search
ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 12:06
MENU CLOSE

Ο Γιώργος Βουλγαράκης μιλά στο «Π»: Κατάρα για την Αθήνα να αντιμετωπίζεται ως εφαλτήριο (Photos)

01.05.2019 07:18
Ο Γιώργος Βουλγαράκης μιλά στο «Π»: Κατάρα για την Αθήνα να αντιμετωπίζεται ως εφαλτήριο (Photos) - Media

Συνέντευξη στον Σταύρο Χριστακόπουλο

Ο Γιώργος Βουλγαράκης ήταν και παραμένει νεοδημοκράτης, όπως λέει στη συνέντευξή του στο topontiki.gr, αλλά φιλοδοξεί να ασχοληθεί με την Αθήνα χωρίς κομματική ταμπέλα. Δεν βλέπει την υποψηφιότητά του για τη δημαρχία ως εφαλτήριο για την κεντρική πολιτική σκηνή και μας μιλάει για το πώς βλέπει τα μεγάλα ζητήματα της πόλης: την κατάρρευση των υπηρεσιών του Δήμου Αθηναίων, την εγκληματικότητα, την καθαριότητα, τις βραχυχρόνιες μισθώσεις, την κακή ποιότητα της ζωής των Αθηναίων και, κυρίως, για τις λύσεις που ο ίδιος προτείνει αξιοποιώντας την υπουργική του πείρα.

Είκοσι χρόνια βουλευτής στην Α’ Αθηνών και δέκα εκτός ενεργού πολιτικής δράσης. Γιατί επιστρέφεις ως υποψήφιος στον Δήμο Αθηναίων; Είναι σκαλοπάτι για την κεντρική πολιτική ή βλέπεις ότι η Αθήνα είναι για εσένα αυτοτελής πρόκληση;

Δεν είναι σκαλοπάτι. Για εμένα η Αθήνα είναι προορισμός. Εγώ θεωρώ ότι όλη η εμπειρία την οποία έχω ενσωματώσει από τα κρίσιμα υπουργεία που είχα τη δυνατότητα να υπηρετήσω, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια οδυνηρή καθημερινότητα στην πόλη, μου δίνει τη δυνατότητα να σκεφτώ πώς πρέπει να λειτουργήσει ένας δήμαρχος προκειμένου να λύσει κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, αλλά και τι θα ήθελε ένας πολίτης από έναν δήμαρχο προκειμένου να λύσει τα προβλήματά του.

Αυτό με έκανε να λειτουργήσω περισσότερο ως ένας ενεργός πολίτης παρά ως πολιτικός, με βάση αυτήν ακριβώς την επιθυμία μου να προσπαθήσω να λύσω ή να βοηθήσω να λυθούν προβλήματα που αντιμετωπίζει η πόλη.

 

«Δεν κατεβαίνω κόντρα σε κανέναν»

Ύστερα από τόσα χρόνια στη Νέα Δημοκρατία πώς σου φαίνεται να είσαι απέναντι στον επίσημο υποψήφιό της;

Κατ’ αρχάς εγώ είμαι Νέα Δημοκρατία, από τη Νέα Δημοκρατία δεν έφυγα ποτέ και εξακολουθώ να είμαι Νέα Δημοκρατία. Δεύτερον, εγώ δεν κατεβαίνω κόντρα σε κανέναν, παρουσιάζομαι ενώπιον των Αθηναίων πολιτών επειδή θεωρώ ότι στις τοπικές κοινωνίες δεν υπάρχει πλέον η παραδοσιακή αντιπαλότητα που υπήρχε στο παρελθόν, ότι τα κόμματα προσπαθούσαν με κάποιο τρόπο να πουν ότι κέρδισαν τον δήμο.

