Μια ημέρα μετά την υπερψήφιση από τη Βουλή του Νομοσχεδίου για την Προώθηση της Ουσιαστικής Ισότητας των Φύλων, της Πρόληψης  και Καταπολέμησης της Έμφυλης Βίας, μια ακόμη γυναικοκτονία (η δεύτερη μέσα σε μια εβδομάδα), έρχεται να αναδείξει και να αποτυπώσει αφενός την ζοφερή ελληνική πραγματικότητα της αύξησης των περιστατικών γυναικοκτονιών, της ορατότητας αυτών ως ακραίας μορφής  της έμφυλης βίας εναντίον γυναικών και κοριτσιών, αλλά και της αναγκαιότητας της νομοθετικής θωράκισης με αντίστοιχα νομοθετικά εργαλεία, όπως αυτών  του Νομοσχεδίου και  της Σύμβασης της Κων/πουλης, που αποτελεί πλέον νόμο του Κράτους.

Κι ας μην βιαστούν κάποιοι/ες και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να μιλήσουν για εξατομικευμένες περιπτώσεις που χρήζουν διαφορετικής προσέγγισης η κάθε μια, λειτουργώντας έτσι στρεβλωτικά ως προς την απόδοση  και ερμηνεία της  δολοφονίας των  δύο γυναικών ως γυναικοκτονιών, γιατί μόνο ως τέτοιες μπορούν να οριστούν ανεξάρτητα και πέρα από το προφίλ του άνδρα δράστη.
Αναφερόμαστε βέβαια στα πρόσφατα περιστατικά δύο γυναικοκτονιών σε Αμαλιάδα και Αθήνα και τις συνακόλουθες αυτοχειρίες των συζύγων. Η προσπάθεια ωστόσο εξατομίκευσης ενός αμιγώς κοινωνικού φαινομένου, με ρίζες βαθιές στην πατριαρχική οργάνωση των κοινωνιών παραβλέπει σκόπιμα  την έμφυλη διάσταση των δολοφονιών,  το γεγονός δηλαδή ότι γυναίκες δέρνονται, βιάζονται και δολοφονούνται, επειδή ακριβώς είναι γυναίκες, επειδή ακριβώς το σώμα τους ως γυναικείο σώμα συνιστά πεδίο άσκησης εξουσίας, ελέγχου ζωής και θανάτου. 

Τα σώματα των γυναικών δεν αποτελούν ιδιοκτησιακά καθεστώτα των συζύγων, των πατέρων, των αδελφών οι οποίοι μπορούν αν αποφασίζουν  για εκείνες και δεν είναι πεδίο βολής που ασκούνται πάνω τους όλες οι μορφές βίας.  Ως κοινωνικό φαινόμενο έχει αιτίες που συνδέονται με την προνομιακή αντίληψη υπέρ των ανδρών, με την εκμετάλλευση και τις σχέσεις ανισότητας που παράγονται και αναπαράγονται μέσω πατριαρχικών στερεοτυπικών αντιλήψεων και εκβάλλουν στα σώματος μονίμως των γυναικών.

Ως κοινωνικό φαινόμενο  οπλίζει χέρια ανδρών  και παράγει απάνθρωπες δηλώσεις και συμπεριφορές ανάλογες με αυτές του ταξιτζή, στον οποίο κατέφυγε η  γυναίκα αιμόφυρτη, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια για να πάρει ως απάντηση: «βγείτε έξω, κυρία μου». Η  ανθρώπινη ζωή μιας γυναίκας απαξιώνεται, εξισώνεται με το κάθισμα του αυτοκινήτου το οποίο βγαίνει νικητής. 
Ας πάψουμε να το θεωρούμε μεμονωμένη   περίπτωση  την κάθε  γυναικοκτονία, γιατί δεν είναι. Η έμφυλη βία συνιστά θεμελιώδη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών και δε γνωρίζει διακρίσεις ανάμεσα σε κράτη, πολιτισμικές κουλτούρες, ηλικίες, εκπαιδευτικό επίπεδο ή ταξική προέλευση. 

Ας πάψουν τα ΜΜΕ να κανιβαλίζουν στα σώματα των δολοφονημένων γυναικών, δημιουργώντας προσχήματα και στρεβλές απόψεις, οι οποίες συντείνουν στην δικαιολόγηση των γυναικοκτονιών και ευνοούν την επαναληψημότητα αυτών. Η συναρμογή του σεξισμού και ρατσισμού, που με μεγάλη ευκολία παράγεται και αναπαράγεται από τα ΜΜΕ ενισχύει την έμφυλη βία παρέχοντας άλλοθι και συγχωροχάρτια στους δράστες.  

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ), μέσω των πολιτικών της, στοχεύει στην εξάλειψη της έμφυλης βίας η οποία συνιστά βασικό άξονα προτεραιότητας του έργου της. 
Προς αυτή την κατεύθυνση, ιδιαίτερα υποστηρικτικά για τη χώρα μας λειτουργεί και η «Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας» (Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης), που αποτελεί πλέον νόμο του κράτους, καθώς και το άρτι ψηφισθέν Νομοσχέδιο για την Προώθηση της Ουσιαστικής Ισότητας των Φύλων, της Πρόληψης  και Καταπολέμησης της Έμφυλης Βίας, το οποίο  ρυθμίζει  στο πλαίσιο της άρσης της έμφυλης βίας και της  ενίσχυσης της ισότητας των φύλων  τον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ ως προς το ζήτημα αυτό.