Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Κυριακή 12 το μεσημέρι, γωνία Πειραιώς και Σοφοκλέους. Η ουρά φτάνει μέχρι τη λεωφόρο. Όλοι με ομπρέλες και κουκούλες περιμένουν υπομονετικά να περάσουν μέσα στο κιγκλίδωμα για μια μερίδα φαγητό.

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Κυριακή 12 το μεσημέρι, γωνία Πειραιώς και Σοφοκλέους. Η ουρά φτάνει μέχρι τη λεωφόρο. Όλοι με ομπρέλες και κουκούλες περιμένουν υπομονετικά να περάσουν μέσα στο κιγκλίδωμα για μια μερίδα φαγητό. Παλιοί γνώριμοι που μιλούν μεταξύ τους χαμηλόφωνα, απομονωμένες, αμίλητες φιγούρες, μαμάδες με παιδάκια, νεαροί σε πρόγραμμα μεθαδόνης, ψυχικά νοσούντες, συνταξιούχοι, άνεργοι. Άλλος από το Περιστέρι, άλλος από την Καισαριανή. Σήμερα ο Δήμος Αθηναίων μοιράζει μερίδες κοτόπουλου με ρύζι, ψωμί, τυρί και φρούτο. Πλησιάζω στο σημείο διανομής. Δυο κυρίες δίνουν ψωμί, παρακάτω ένας άνδρας με κοτσίδα μοιράζει τα αλουμινένια κουτάκια. Ένας παππούς βγαίνει στον δρόμο με ένα κομμάτι κρέας στο χέρι. Στο παγκάκι, έξω, μια μεσόκοπη κυρία τρώει σιωπηλή και δίνει ένα κομμάτι τυρί σε μια γιαγιά που δεν πρόλαβε. «Πρέπει να περιμένω μέχρι τις 3, που θα δώσουν ξανά μερίδες για τους μετανάστες. Αλλά μπορούμε να πάρουμε και οι Έλληνες», μου λέει η κυρία Ειρήνη και μου κάνει χώρο στο παγκάκι. Στο πεζοδρόμιο ο Μαρίνος κρατάει μια μπλε σακούλα με ψωμιά. «Πρώτη φορά έρχεσαι;» με ρωτάει. «Δεν σε έχω ξαναδεί». Εξηγώ ότι είμαι δημοσιογράφος. Εκείνος είναι 50 χρονών και άνεργος. Μου ζητάει ευγενικά τσιγάρο και απομακρύνεται σηκώνοντας τον γιακά του.

Η κυρία Ειρήνη είναι χήρα, της έχουν μειώσει τη σύνταξη από 600 σε 500 ευρώ και σιτίζεται καθημερινά στον Δήμο Αθηναίων. Παίρνει το τρόλεϊ από την Καισαριανή, κατεβαίνει Ομόνοια και κατηφορίζει μέχρι την Πειραιώς. Σήμερα βρέχει και δεν πρόλαβε να έρθει στην ώρα της. «Πώς, έχω τρία παιδιά, αλλά τα δύο είναι άνεργα», μου απαντάει. «Πληρώνω με τη βοήθεια του γιου μου το ενοίκιο, δίνω μόνη μου τα κοινόχρηστα και το ρεύμα, αλλά δεν μου φτάνουν για να μαγειρεύω», μου λέει δίχως ντροπές. «Τρώω από το συσσίτιο, συμπληρώνω καμιά ντομάτα, ελιές. Τρέφομαι καλά, δόξα τον Θεό. Δεν θέλω να επιβαρύνω τα παιδιά μου. Η μάνα πρέπει να είναι πάντα ψηλά». Είναι καλοβαλμένη, ασπρομάλλα, με ένα μάλλινο παλτό και όμορφο φουλάρι στον λαιμό. «Θα περιμένετε άλλες δυο ώρες στο κρύο;» τη ρωτάω. «Δεν είναι και τόσο κρύο σήμερα. Άλλες μέρες κάνει πραγματική παγωνιά». Παραδίπλα μια γυναίκα γύρω στα 35 κρατάει από το χέρι ένα εξάχρονο κοριτσάκι. Με ροζ μπουφάν και σκουφάκι. Πάνε σπίτι τους, στο Πέραμα. «Είμαι δύο χρόνια άνεργη και ο σύζυγος, λογιστής, απολύθηκε πριν από 6 μήνες. Όχι, εκείνος δεν έρχεται. Εγώ γράφτηκα, πήρα το χαρτί της εφορείας και έρχομαι κάθε μέρα».

Σκηνές καθημερινές. Πρόσωπα σαν τα δικά μας. Όλοι τους νεόπτωχοι, άνθρωποι που συναντάμε κάθε μέρα στον δρόμο και στις γειτονιές. Οικονομικοί μετανάστες μέσα στην ίδια τους την πόλη, παλεύουν να επιζήσουν με αξιοπρέπεια. Πριν από δυο μέρες ο Ευάγγελος Βενιζέλος έβγαλε αρχηγικό λόγο στη συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Και ζήτησε συγγνώμη για τα λάθη του κόμματός του, που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους στα συσσίτια. Μια συγγνώμη παχιά, άκομψη, ρητορική. Χωρίς καμιά σύσπαση στο πρόσωπο, καμιά συντριβή στο βλέμμα. Δεν ξέρω εσείς, εγώ προσωπικά δεν τον πιστεύω. Ούτε η κυρία Ειρήνη. Είμαι σίγουρη. Δεν χρειάζεται να τη ρωτήσω. Είναι πολύ αξιοπρεπής για να κατηγορήσει τον οποιονδήποτε σε μία δημοσιογράφο που την κοιτάζει σαν να μην πιστεύει στα μάτια της. Όμως, αυτή η πραγματικότητα πρέπει να αλλάξει.