Από την άλλη μεριά θυμίζω πως την ίδια μέρα υπάρχουν και οι ευρωεκλογές. Ο χάρτης ούτως ή άλλως θα χρωματιστεί από τις ευρωεκλογές. Πέραν αυτού, στους δήμους είναι δεδομένο ότι η προσωπικότητα παίζει καθοριστικό ρόλο, γι’ αυτό και βλέπεις ότι υπάρχουν δήμαρχοι που παίρνουν ένα θηριώδες ποσοστό, το οποίο δεν αντιστοιχεί στο ποσοστό που έχει το κόμμα τους, και υπάρχουν άλλοι δήμαρχοι, οι οποίοι παίρνουν ένα ποσοστό πολύ μικρότερο απ’ αυτό που έχει το κόμμα τους. Έτσι μπορεί κάποιος να συναγάγει το συμπέρασμα ότι η προσωπικότητα παίζει καθοριστικό στοιχείο στη συνείδηση των πολιτών.

Στην επαφή σου με τον κόσμο ποια είναι τα τρία προβλήματα που οι πολίτες ιεραρχούν ως πρώτα;

Ο κόσμος είναι απογοητευμένος, διότι η Αθήνα έχει βιώσει την κρίση χειρότερα από κάθε άλλη πόλη της χώρας. Από την άλλη πλευρά, έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της. Νομίζω ότι οι δυο θητείες της δημαρχίας Καμίνη ήταν ενδεχομένως οι χειρότερες θητείες που έζησε ο Δήμος Αθηναίων. Ήταν πλήρης η αδιαφορία για το τι συμβαίνει στην πόλη. Υπάρχουν μέρη στα οποία δεν βλέπεις το βράδυ τίποτε, δεν υπάρχει φως. Υπάρχουν πάρκα εγκαταλελειμμένα, παιδικές χαρές ξηλωμένες, πεζοδρόμια στα οποία δεν μπορείς να περπατήσεις. Τέτοιο χάλι στην Αθήνα εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει ποτέ.

Τα κεντρικά προβλήματα στην Αθήνα είναι πάρα πολλά, αλλά τα βασικά είναι δύο: το μεγαλύτερο είναι η καθαριότητα και το αμέσως επόμενο – ή περίπου το ίδιο – είναι η ασφάλεια. Όταν μιλάμε για καθαριότητα και ασφάλεια, ουσιαστικά περιγράφουμε την καθημερινότητα του πολίτη, ο οποίος έχει ανάγκη να αισθάνεται ασφαλής και να βρίσκεται σε ένα ομαλό περιβάλλον. Αυτά τα δύο συγκροτούν τον σκληρό πυρήνα του προβλήματος των Αθηναίων.

Αυτά ιεραρχούν οι πολίτες ως σημαντικότερα;

Τουλάχιστον αυτά μου λένε. Διότι υπάρχουν γειτονιές στις οποίες θα σου πουν μόνο για την ασφάλεια, υπάρχουν γειτονιές όπου θα σου πουν για τα σκουπίδια, υπάρχουν γειτονιές όπου θα σου πουν για τους μετανάστες, υπάρχουν γειτονιές όπου θα σου μιλήσουν για τον φωτισμό. Βεβαίως σε κάποιες περιοχές θα σου μιλήσουν για την ηχορύπανση, υπάρχουν άλλες που είναι πάρα πολύ ανεπτυγμένες, αλλά υπάρχει τέτοια ασυδοσία στα μαγαζιά εστίασης ή στα νυχτερινά κέντρα, ώστε οι πολίτες δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ. Όμως σε όλες τις περιοχές τα σκουπίδια και η ασφάλεια είναι τα καθολικά προβλήματα.

 

Συνεργασίες στη βάση του ελάχιστου κοινού παρονομαστή

Τα προβλήματα είναι όντως πολλά. Η αλήθεια όμως είναι ότι για να αντιμετωπιστούν, και με βάση το νέο εκλογικό σύστημα, την απλή αναλογική, θα απαιτηθούν συνεργασίες. Στα προγράμματα των συνυποψηφίων σου υπάρχουν στοιχεία στα οποία βλέπεις ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια ή μερική ή συνολική συνεργασία μετά τις εκλογές;

