή «δεν έχουν ακόμα περάσει τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα». H κατάσταση είναι ακόμα κρίσιμη και ενώ μοιάζει να βγήκαμε, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Είναι σαν να σου ανακοινώνουν ότι είσαι σε νέα ψυχολογική κατάσταση, αλλά εσύ να νιώθεις το αντίθετο. Σαν να σου λένε ότι παντρεύεσαι, αλλά εσύ δεν βλέπεις ούτε παπάδες, ούτε εκκλησία, ούτε γαμπρό.

Τώρα που λες για ασθενείς και κρίσιμα εικοσιτετράωρα ο γιατρός Πολάκης, που αποφαίνεται επί παντός του επιστητού, πώς σου φαίνεται; Θα τον σατιρίσεις στο «Τσαντίρι»;

Μα άνθρωποι σαν τον Πολάκη τη θέλουν τη δημοσιότητα. Είναι σαν να το ζητάει, σαν να κάνει αγώνα για να τον σχολιάσεις. Είναι ανάμεσα στα πρόσωπα που δίνουν τροφή. Ο Πολάκης με τον παρορμητικό χαρακτήρα που έχει σε προκαλεί.

Πόσο παρορμητικό είναι να υψώνει το δάχτυλο, να βρίζει τους πάντες και μάλιστα σε αυτά τα ανεβασμένα ντεσιμπέλ; Κάποιοι τον λένε μάλλον πρωτόγονο…

Η σάτιρα δεν θα εξετάσει αν αυτός που εκφράζει λόγο έχει δίκιο -γιατί σε πολλά ενδεχομένως ο Πολάκης να έχει δίκιο και σε άλλα όχι- αλλά στο πώς το εκφράζει. Και σίγουρα έχει ανεβασμένα ντεσιμπέλ. Και εκεί είναι που χάνει το δίκιο του. Ο τρόπος λοιπόν που τα λέει τον κάνει να φαίνεται σαν να έχει πάρει όλο το δίκιο με το μέρος του, να έχει κάτσει πάνω του και να μη θέλει να του το πάρει κανείς. Σαν να του ζητάς να σου δώσει λίγο δίκιο και αυτός να το θέλει όλο δικό του. Και είναι η απληστία αυτή του δικαίου που τον καθιστά αδύναμο ως προς τις θέσεις του.

Πώς γίνεται εκεί που ο Τσίπρας έλεγε ότι είμαστε στα βράχια, τώρα να λέει πως όλα είναι τέλεια;

Μιλάει μάλλον για μια ιδεατή κατάσταση. Γιατί άρχισε να κοιτάει τα νούμερα και όχι την πραγματικότητα.

Εγινε δηλαδή τεχνοκράτης; Γιατί ξέρω πώς έχεις εκφραστεί για τους τεχνοκράτες στο παρελθόν.

Νομίζω ότι όλοι όσοι μπαίνουν στον κύκλο της εξουσίας παρασύρονται από αυτό ακριβώς: από το ότι παρατηρούν και εστιάζουν στα νούμερα και δεν βλέπουν γύρω τους. Γιατί τυπικά μπορεί να βγήκαμε από τα μνημόνια, αλλά πάλι ελέγχους έχουμε, πάλι απέξω κατευθυνόμαστε. Απλώς μας μιλάνε λίγο καλύτερα και κάπως πιο ευγενικά. Ουσιαστικά όμως είμαστε στον περίβολο του νοσοκομείου και απλώς χαιρόμαστε που δεν μας έχουν διώξει. Αλλά προφανώς οι ξένοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς, αφού ήξεραν ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν θα δεχόταν να υπογράψει άλλο ένα μνημόνιο.

Ναι, αλλά έχουν περάσει μνημονιακά μέτρα τα οποία κανείς δεν θα φανταζόταν ότι θα υπέγραφαν αριστεροί και το σύμπαν εξακολουθεί παρ’ όλα αυτά να κινείται.

Εγώ λέω ότι ο κόσμος κατανοεί τις αρχές τις Ιστορίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τις δέχεται πάντα. Μπορεί να τις κατανοεί, να τις βλέπει, αλλά δεν συγχωρεί. Αν έχεις πει άλλα και άλλα έχεις κάνει, θυμώνει και αντιδρά. Οταν κάποιος σου υπόσχεται εκδρομή και, αντί για την εκδρομή, βρίσκεις μπροστά γκρεμό, μπορεί να ξέρεις γιατί συνέβη αυτό, να ακούς χίλιες δυο δικαιολογίες, αλλά θυμάσαι επίσης ότι εκδρομή σού υποσχέθηκαν. Και δεν το ξεχνάς.

