Κι εκεί που η Καιτούλα από την Τρούμπα τα είχε δώσει όλα για να πείσει τα υποψήφια θύματα της σπείρας χαρτοπαικτών που την προσέλαβε ως «δόλωμα» ότι είναι κυρία του καλού του κόσμου, ιδιοκτήτρια μικρόσωμου σκύλου ράτσας και λάτρις της ποίησης…, σκάει μύτη ένας παλιός της πελάτης.

Κι εκεί που η Καιτούλα από την Τρούμπα τα είχε δώσει όλα για να πείσει τα υποψήφια θύματα της σπείρας χαρτοπαικτών που την προσέλαβε ως «δόλωμα» ότι είναι κυρία του καλού του κόσμου, ιδιοκτήτρια μικρόσωμου σκύλου ράτσας και λάτρις της ποίησης…, σκάει μύτη ένας παλιός της πελάτης. (Κορίτσια, ο Μπάρκουλης!…). Την μπανίζει όπισθεν να ανεβαίνει σεινάμενη – κουνάμενη τη σκάλα του ακριβού ξενοδοχείου, κάνει τους συνειρμούς του, της αφαιρεί νοερώς τη φανταχτερή της μεταμφίεση, ενθυμείται και τον αναπτήρα που έκανε φτερά εκ της τσέπης του κατά τη διάρκεια επιτραπέζιων σοροπιασμάτων μαζί της στο ημίφως του καμπαρέ όπου ηργάζετο τότε η νεαρά… και, για να εξακριβώσει την ταυτοπροσωπία, της σφυρίζει το ρεφρενάκι του τραγουδιού που ερμήνευε στο καταγώγιο… «φου φου φου φί φου φουουουου!»… Τότε, το πρώην τσόλι και νυν μαντάμ «καρφώνεται» γυρνώντας το κεφάλι προς την πλευρά της πηγής του γνώριμου ήχου… Όχι, δεν είναι αυτή που λέει ότι είναι. Είναι αυτή που είναι. Είναι αυτή που ήταν.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να συνέβαιναν στο αθώο περιβάλλον μιας ταινίας της Finos Films, μπορεί η Καίτη να ήταν κατά κόσμον η Αλίκη και η σπείρα των απατεώνων του ρετρό τζόγου να απαρτιζόταν από τους αγαπημένους Αλεξανδράκη και Ηλιόπουλο, όμως αυτό το κόλπο με το ρεφρέν φάνταξε αυτές τις μέρες ως μοναδική εφαρμόσιμη μέθοδος διαπίστωσης ταυτοπροσωπίας. Εκεί που ακούγαμε τον βραχνό αλλουΓιώργο αλλουΠαπανδρέου να απειλεί ότι θα συνεχίσει να υπηρετεί την πατρίδα από νέα μετερίζια, εκεί που συνέβαινε ο Ευαγγελισμός του Βενιζέλου κι είχε κατέβει με τον κρίνο, και δυστυχώς χωρίς σου, το λευκοφορεμένο, φρεσκογαζωμένο, επαναπαρθένο ΠΑΣΟΚ για να του δηλώσει ότι είναι μετ’ αυτού, εκεί που περιέγραφε ο Λουκάς Παπαδήμος την πετυχεσιά του PSI κι όλοι μαζί συνέθεταν την ωραία προεκλογική ατμόσφαιρα του «Ζήτω που καήκαμε!», θα ήταν σκόπιμο να βρεθεί, έτσι απλά, στον χώρο ένας άνεργος πελάτης… κι αντί γιαούρτης, να τους εκσφενδονίσει ένα ρεφρέν από τα παλιά. Ένα αιφνιδιαστικό «φου φου φου φί φου φουουουου!» από τα Χρηματιστήρια, τις αναθέσεις έργων, τις αλλαξοημετεριές, τις παραποιήσεις, τα Καστελόριζα και τα μνημόνια, για να γυρίσουν αυθορμήτως και να πάψουμε κι εμείς να τσιμπιόμαστε απειλούμενοι από βέβαιη σχιζοφρένεια. Να γυρίσουν τα εγχώρια «Δολώματα», οι επίλεκτοι καμπαρετζήδες της διεθνούς σπείρας των νόμιμων απατεώνων του τζόγου και με τον τρόπο τους να παραδεχτούν: «Όχι, δεν είμαστε αυτοί που λέμε ότι είμαστε. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Είμαστε αυτοί που ήμασταν… Απλώς τα κοστούμια και το κλίμα είναι διαφορετικά. Εκλογές γαρ…».

Ο Αλέκος Σακελλάριος όμως απέθανε. Μιλάμε πια για αλλότριων σεναρίων τραβεστί Καιτούλες – Βαγγέληδες, Αντώνηδες, Γιώργους κ.λπ. αλήστου μνήμης και ληστρικής αμνησίας. Απ’ αυτές που αρνήθηκαν την Τρούμπα κι έκαναν κωλοτούμπα. Απ’ αυτές που έχουν μπερδέψει τη βούρτσα με τον Βουτσά. Άρχισαν ήδη να μας δεξιώνονται στη νοικιασμένη μεζονέτα της εκλογικής αναμέτρησης, να μας κοιτάνε αθώα στα μάτια και με το δανεικό σαλαμάκι της Κατίνας στην οδοντογλυφίδα να δηλώνουν: «Δεν έχω θείο! Δεν έχω θείο!». Και τότε ποιος είναι ο θείος που ήρθε; «Δεν έχω θείο! Δεν έχω θείο!»… Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ο αυτόκλητος μπαρμπα-ψεύτης δεν είναι ο Δ. Παπαγιαννόπουλος. Δεν έχει έρθει να σώσει μια κατάσταση. Έχει έρθει να κατασχέσει διά του σωσίματος. Δεν φέρνει δώρα. Παίρνει χώρα. Και τον νευρικό κλονισμό δεν τον παθαίνει ο πρωταγωνιστής. Τον παθαίνουν οι κομπάρσοι. Υποβασταζόμενοι, με το χέρι προκαταβολικά κομμένο (καίτοι ο πουριτανισμός της κυβέρνησης καθαρίζει εδώ και δυόμισι χρόνια την κόπρο των παράνομων επιδομάτων μαζί με την κόπρο των νόμιμων επιδομάτων), όλοι οι κλονισμένοι ανάπηροι θα οδηγηθούμε στην κάλπη. Για να αντέξουμε τους πόνους, θα μας έχει χορηγηθεί προηγουμένως μια ηρεμιστική, παυσίπονη ενδοφλέβια ένεση κάλπικης αναπτυξίνης. Στην πόρτα του εκλογικού κέντρου θα μας χαμογελά η «Ωραία του Κουρέα». Και μες στη ζάλη της σωτηρίας, μες στο σοσιζαλισμό, αν κάποιος σφυρίξει «φου φου φου φί φου φουουουου!» θα γυρίσουμε ενοχικά και θα καρφωθούμε εμείς, μόνοι μας, αντ’ Αυτών. Είμαστε όλοι δολώματα. Και τα δολώματα τρώγονται πρώτα από τα ψάρια που τα τρώνε τα πιο μεγάλα ψάρια που τα τρώνε τα πιο μεγάλα ψάρια… που τα τρώνε τα πιο μεγάλα ψάρια… Το ξέρουνε οι γοργόνες, το ξέρουνε κι οι μάγκες…

 

[email protected]