Κατ’ αρχάς, όπως σωστά επισημαίνεις, το εκλογικό σύστημα είναι τέτοιο που επιβάλλει τις συνεργασίες. Διότι διαφορετικά ο δήμος δεν θα μπορέσει να διοικηθεί. Στις συνεργασίες αυτές θα προσπαθήσει κάποιος να βρει τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που ενώνει τις παρατάξεις. Όμως πρέπει να σου ξεκαθαρίσω ότι οι συνεργασίες δεν θα είναι ούτε εφ’ όλης της ύλης ούτε καθολικές. Δηλαδή, για να συνεργαστεί κάποιος με κάποιον, δεν θα πρέπει απαραίτητα να συμφωνεί με το σύνολο των θέσεών του. Ένα – ένα τα θέματα θα έρχονται στο Δημοτικό Συμβούλιο και, ανάλογα με τις απόψεις του καθενός, θα υπάρξουν πλειοψηφίες ή μειοψηφίες. Δηλαδή, αν εγώ συνεργαστώ με τον άλφα ή τον βήτα ή τον γάμμα, αυτό δεν θα σημαίνει ότι θα συμφωνώ και με όλα τα θέματα που βάζει ο καθένας από αυτούς.

Θα συμφωνήσω στο ότι το κέντρο βάρους είναι κοντά, μπορούμε να συζητήσουμε ένα μεγάλο κομμάτι, αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν επιμέρους ζητήματα στα οποία έχουμε διαφορετικές απόψεις. Αυτά θα μπουν σε ψηφοφορία σε όλο το Δημοτικό Συμβούλιο. Άλλωστε επί αυτών των θεμάτων όλο το Δημοτικό Συμβούλιο ψηφίζει, δεν θα υπάρχει η παλιά διαδικασία του 51% και τέλος. Αυτό μένει να φανεί αν θα είναι αποτελεσματικό. Σίγουρα θα αποτυπώσει καλύτερα τη βούληση των πολιτών. Η απλή αναλογική ως σύστημα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι το πιο δημοκρατικό σύστημα που υπάρχει στον κόσμο.

Το θέμα είναι: Είναι και λειτουργικό; Διότι το ερώτημα των δημοτικών εκλογών ή των πολιτικών εκλογών είναι πώς θα κυβερνηθεί ο δήμος ή η χώρα, δεν είναι να καταγράψει ο καθένας τη δύναμή του. Εντάξει, την καταγράψαμε. Και μετά τι θα γίνει; Κάπως πρέπει να κυβερνηθεί ο δήμος.

Με βάση τα προγράμματα των άλλων υποψηφίων εσύ έχεις εντοπίσει ένα, δύο, τρία, πέντε στοιχεία στα οποία πιστεύεις ότι θα μπορούσες να πεις «προσυπογράφω και με τα δυο μου χέρια και πάμε να το κάνουμε»;

Δεν έχουν δημοσιοποιηθεί τα προγράμματα. Φαντάζομαι ότι αυτό θα οριστικοποιηθεί αμέσως μετά το Πάσχα, επειδή τότε αρχίζει επίσημα η προεκλογική περίοδος των δημοτικών εκλογών. Από την άλλη μεριά πώς σχηματίζονται τα προγράμματα; Υπάρχει μια φιλοσοφία που έχει ο καθένας για την πόλη, πώς τη θέλει, αλλά το πρόγραμμα σχηματίζεται και από συζητήσεις τις οποίες κάνει με τους πολίτες. Ας πούμε σήμερα εγώ πήγα στους Ελληνορώσους, την περιοχή των Αμπελοκήπων προς το Γηροκομείο. Είχα τη δυνατότητα να μιλήσω με καταστηματάρχες, να μπω στη λαϊκή αγορά με τους πολίτες, να μιλήσω με δυο – τρεις συλλόγους, με αθλητικά σωματεία. Το αποτέλεσμα θα καταγραφεί υπό τη μορφή των προβλημάτων στα οποία θα προσπαθήσει ο συνδυασμός μας να κουμπώσει λύσεις. Άρα λοιπόν δεν μπορεί κανείς να μιλάει γενικά.

