Επανεμφάνιση της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά

Στρατολόγηση στα σχολεία και επαναλειτουργία κλειστών γραφείων

Αναζωπύρωση νεοναζιστικών πυρήνων με φόντο προσφυγικό και Συμφωνία των Πρεσπών

 

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 ο αντιφασίστας και ακτιβιστής μουσικός Παύλος Φύσσας δολοφονείται στο Κερατσίνι από τον Γιώργο Ρουπακιά, ηγετικό μέλος της τοπικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια, σε δολοφονική ενέδρα που είχαν στήσει τα μέλη του νεοναζιστικού μορφώματος στην οδό Παναγή Τσαλδάρη.

Πολλοί πίστεψαν πως αυτή ήταν η αρχή του τέλους για τους εγχώριους νοσταλγούς του Χίτλερ. Εκείνους που, μετά τις διαδοχικές βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν την ταραγμένη περίοδο του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, αντί να εξωθηθούν στο πολιτικό περιθώριο, βρέθηκαν – διά της ψήφου μιας μερίδας του ελληνικού λαού – να στρογγυλοκάθονται στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων.

Οι κατηγορίες για δολοφονίες, ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον προσφύγων και μεταναστών, ξυλοδαρμούς ομοφυλοφίλων, διεμφυλικών, αριστεριστών – και γενικότερα εναντίον οποίου τολμούσε να διαμαρτυρηθεί ή να έχει αντίθετή άποψη –, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, φοροδιαφυγή, μαύρη εργασία κ.ά. σύντομα «ήρθαν στο φως» προκαλώντας έκπληξη μόνο σε εκείνους οι οποίοι εθελοτυφλούσαν.

Ο αρχηγός της οργάνωσης Νίκος Μιχαλολιάκος και όλα τα πρωτοπαλίκαρά του, εκλεγμένοι βουλευτές οι περισσότεροι, οδηγήθηκαν στη φυλακή κατηγορούμενοι για σωρεία κακουργημάτων, με βασικότερο τη σύσταση, συμμετοχή και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

 

Μια δίκη που «σέρνεται»

Εκείνη την περίοδο του γενικότερου πολιτικού και κοινωνικού σοκ που επέφερε η δημοσιοποίηση των πεπραγμένων της νεοναζιστικής οργάνωσης πολλοί – μεταξύ αυτών και αρκετοί μετριοπαθείς – πίστεψαν ότι είχαν καταφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα στους νοσταλγούς του ναζισμού.

Η δίκη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε την άνοιξη του 2014 στα δικαστήρια των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Έπειτα από πολύμηνες ανακρίσεις, τις οποίες διεξήγαγαν οι εφέτες ανακρίτριες Ιωάννα Κλάπα και Μαρία Δημητρακοπούλου, και την εμπεριστατωμένη πρόταση του εισαγγελέα εφετών Ισίδωρου Ντογιάκου, στο εδώλιο οδηγήθηκαν 68 άτομα, μεταξύ των οποίων σημαίνοντα πολιτικά στελέχη της Χ.Α., με προεξάρχοντες τον επικεφαλής του κόμματος και το σύνολο των βουλευτών της Χ.Α. που είχαν εκλεγεί στις εκλογές του 2012.

Παράλληλα, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η παραπομπή του Γιώργου Ρουπακιά ως φυσικού αυτουργού της στυγερής δολοφονίας στο Κερατσίνι προσέδωσαν στην υπόθεση έντονα χαρακτηριστικά δίκης για πολιτική δολοφονία, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό και το περιεχόμενό της.

Εξ αρχής, όμως, εμφανίστηκαν πολλά προβλήματα, αφού η ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα ήταν ακατάλληλη να φιλοξενήσει το πλήθος των κατηγορουμένων, των θυμάτων, των συγγενών και των μαρτύρων, που συνολικά ξεπερνούσαν τους 200.

