Όταν πήρα στα χέρια μου το «Ποιος σκότωσε τον Μότσαρτ» του Μιχάλη Πατένταλη, εκδόσεις «Κλειδάριθμος», χάρηκα ιδιαίτερα για το πρώτο μυθιστόρημα του φίλου προέδρου των Ελλήνων συγγραφέων της Γερμανίας.

Ο Μιχάλης γεννήθηκε στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας και μεγάλωσε στην Προσοτσάνη Δράμας. Σπούδασε Θεωρία και Αρμονία της Μουσικής, Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και Ψυχοθεραπεία. Από το 1996 εργάζεται στο τμήμα Ψυχοθεραπείας του Πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ και είναι πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων Γερμανίας. Το 2003 το διήγημά του «Η κοκκινοσκουφίτσα της πολυκατοικίας» βραβεύτηκε στον διαγωνισμό Αντώνη Σαμαράκη των εκδόσεων Καστανιώτη και το 2014 το λογοτεχνικό του έργο «Οι δικές μας ιστορίες» έλαβε το Κρατικό Βραβείο της Γερμανίας για τη Δημοκρατία και Ανεκτικότητα. Το 2008 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων του «Ο μισθοφόρος Μινώταυρος».

Η υπόθεση. Βιέννη, δεκαετία ’80. Ο νεαρός φοιτητής Αλέξης Βελλίδης βρίσκεται έγκλειστος στην ψυχιατρική κλινική και, μέσα από τη σύγχυση που τον διακατέχει, προσπαθεί να ξετυλίξει το κουβάρι της παράξενης ιστορίας που τον οδήγησε εκεί. Θυμάται μόνο πως είχε έρθει πριν από έναν χρόνο στη Βιέννη για να σπουδάσει στη Μουσική Ακαδημία…
Όλα ξεκίνησαν όταν ο καθηγητής Χαρνακούρτ της Μουσικής Ακαδημίας ζήτησε από τον Αλέξη να ετοιμάσει μια εργασία για το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ. Κατά την έρευνά του, ο Αλέξης ανακαλύπτει τυχαία μια παρτιτούρα που δείχνει να είναι το τελευταίο απόσπασμα του Ρέκβιεμ. Αφού καταφέρνει να την αποκωδικοποιήσει με πολύ κόπο, διαπιστώνει ότι κρύβει ένα φοβερό μυστικό: τους δολοφόνους του Μότσαρτ. Όσοι φοιτητές πλησίασαν στο παρελθόν τόσο κοντά στην αλήθεια, εξαφανίστηκαν. Και ο Αλέξης βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια θανάσιμη πλεκτάνη, χωρίς περιθώρια διαφυγής…

Ο συγγραφέας. Λέει ο Πατένταλης στο «Π»: «Υπάρχουν διάφορες εικασίες για το πώς πέθανε ο Μότσαρτ όμως καμία από αυτές δεν έχει επιβεβαιωθεί μέχρι σήμερα. Παίρνοντας αυτό το γεγονός ως βάση, θέλησα να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα έδινε τη δυνατότητα στον αναγνώστη, μέσα από τον κεντρικό ήρωα, να περιπλανηθεί στα πέτρινα σοκάκια της Βιέννης αναζητώντας τις δικές του νότες ύπαρξης. Εξάλλου πολλοί είναι αυτοί που παρομοιάζουν τον Μότσαρτ ως τον μεγάλο σταρ της εποχής του. Εγώ επέλεξα τον μεγάλο αυτόν μουσικό για τη διαχρονικότητά του αλλά και για την καθαρότητα, την ισορροπία και διαφάνεια της μουσικής του. Αλλά και για κάτι ακόμη που για μένα είναι και το σημαντικότερο. Την ηδονή. Για παράδειγμα, στην όπερά του “Ντον Τζοβάνι” αναγνωρίζει κανείς, μέσα στις υπέρτατες μουσικές εκφράσεις του τρόμου και του βασανισμού, κάτι υπερβολικά ηδονικό».

Διαβάστε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ, αξίζει!

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.