Η γενική αρχή είναι ότι θέλουμε μια Αθήνα καλύτερη, σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Το πρόβλημα όμως της Αθήνας δεν ήταν ποτέ τα προγράμματα. Αν διαβάσεις τα προγράμματα των υποψηφίων τα τελευταία 40 χρόνια, είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Στο τέλος της ημέρας όμως ούτε ένα 10% δεν εφαρμόζεται. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Δήμος Αθηναίων είχε μια μεγάλη κατάρα. Πρώτον, ήταν μια άσκηση δημοσίων σχέσεων ή ένα εφαλτήριο για κάτι παραπάνω στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Αυτό δεν οδήγησε την Αθήνα πουθενά. Αντιθέτως η Αθήνα πηγαίνει προς τα πίσω, την ίδια ώρα που άλλες πόλεις της Ελλάδας μέσα στην κρίση, με πάρα πολλά προβλήματα, με μειωμένα οικονομικά, έχουν γίνει πρότυπα δήμων. Υπάρχουν Δήμοι που έχουν βραβευτεί σε πανευρωπαϊκό, να μη σου πω και παγκόσμιο επίπεδο, για την καινοτομία τους. Κι όλα αυτά μέσα στην κρίση, με μειωμένα οικονομικά. Γιατί λοιπόν στην Αθήνα δεν μπορεί να γίνει αυτό; Διότι η Αθήνα αντιμετωπίζεται πολιτικά.

Το πλεονέκτημα του δικού μας συνδυασμού είναι ότι είμαστε μια εναλλακτική υποψηφιότητα. Αν κερδίσει, θα κερδίσει ο Αθηναίος, αν χάσει, θα χάσουμε εμείς. Στην περίπτωσή μας δεν θα υπάρξει αναφορά σε κόμμα ούτε σε πανελλαδικά ποσοστά. Τι ενδιαφέρει εμάς; Να είμαστε αποτελεσματικοί. Γι’ αυτό κάνουμε αυτή την προσπάθεια.

 

«Δεν με πειράζει να τσαλακωθώ για τα προβλήματα του πολίτη»

Η Αθήνα πέρα από δουλειά, όπως πολύ σωστά επισημαίνεις, χρειάζεται και λεφτά. Και ήδη υπάρχει ένα ζήτημα: Πάρα πολύς κόσμος γκρινιάζει, ίσως δικαιολογημένα, ότι τα δημοτικά τέλη είναι υψηλά και ελάχιστα ανταποδοτικά. Τι λες γι’ αυτό;

Κατ’ αρχάς η «γκρίνια» είναι οριζόντια, δεν αφορά μόνο τον δήμο, αλλά οποιαδήποτε υπηρεσία σου προσφέρεται από την Πολιτεία εν γένει. Την πληρώνεις σαν μαύρο χαβιάρι. Πάρε έναν λογαριασμό της ΔΕΗ. Θα διαπιστώσεις ότι το ποσό που πληρώνεις για ρεύμα είναι ζήτημα αν αποτελεί το 25% του συνολικού ποσού που βγαίνει από την τσέπη σου. Το ίδιο συμβαίνει στην ΕΥΔΑΠ, το ίδιο συμβαίνει με τα δημοτικά τέλη, το ίδιο συμβαίνει με μια σειρά εξόδων για τον πολίτη. Το ζήτημα είναι κατά πόσον αυτά επιστρέφονται. Δεν μπορεί να μην υπάρχει μια ανταποδοτικότητα. Τα τέλη κυριολεκτικά εξαφανίζονται.