Μήπως επειδή είμαστε συναισθηματικός λαός δεν ξεχνάμε εύκολα;

Ναι, όντως, συνηθίζουμε να οργιζόμαστε περισσότερο με αυτόν που αγαπάμε και αυτό είναι κάτι που το έχει δείξει κατά κόρον η ζωή. Συμβαίνει πολλοί να παρατάνε ανθρώπους που αγαπούν και να πηγαίνουν με κάποιον που δεν χώνεψαν ποτέ.

Νομίζεις πως θα το κάνουν και τώρα;

Νομίζω πως είναι έτοιμοι να το κάνουν λόγω θυμού. Δες ιστορικά πώς έχει μετακινηθεί ο Ελληνας επειδή κάποιος κάνει άλλα από αυτά που συμφώνησε και είπε. Δεν θέλει να τον βλέπει μπροστά του.

Είμαστε οριακός λαός και απόλυτος;

Φυσικά και φαίνεται στο πώς γλεντάμε. Δεν υπάρχει λαός που να γλεντάει έτσι. Το λέω και στην πρώτη εκπομπή που ξεκινάει με τον Ελληνα που μπορεί να τα κάνει όλα: να κλάψει και στο τέλος να ανέβει και στο τραπέζι. Αλλά την ίδια στιγμή οι Ελληνες είμαστε πολλά μαζί, που όταν τα βάλεις μαζί σε ένα μπλέντερ και τα στύψεις, ο χυμός που θα βγάλεις πίνεται. Μπορεί ένα-ένα τα φρούτα χωριστά να μην αντέξεις να τα φας, αλλά τον χυμό θα τον πιεις. Ολο αυτό λοιπόν που παράγουμε είναι ένας χυμός που συνεχίζει να πίνεται, αλλά τα τελευταία χρόνια το ποτό της ομοψυχίας πίνεται όλο και λιγότερο. Μοιάζει σαν καθένας να βάζει τους δικούς του όρους και να μην υπάρχει συνεννόηση – ούτε καν στα βασικά. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν είναι δυνατόν να υπάρξει μια προσωπικότητα ή ένας αρχηγός που να μπορεί να ενώσει τον κόσμο. Αλλά βλέπεις πώς λειτουργεί το σύστημα. Δεν μπορούν να είναι αγαπητοί από τον λαό αυτοί που τους επιβραβεύουν οι ξένοι. Ισως γι’ αυτό ο Μητσοτάκης φροντίζει τεχνηέντως να κρατάει αποστάσεις από τη Γερμανία και θέλει να δίνει την εντύπωση ότι δεν συναρμόζεται με τις έξωθεν οδηγίες. Τουλάχιστον αυτό θέλει να δείχνει.

Εξακολουθείς να πιστεύεις πως καθοριζόμαστε από ξένα κέντρα και συγκεκριμένες πρεσβείες, όπως είχες πει στο παρελθόν;

Ναι, το πιστεύω και η απόδειξη είναι ο κυρίαρχος λόγος στα μαζικά μέσα ενημέρωσης που είναι ενιαίος. Βλέπεις ότι η κατευθυνόμενη γραμμή είναι ίδια και μοιάζει σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Αν πάρεις ένα τηλεκοντρόλ και προσπαθήσεις να αλλάξεις κανάλι ή εκπομπή, θα δεις ότι ο λόγος έχει διαμορφωθεί εκ των προτέρων. Σαν να έχουν έρθει αμέτρητα πακέτα με ντελίβερι και όλοι να τρώνε το ίδιο φαγητό, να έχουν τις ίδιες σκέψεις.

Δεδομένων όμως των συνθηκών, πιστεύεις πως εσύ μπορείς να εκφράσεις την άποψή σου ελεύθερα στο κανάλι με το οποίο συνεργάζεσαι;

Τη γνώμη μου θα την πω ό,τι και να γίνει, αν και ξέρω ότι οι στρατιές στο Διαδίκτυο είναι ήδη έτοιμες για το βράδυ που θα βγω και ότι η AGB σχεδιάζει διάφορα σενάρια σχετικά με τις θεαματικότητες που πρέπει να μου δοθούν. Ξέρω ακριβώς πώς λειτουργούν τα πράγματα και το σύστημα και είμαι έτοιμος για όλα. Ξέρω ότι θα αρχίσουν με χαμηλά ποσοστά για να αρχίσουν να ανεβαίνουν στην πορεία. Ασε να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Θα δείξει.

