Στα μέσα Μαΐου θα πραγματοποιηθεί στην Κίνα διεθνής διάσκεψη για τον διάλογο των πολιτισμών, όπου είναι προσκεκλημένοι αρχηγοί κρατών και ηγέτες της Ασίας, αλλά και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, ως ο μόνος εκπρόσωπος της Ευρώπης. Η είδηση αυτή πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και νομίζω δεν ακούστηκε από τις τηλεοράσεις. Το θέμα όμως είναι ιδιαιτέρα σημαντικό.

Ο κόσμος, δηλαδή η Ιστορία, πλάστηκε από τρείς μεγάλους πολιτισμούς. Τον Ελληνικό, τον Ινδικό και τον Κινεζικό, οι υπόλοιποι στηρίχτηκαν σε αυτούς. Θυμάμαι πριν 15 περίπου χρόνια, όταν κινεζική αντιπροσωπία καθηγητών πανεπιστημίων είχε επισκεφτεί την Σύγκλητο του τότε ΤΕΙ Αθήνας – νυν Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής- μας είχε «δηλωθεί» πως η Κίνα σε 10 χρόνια θα είναι παγκόσμια υπερδύναμη. Όπερ και εγένετο. Ομοίως εξελίσσεται και η Ινδία. Σε σχετική μελέτη από αμερικανικό «think tank», προβλέπεται πως μέχρι το 2050 οι πρώτες οικονομικές –προφανώς και επιστημονικές- δυνάμεις, θα είναι κατά σειρά η Κίνα, η Ινδία, οι ΗΠΑ και η Ινδονησία, με οπισθοχώρηση της Γερμανίας και της Γαλλίας. Μη ξεχνάμε και τη συνεργασία που πέτυχαν οι ΗΠΑ με την Ινδία σε επίπεδο ανάπτυξης τεχνολογίας αιχμής. Αλλά κυρίως να μη ξεχνάμε πως αυτές οι χώρες επέζησαν της δυτικής βαρβαρότητας και ανεπτύχθησαν, στηριγμένες στις Παραδόσεις τους, στον Πολιτισμό που κόμισαν στην Ιστορία του ανθρώπου.

Ο Ελληνικός πολιτισμός, που δημιούργησε την Ευρώπη ακόμα και ως όνομα, ήρθε σε γόνιμη επικοινωνία με τους παραπάνω πολιτισμούς της Ανατολής, με αμοιβαία οφέλη. Αν θέλει η υπόλοιπη Ευρώπη να εξακολουθήσει να υπάρχει στο διεθνές στερέωμα ως ανεξάρτητη οντότητα, θα πρέπει να τον επαναθέσει ως αιχμή του δόρατός της. Η Κίνα ορθώς θεωρεί πως ο μόνος έγκυρος συνομιλητής της από την Ευρώπη είναι η σημερινή Ελλάδα, ως φυσικός φορέας της Ελληνικής Σκέψης, του Ελληνικού τρόπου νοηματοδότησης της ζωής και του ανθρώπου. Μένει να το θεωρήσουμε και μείς.

Το ζητούμενο δηλαδή είναι και εμείς οι Έλληνες να το κατανοήσουμε αυτό. Να κατανοήσουμε την ιστορική ανάγκη της Δύσης να ανασυστήσει την Ελλάδα, στα μέσα του 19ου αιώνα, αναζητώντας υπαρξιακή ταυτότητα. Να κατανοήσουν οι πολιτικοί διαχειριστές της χώρας μας, την ιστορικής εμβέλειας αποστολή τους -με πρώτο το εκάστοτε υπουργείο Παιδείας- αρθρώνοντας λόγο πολιτικό πέραν της επικρατούσης φαυλότητας και αγραμματοσύνης.

Σε κάθε πάντως περίπτωση, η Ιστορία δείχνει πως η Ελλάδα και ο ελληνισμός βρίσκονται βαθιά ριζωμένα  στο γίγνεσθαι της Ιστορίας, έτσι άλλωστε επέζησαν, συχνά ερήμην του σημερινού μας κρατιδίου και διαρκώς θα αναγεννώνται ως παγκόσμιος πυλώνας («Ελλάδα και Ελληνισμός, υπάρχει μέλλον και προοπτική;», https://www.topontiki.gr/article/250971/ellada-kai-ellinismos-yparhei-mellon-kai-prooptiki)