Ο δήμος, από την άλλη μεριά, έχει στη διάθεσή του πάρα πολλά εργαλεία προκειμένου να δημιουργήσει έσοδα. Αλλά για να δημιουργηθούν αυτά τα έσοδα πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο θα σου επιτρέψει να αξιοποιήσεις σοβαρά τη δημοτική περιουσία. Υπάρχουν δεκάδες κτήρια του δήμου εγκαταλελειμμένα, αναξιοποίητα. Υπάρχουν δεκάδες γωνίες της Αθήνας οι οποίες θα μπορούσαν να είναι προσοδοφόρες για τον δήμο, οι λόφοι του, οι πλατείες ή άλλα παρκάκια. Θα μπορούσε ο Δήμος να αναλάβει δράσεις σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα και να παραγάγει έσοδα, τα οποία θα είναι απ’ ευθείας έσοδα, δεν θα επιβαρύνουν τον πολίτη.

Επανέρχομαι στο βασικό πρόβλημα της δημοτικής αρχής. Δεν μπορεί ο δημότης να κάνει το καθήκον του και η δημοτική αρχή να μην το κάνει. Ο Δήμος πρέπει να είναι πάνω στα προβλήματα. Για να είναι πάνω στα προβλήματα, πρέπει να αποφασίσει ο δήμαρχος ότι μπορεί και να τσαλακωθεί. Εάν κάποιος έχει φιλοδοξίες για κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο, αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Αυτό ήταν και το κεντρικό πρόβλημα της Αθήνας και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μας από τους άλλους.

Εμένα δεν με πειράζει να τσαλακωθώ. Έχω ζήσει μια πολύ μεγάλη περίοδο της ζωής μου στην κεντρική πολιτική σκηνή, έχω ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες μου, έχω κάνει πολλά χρόνια υπουργός και δεν μου λέει τίποτε κάτι παραπάνω. Τώρα θέλω – ματαιοδοξία θα το πεις; Πες το κι έτσι – να κάνω μια θητεία δύο, τρεις, δεκαπέντε, δεν ξέρω πόσες και να πουν ότι έκανα αυτό, το συγκεκριμένο, το μετρήσιμο, το πρακτικό. Όπως έκανα με την COSCO, όπως έκανα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως έκανα με το Μουσείο της Ακρόπολης. Το συγκεκριμένο, να το δει ο κόσμος. Αυτό.

Μια μεγάλη συζήτηση, η οποία αφορά την Αθήνα αλλά και τους όμορους δήμους, είναι αυτό το νέο μοντέλο της βραχυχρόνιας μίσθωσης. Το μοντέλο αυτό, όπως ισχύει σήμερα, πιστεύεις ότι χρειάζεται παρέμβαση; Και αν χρειάζεται, ο δήμος τι μπορεί να κάνει γι’ αυτό; Έχει δυνατότητες;

Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει μοντέλο, ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Η αλήθεια είναι πως αυτή η πλατφόρμα έδωσε πρόσθετο εισόδημα σε πάρα πολλούς ανθρώπους οι οποίοι το είχαν ανάγκη. Από την άλλη πλευρά είναι επίσης αλήθεια ότι σε πολλές περιοχές έχει οδηγήσει τα ενοίκια σε απαγορευτικό ύψος για έναν μέσο μισθωτό και η εξεύρεση κατοικίας σε κάποιες περιοχές είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Υπάρχουν περιοχές της Αθήνας, το Κουκάκι, το Μετς, όπου τα ενοίκια έχουν εκτοξευτεί.

Το πρόβλημά μου δεν είναι το πρόσθετο εισόδημα που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος ο οποίος το έχει ανάγκη, να πάρει δηλαδή τον μήνα τρία, τέσσερα, πέντε κατοστάρικα, τα οποία θα είναι συμπληρωματικά σε ένα ούτως ή άλλως πενιχρό εισόδημα.

Το πρόβλημά μου είναι όταν αυτό αρχίζει να παίρνει επαγγελματικές διαστάσεις. Δηλαδή έρχεται ένας κολοσσός, αγοράζει πέντε πολυκατοικίες και το κάνει πλέον επάγγελμα. Στην περίπτωση αυτή πρέπει να κριθεί με μέτρα ξενοδοχείου, όχι με μέτρα πολίτη. Διότι άλλο είναι να έχω ένα σπίτι 60 τ.μ., να το νοικιάζω και να παίρνω 30-40 ευρώ την ημέρα και να φιλοδοξώ σε δέκα μέρες να πάρω τρία κατοστάρικα για να συμπληρώσω τα πέντε και άλλο είναι να έχω δεκάδες διαμερίσματα. Αυτή η περίπτωση πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ξενοδοχειακό κατάλυμα.