Τι σε κάνει να συνεχίζεις να πηγαίνεις κόντρα και να αντέχεις;

Νομίζω πως έχω μέσα μου πολύ καλά βιωμένη εικόνα από το παιδί που πήγαινε κάποτε γυμνάσιο και ήταν απόλυτα φοβισμένο και δεν μιλούσε σε κανέναν. Ηταν τότε που δεν μετείχα πουθενά και δεν πίστευα ποτέ ότι θα βρω τη δύναμη να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι. Από την ώρα όμως που τα κατάφερα, κάτι συνέβη, δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά άρχισα να μιλάω και ένιωσα ότι δεν θέλω να ξαναγίνω εκείνος που φοβήθηκε. Πιστεύω βαθιά ότι οι άνθρωποι έχουν τρεις ηλικίες: την ενεργειακή, την πραγματική και τη συναισθηματική. Αυτή η τελευταία έχει να κάνει με την κατάσταση στην οποία επιστρέφεις όταν κάποιοι σε πληγώνουν πολύ και σου επιτίθενται. Εγώ σε αυτό το μέρος επιστρέφω, κάτι με τραβάει σε αυτή την κρυψώνα. Οταν λοιπόν διαβάσουν το βιβλίο που γράφω θα καταλάβουν τι εννοώ και θα απορήσουν πώς ένας άνθρωπος έχει αντέξει σε τέτοιες πιέσεις. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς έχω αντέξει: γιατί με εξαγριώνει όταν κάποιος μου θυμίζει εκείνη την παιδική περίοδο και με αναγκάζει να επιστρέφω σε εκείνη την κατάσταση.

Φαίνεται πάντως να επιστρέφεις με άνεση στο παρελθόν σου, δεν αρνείσαι τον τόπο σου τη Λάρισα ή την καταγωγή σου. Πηγαίνεις ακόμα στο πατρικό;

Είναι φοβερό, σχεδόν μεταφυσικό -οι Ελληνες που ζουν με αυτό το καταλαβαίνουν- αλλά κάθε φορά που πηγαίνω στη Λάρισα, νιώθω ότι βρίσκεται εκεί η μητέρα μου και ότι φροντίζει το σπίτι, αφού παραμένει το ίδιο καθαρό. Εχω αυτή την αίσθηση. Και δεν υπάρχει κανένα δωμάτιο στον κόσμο σαν αυτό των γονιών μου. Σχεδόν νιώθω ότι οι αποφάσεις που θα πάρω εκεί θα είναι οι πιο σωστές. Νομίζω πως όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι στο δωμάτιο των γονιών μου, φεύγουν όλα μου τα προβλήματα. Και τώρα που σου μιλάω συνειδητοποιώ ότι δεν παίρνω καν το κινητό μου εκεί μέσα. Γενικότερα πάντως η έννοια του μικρού δωματίου μού ταιριάζει περισσότερο – με απορρυθμίζουν οι μεγάλοι χώροι. Σαν να βρίσκεται εκεί το στρατηγείο της σκέψης μου, την οποία πάντα ήθελα να την ελέγχω, να μην είναι διάχυτη. Ομορφα νιώθω και στην Πάρο, ειδικά τον χειμώνα. Λατρεύω τις Κυκλάδες με άγριο καιρό και εκεί είναι που κάνω καλύτερες σκέψεις. Οσο για τα σενάρια για το σπίτι της Πάρου, για τους δήθεν επιφανείς επισκέπτες, δεν απάντησα τότε γιατί δεν τελειώνεις ποτέ όταν αρχίσεις να απαντάς στη σεναριολογία. Αν μπεις στη διαδικασία είναι ατελείωτη και ξοδεύεις όλη σου την ενέργεια διαψεύδοντας διαρκώς κατασκευασμένα ψεύδη. Εγώ απλώς προτιμώ να στέκομαι μπροστά σε όλους όσοι ισχυρίζονται διάφορα και να τους κοιτάω στα μάτια.

