Το znews.gr τον συνάντησε στο θέατρο στην παράσταση «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες». Ένας απέραντα ευγενικός άνθρωπος με βαθιά αγάπη στη μουσική, το θέατρο και τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, ο Γιάννης Ζουγανέλης 40 τόσα χρόνια καλλιτέχνης παραμένει ένα παιδί στη ψυχή.

 Πόσα χρόνια κλείνεις στο χώρο;

Πάρα πολλά, έχω ξεκινήσει από το Λύκειο, και είμαι 63 ετών. Δευτέρα Λυκείου έκανα τον πρώτο μου δίσκο στον Αλέξανδρο Πατσιφά, σπούδαζα βυζαντινή μουσική, μετά άρχισα ευρωπαϊκή μουσική, και η καθοριστικότερη μορφή ήταν για την εξέλιξή μου, για τη μουσική και τη σκέψη μου, ο Μαμαγκάκης. Ήμουν το παιδί για τα θελήματα. Μου άνοιξε την ψυχή.

Ήταν στη Γερμανία;

Ήταν στην Ελλάδα τότε. Γνώριζα μεγάλους ποιητές. Έπαιζα τάβλι με τον Εμπειρίκο. Από τότε ξεκίνησα. Από το 1972. Έχω μεγάλη θητεία και στο τραγούδι και στις οργανικές μουσικές , που δεν έχουν πετύχει πολύ στην Ελλάδα. Και στην Ευρώπη και στην Αμερική τώρα. Και για να κλείσω το βιογραφικό μου, έχω σχεδόν 100 δίσκους. Όχι μόνο τραγούδια αλλά και όλα αυτά που σου είπα συν βιβλία – δίσκους. Στο θέατρο ξεκίνησα γιατί σπούδασα όπερα στη Γερμανία, τώρα είμαι καθηγητής με τηλεμαθήματα, μιλάω τη γλώσσα.

Αν θελήσει να σου βάλει κάποιος μία ταμπέλα, ποια θα είναι αυτή, του μουσικού, του ηθοποιού ή του καλλιτέχνη με την ευρύτερη έννοια;

Κοίτα, δεν υπερασπίζομαι καθόλου το «εγώ», το αποδομώ γιατί δεν μου αρέσει το ψέμα και η σύγχρονη κοινωνία, και μούρη που πουλάει κάποιος. Αλλά θα σου πω, είμαι «πολύ-διαστατικός», έχω τρεις διαστάσεις, έχω σπουδάσει τρεις τέχνες. Την υποκριτική, που δεν έχει καθόλου υποκρισία, τη μουσική, τη βασίλισσα των τεχνών και αρχιτεκτονική. Δεν έχω εφαρμόσει βέβαια αρχιτεκτονική. Πήρα μία υποτροφία στην αρχιτεκτονική.

Γεννήθηκες στη Γερμανία;

Όχι, στην Αθήνα γεννήθηκα. Στη Γερμανία σπούδασα. Μάλιστα με ξεγέννησε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ήταν ο γυναικολόγος της μάνας μου. Στο «Έλενα» γεννήθηκα. Ήταν ο Λαμπράκης. Παρά τρίχα να με βάπτιζε κιόλας. Αλλά θυμάμαι πόσο με σόκαρε το γεγονός. Είχαμε διατηρήσει μία φιλία.

Σε όλα αυτά τα χρόνια της διαδρομής, θυμάμαι μία εκπομπή το «Γύρω γύρω όλοι».

Με πάρα πολλή αγάπη και χωρίς μέσα, με πολύ ενδιαφέρον.

Η αγάπη σου για τα παιδιά, που φαινόταν και από την εκπομπή, σε βοήθησε στη ζωή σου; Να μεγαλώσεις την Ελεωνόρα;

Πρώτη φορά μου κάνουν τέτοια ερώτηση… Σαφέστατα με βοήθησε. Για να μπορώ να βιοποριστώ, εκτός από τις σπουδές μου, δούλεψα σαν εκπαιδευτικός σε νηπιαγωγείο αρχικά… Έκανα και πολύ ωραίες συνεργασίες για παιδιά με τον Ματθαίο Μουντέ, τον συγχωρεμένο, εξαιρετικό. Η διδασκαλία, είναι ένα τρομερό πράγμα. Στην ΕΡΤ υπήρξα υπάλληλος, και μεταξύ άλλων, έκανα και αυτό. Τότε η ΕΡΤ έσφυζε από τέτοια πράγματα. Υπήρχε μόνο το μεράκι. Πηγαίναμε για να επικοινωνήσουμε. Μου άρεσε λοιπόν η ερώτησή σου, πάρα πολύ. Έχω ακόμα γράμματα που αλληλογραφούσαμε τότε από εκείνη την εποχή. Ήταν πολύ καλή εμπειρία.

Έκανες λοιπόν και το δικό σου παιδί.