Αυτή την περίοδο, κατά την οποία ελάχιστοι πλέον – εκτός των άμεσων ενδιαφερομένων και φίλων των θυμάτων – ενδιαφέρονται, η ακροαματική διαδικασία «σέρνεται» με την εξέταση των μαρτύρων υπεράσπισης των κατηγορουμένων και οι πλέον αισιόδοξες εκτιμήσεις λένε ότι η δίκη θα ολοκληρωθεί προς τα τέλη του 2020 ή στις αρχές του 2021…

 

Νέα τάγματα εφόδου

Σήμερα, πεντέμισι χρόνια μετά, όλοι οι βασικοί κατηγορούμενοι όχι απλώς είναι ελεύθεροι, αλλά κάθονται στα βουλευτικά έδρανα με τα «γαλόνια» της τρίτης κοινοβουλευτικής δύναμης στη χώρα, αφού οι εκλογές του 2015 κατέδειξαν τη σταθερότητα της οργάνωσης σε ποσοστά κοντά ή και πάνω από 7%. Αφού λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια κανένα – ποινικό ή εκλογικό – τίμημα δεν έχει καταβληθεί, η Χρυσή Αυγή αισθάνεται τόσο ασφαλής, ώστε ακόμη μια φορά ξεμυτίζει και «εφορμά» στις γειτονιές με νέα τάγματα εφόδου.

Οι νέες φουρνιές μελών «αλιεύονται» κυρίως στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σε γυμναστήρια και σχολές σύγχρονων πολεμικών τεχνών (Kick Boxing, Krav Maga κ.ά.). Προσεγγίζονται από παλαιότερα μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης, τα οποία στηρίζουν τη διαδικασία του προσηλυτισμού στην κρίση που αφορά το προσφυγικό ζήτημα και στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Διακηρύσσοντας ότι αποτελούν τη «μόνη εθνικιστική φωνή στη χώρα», ώστε να διαχωρίζουν εξαρχής τη θέση τους απέναντι στα παλαιά και νέα κόμματα και κινήσεις της «Λαϊκής Δεξιάς», τα οποία παλεύουν στο όριο της επιβίωσης ή της καθιέρωσης, η Χρυσή Αυγή με «ιδίους πόρους» (!) ξανανοίγει τα γραφεία των τοπικών οργανώσεων σε πολλές λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά και πραγματοποιεί μηχανοκίνητες πορείες πετώντας χιλιάδες τρικάκια με συνθήματα για τη Μακεδονία και απειλές για τους «προδότες πολιτικούς».

Οι νέοι στρατολόγοι των ανανεωμένων τοπικών οργανώσεων της Χ.Α. πρωταγωνιστούν σε ρατσιστικές επιθέσεις, ξυλοδαρμούς προσφυγόπουλων και μεταναστών εργατών, υποκινούν και έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε σοβαρά επεισόδια κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και παρελάσεων και προπηλακίζουν βουλευτές της κυβέρνησης ή της λεγόμενης συστημικής αντιπολίτευσης του «δημοκρατικού τόξου».

Συλλαμβάνονται μεν, αλλά ύστερα από λίγο αφήνονται ελεύθεροι με αναποτελεσματικούς ή ανεφάρμοστους περιοριστικούς όρους, ώστε να επιστρέψουν στην προγενέστερη δράση τους.

Όσο για το τι μέλλει γενέσθαι; Στις επικείμενες ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές οι περισσότερες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τη Χρυσή Αυγή μονίμως στην τρίτη θέση με σταθερά ή ελαφρώς αυξημένα ποσοστά, ενώ κάποιες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για σημαντική δυναμική κάποιων υποψηφίων της στις δημοτικές εκλογές.

Μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί ακόμη μια φορά ότι σε αυτή την πολύπαθη και – εδώ και χρόνια – ηθικά χρεοκοπημένη χώρα το αίμα των αθώων στον δρόμο ξεπλένεται γρήγορα…