Μια και μίλησες για σεναριολογία, πώς σου φαίνονται κάποια άλλα πιο όμορφα, κινηματογραφικά σενάρια. Φαντάζομαι θα παρακολουθείς την επιτυχία του Γιώργου Λάνθιμου.

Την παρακολουθώ από κοντά, όπως την παρακολουθούσα πάντα γιατί τον ξέρω από πολύ νεαρή ηλικία. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε γνωριμία, υπάρχει μια φράση που τη θυμάσαι αν είναι σημαντική και μαρτυρά πολλά για το μέλλον. Οταν, λοιπόν, γνώρισα για πρώτη φορά τον Γιώργο Λάνθιμο και είχαμε μαζευτεί όλοι μαζί, τον θυμάμαι να είναι αραχτός, έτσι πανύψηλος όπως είναι, σε έναν καναπέ, και οι υπόλοιποι να μου λένε πόσο καλός και εργατικός είναι κ.λπ. Και τότε τον ρώτησα αν σηκώνεται ποτέ από τον καναπέ. Η απάντησή του με αυτή την αφοπλιστική ειλικρίνεια της νεότητας ήταν: «Αν αξίζει, ναι». Εμένα αυτή η απάντηση, ακριβώς επειδή έχω τις δικές μου συντεταγμένες, με κέρδισε με τη μία από την αρχή. Οταν ξεκίνησε η συνεργασία μας, έτυχε να δουλεύει στα παρασκήνια μιας παράστασης και μου ζήτησε ευγενικά αν μπορεί ενδιάμεσα στην περιοδεία να μπορεί να κάνει backstage γυρίσματα με μια δική του κάμερα. Οταν οι παραστάσεις τελείωσαν και μου έδειξε τι είχε κάνει, κατάλαβα ότι το έχει. Οτι αυτός είναι. Του ζήτησα αμέσως να πάρει τη θέση βοηθού σκηνοθέτη στους «Μήτσους» και του είπα ότι θα ήθελα να τον βοηθήσω όπως μπορώ. Οταν κάποια στιγμή ήρθε η ώρα και κάναμε μαζί την ταινία «Ο καλύτερός μου φίλος» ήταν γιατί αυτός ουσιαστικά τη συνέλαβε. Είχε τη δική του οπτική και την υποστήριζε μέχρι τέλους. Μάλιστα όταν μου ζήτησε να εφαρμόσει μια νέα μέθοδο, άγνωστη τότε στην Ελλάδα, που είχε να κάνει με μια ειδική επεξεργασία στο φιλμ και κόστιζε πολλά -κάπου στα 70.000 ευρώ και έπρεπε να γίνει στο Λονδίνο- όλοι το θεώρησαν αδιανόητο. Αλλά εγώ δέχτηκα ακριβώς επειδή εκείνος έβλεπε κάτι που εγώ δεν έβλεπα και ήξερε κάτι που δεν ήξερα. Και το καλό με τον Λάνθιμο είναι ότι από τότε δεν έλεγε πολλές κουβέντες, ούτε φανφάρες. Είχε σκέψεις ουσιαστικές και μια βαθιά νοημοσύνη. Εκεί λοιπόν ακριβώς φαίνεται και η κρισιμότητα μιας απόφασης, όταν πρέπει να διακρίνεις αυτό που αξίζει και να αναλάβεις το βάρος της ευθύνης σου.

Λένε όμως ότι είσαι εσύ ουσιαστικά που έφερες τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Το να παρουσιάζεις έναν άνθρωπο σαν μεταφορέα ψηφοφόρων από το ένα τρένο στο άλλο, σαν ένα εκλογικό ταξιδιωτικό γραφείο που εκτελεί δρομολόγια και μεταφέρει ψηφοφόρους, είναι μάλλον αστείο. Ας με πάρουν τότε στη Ν.Δ. να φέρω πίσω αυτούς που τους πήραν. Δεν βασίζεται πουθενά αυτό, παρά σε κάποια σκέψη που έρχεται απέξω και λέει ότι ποτέ δεν έχασε η Δεξιά, ποτέ δεν ήρθε η Αριστερά, αλλά απλώς μεσολάβησε ένας άνθρωπος που τους μετακίνησε από τη μια γραμμή στην άλλη. Αν θεωρούν λοιπόν ότι αυτό μπορεί να το κάνει απλώς ένας άνθρωπος της τηλεόρασης, τότε τι να πω;