Είναι μία προσωπικότητα ιδιαίτερη, την αγαπώ πολύ. Είναι εξαιρετική, ξέρει τι θέλει, ξέρει τι κάνει.

Τη βοηθάς;

Όχι, δεν επεμβαίνω. Της είπα ξέρω πώς λειτουργούν, η πρώτη της δημόσια εμφάνιση, ήταν αρκετά χρόνια πριν. Είχε συνεργαστεί με τον Ρέμο. Πάνω από 12- 13 χρόνια. Το μόνο που της είπα: «Πες Ελεωνόρα, όχι Ζουγανέλη».

Με το θέατρο που έκανε την Πιαφ;

Ήταν εξαιρετική. Το μόνο που της λέω καμία φορά, να είναι πάντοτε το θέατρο μέσα στην καρδιά σου. Θα εξελίξει τα εκφραστικά σου μέσα. Ανοίγει δρόμους το θέατρο.

Διάβαζα πριν έρθω… Δημιούργησες τώρα τελευταία κάποιον θόρυβο με κάτι ρατσιστικό;

Ναι. Και ταλαιπωρούμαι πάρα πολύ από αυτό. Καταρχήν θα σου πω, θυμάμαι πάντοτε τον εαυτό μου να συμπαρίσταται σε οτιδήποτε ρατσιστικό. Πρώτα με τον κοινωνικό ρατσισμό, που τον έχω βιώσει κιόλας, στο περιβάλλον μου από τους γονείς μου. Μια κοινωνία που τους έχει αναλφάβητους, δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει… Όμως πόνεσα πολύ με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε η κοινωνία  σε αυτούς και βοηθούσα, έκανα συναυλίες. Κάποια στιγμή μοιράζαμε φαγητό σε μετανάστες. Με τρομερά ευγενικό τρόπο και φιλοσοφία να τους μυήσουμε στην ελληνική γαστρονομία. Και μοιράζαμε χωριάτικες σαλάτες. Ένας τύπος μου την πετάει και μου λέει… χούμους.  Την επέστρεψα την κίνηση και με αφορμή έκανα κάποιες δηλώσεις. Και απλά είπα την αλήθεια. Υπερασπιζόμενος το ελληνικό βίωμα, έκανα κάποιες δηλώσεις. Ένας κύριος μου έκανε μήνυση. Ο εισαγγελέας την έβαλε στο αρχείο. Αλλά τώρα τον μηνύω εγώ, γιατί με κρέμασε στα μανταλάκια σαν ρατσιστή. Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει, δεν μπορείς να πεις την αλήθεια. Στην Ελλάδα επικοινωνείται το κακό περισσότερο από το καλό. Γενικά κυριαρχούμαστε από μία απαίδευτη κοινωνία. Άλλη δήλωση παρεξηγημένη είναι ότι δεν πιστεύω κάθε τι μαζικό. Δεν μου αρέσει ούτε καν το μαζικό κίνημα, μαζικά μέσα ενημέρωσης. Είναι συνειδητή η λογική να μαζικοποιούνται οι άνθρωποι. Η ομαδοποίησή μου αρέσει.

Σου λείπει ο Σάκης;

Πάρα πολύ. Πέρασαν πέντε χρόνια. Όταν έφυγε από τη ζωή, μέσα μου ένοιωσα ανακουφισμένος, γιατί δεν μπορούσα να βλέπω την σωματική του παρακμή. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος ζωντανός, μορφωμένος, μιλούσε τα ελληνικά καλύτερα από καθηγητές πανεπιστημίου. Έχω ζήσει πιο πολύ με τον Σάκη, παρά με τον αδερφό μου, τον Αντώνη. Γνωριστήκαμε σε μία οντισιόν του Χατζιδάκι, είχα επιλεγεί και ο Σάκης ήρθε, είπε μαγικά το «Αστέρι του Βοριά», αλλά ρωτάει ο Χατζιδάκις «τι όργανο παίζετε;» Απαντά ο Σάκης «φλογέρα» και βγάζει μία τόσο δα μικρή φλογερίτσα, τη βάζει εκεί … εγώ λύθηκα στα γέλια.

Πες μου μια ιστορία με τον Μάνο Χατζιδάκι.

Τον ξέρω από παιδί. Αυτό που έζησα πιο έντονα από τον Χατζιδάκι είναι η εμπιστοσύνη που δείχνει στους ανθρώπους. Ήταν άνθρωπος της προσφοράς, κάναμε πρόβες και πηγαίναμε να φάμε. Δεν άφησε ποτέ κανέναν να πληρώσει, είχε τρομερό χιούμορ.

Να μιλήσουμε για την παράσταση;

Είναι Σακελλάριος, διασκευασμένος από Ρέππα – Παπαθανασίου. Μιλάει για τις κόντρες που έχουμε εμείς οι Έλληνες, μπορούμε να τσακωθούμε για έναν γάιδαρο. Πάρα πολύ ωραία κατάσταση… Τον Σακελλάριο τον λάτρεψα. Ο Σακελλάριος έγραψε τον «Μακρυμάλλη» και μου είπε «από αυτό το κομμάτι θα φας ψωμί».  Είχαμε εξαιρετική συνεργασία, μου έχει δώσει βιβλία που με έχουν αφήσει άναυδο. Και δεν καταλαβαίνω τις ετικέτες που βάζουν στους ανθρώπους, δεξιός, αριστερός. Αυτός ήταν ένας φύσει προοδευτικός άνθρωπος. Επειδή ήταν φίλος του Καραμανλή;

Να σε ρωτήσω: πέρα από καλλιτεχνικές δραστηριότητες, είσαι μέσα στα πράγματα;

Είμαι πολίτης, οπότε θεωρώ ότι ασχολούμαι με τα πολιτικά. Είμαι ενεργός. Ασχολούμαι με το έλλειμμα της μεταναστευτικής πολιτικής, η αγάπη και η ταύτιση στο ελληνικό βίωμα. Δεν είμαι εθνικιστής, είμαι αριστερός, εθνιστής. Πιστεύω στο έθνος. Πιστεύω στο ελληνικό βίωμα. Δε διστάζω να πω ότι ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάποια στιγμή, είπα τις θέσεις μου, αντιπαρατέθηκα. Έγραψα γράμμα στο Γλέζο. Εγώ δεν βολεύτηκα ποτέ. Προσπαθώ με τη στάση μου να είμαι στα κοινά.

Θα εμπιστευόσουν ξανά το «πρώτη φορά αριστερά»;

Πιστεύω ότι δεν ταιριάζει η Αριστερά με την Ελλάδα. Μας αρέσει να λέμε ότι είμαστε αλληλέγγυοι αλλά δεν είμαστε. Δηλαδή έχω γνωρίσει πλούσιο Έλληνα με πτωχό αδερφό και δεν του έδινε… ένα κομμάτι ψωμί. Είμαι απέναντι σε όλα αυτά τα πράγματα.

Δε σε πληγώνει ότι ένα κομμάτι μορφωμένων, σπουδαγμένων ανθρώπων έφυγε από την Ελλάδα;

Ναι, αλλά σκοπός τους είναι να ξαναγυρίσουν. Με θλίβει. Όταν τα παιδιά φεύγουν από τη χώρα τους, είναι σαν να χάνεται από τις εποχές η άνοιξη. Από την άλλη με χαροποιεί όταν πηγαίνουμε στο εξωτερικό, ποτέ με γνώμονα το χρήμα, πάμε για να επικοινωνήσουμε, όταν βλέπω ότι πρωτεύουν, τους βλέπω στην πρώτη γραμμή, σοκάρομαι θετικά. Πιστεύω ότι θα λήξει το θέμα των Ελλήνων μεταναστών.

Ένας πολυπράγμων άνθρωπος, τι κάνει στις ελεύθερες ώρες του;

Αποφορτίζομαι. Έχω πουλάκια που ζουν στα κλουβιά, καναρίνια, τα καμαρώνω, μου αρέσει να τα βλέπω να εξελίσσονται. Με τη γη μου αρέσει να ασχολούμαι, τα λουλούδια και η παρέα με φίλους, να φάμε με φίλους.

Η Μύκονος τι είναι για σένα;

Είναι ένα κράτος εν κράτη, κατέληξε να είναι έτσι. Πήγαινα γιατί δούλευε τα καλοκαίρια ο πατέρας μου εκεί. Κατά το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν άνθρωποι που δεν πήγαν καν να σκεφτούν να εκμεταλλευτούν τον τουρίστα αλλά μεταλλάχτηκαν. Νεοπλουτισμός, που πηγαίνει στην απληστία. Υπάρχει και ένα μικρό μέρος ανθρώπων που κρατάνε τις ισορροπίες. Πηγαίνω, έχω κάνει σπίτι μόνος μου εκεί. Το ήθελε η Ισιδώρα και η κόρη μου.

Περνώντας τα χρόνια ποιο είναι το αποκούμπι σου;

Οι επιστροφές μου. Όταν επιστρέφω σπίτι, καταπιάνομαι με την αθωότητα των παιδικών μου χρόνων και τη γνώση. Διαβάζω π.χ. την Ομήρου Οδύσσεια, και δεν έχει καμία σχέση με την Οδύσσεια που διάβαζα στα παιδικά μου χρόνια. Σκέφτομαι πάρα πολύ το μέλλον έχω αγωνία πώς θα είναι τα παιδιά, μια ανασφάλεια την έχω. Ακουμπάω πολύ και στις αναμνήσεις.

Δεν σε κρατάει πίσω αυτό;

Όχι, θεωρώ ότι το μέλλον είναι η καθημερινότητα. Η πέτρα που τραβάς στη σφεντόνα είναι το παρελθόν. Όσο πιο πολύ τραβάς, τόσο πιο μακριά ρίχνεις την πέτρα.

Πηγή: znews.gr