Στον πολίτη, λόγω της συγκυρίας, λόγω των γεγονότων, λόγω των δυσκολιών, το κράτος πρέπει να είναι πιο ελαστικό και πιο ευαίσθητο. Εγώ, που γυρίζω την Αθήνα κάθε μέρα και έρχομαι σε επαφή με όλη την πόλη, από πάνω μέχρι κάτω, βλέπω ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Δυστυχώς οι Αθηναίοι δεν έχουν συμπληρωματικά εισοδήματα. Στην επαρχία ένας εργαζόμενος μπορεί να έχει τη δουλειά του και επιπλέον μπορεί να διαθέτει ένα χωραφάκι, να βγάζει λίγο λάδι ή κάποια προϊόντα, μπορεί να δουλεύει στον τουρισμό το καλοκαίρι και να συμπληρώνει κάπως το εισόδημά του. Στην Αθήνα δεν υπάρχει τίποτε. Στην Αθήνα ή έχεις τη δουλειά σου ή πεινάς. Πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός σε αυτό.

 

«Η πόλη χάνει τους κατοίκους της»

Ο Δήμος Αθηναίων έχει πολύ πλούσιες και πολύ φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές. Βλέπεις δυνατότητες να κλείσει αυτή η ψαλίδα των μεγάλων αντιθέσεων και ο δήμος έχει περιθώρια να συμβάλει σε αυτό;

Η Αθήνα δεν έχει τόσο μεγάλες διαφορές όσο υπάρχουν σε άλλους νομούς. Δηλαδή σε δήμους της παλιάς Β’ Αθηνών υπήρχαν κολοσσιαίες διαφορές. Άλλη ήταν η Αθήνα της Κηφισιάς και άλλη η Αθήνα των δυτικών προαστίων. Σήμερα στην Αθήνα οι διαφορές δεν είναι τόσο πολύ μεγάλες. Εντάξει, υπάρχει μια διαφορά σε κάποιες περιοχές κάτω από την Πατησίων, σε κάποιες άλλες που είναι πάνω από την Πατησίων, αλλά μην φανταστείς ότι οι διαφορές είναι τεράστιες. Η παλιά αθηναϊκή αστική κοινωνία έχει φύγει εδώ και πολλά χρόνια από την Αθήνα και αυτό είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο πρόβλημα της πόλης. Η Αθήνα χάνει τους πολίτες της. Έχει αλλάξει η σύνθεση του πληθυσμού της.

Όποιος μπορούσε να φύγει κάποια στιγμή στη ζωή του, έφυγε. Θες επειδή υπήρχε το νέφος, θες επειδή η ζωή ήταν δύσκολη λόγω συγκοινωνίας, λόγω θέσεων στάθμευσης, θες επειδή τα σχολεία όλα κάποια στιγμή δεν εξυπηρετούσαν τις ανάγκες; Δέκα χιλιάδες λόγους μπορεί να έχει ο καθένας. Θες επειδή υπήρξε μια περίοδος που τα λεφτά ήταν εύκολα – η εποχή της αστακομακαρονάδας –, που ο καθένας μπορούσε να πάει να αγοράσει με τη φούσκα του χρηματιστηρίου ένα μικρό σπιτάκι εκτός Αθηνών και πήγε;

Στην Αθήνα, θέλω να καταλήξω, δεν θα βρεις τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν σε άλλες περιοχές. Μπορεί να είναι μια καλή συνοικία το Κολωνάκι και μια προβληματική συνοικία ο Άγιος Παντελεήμονας, αλλά αυτό δεν αποτυπώνεται στα κτήρια ούτε στις υποδομές. Το Κολωνάκι έχει τις ίδιες κακές υποδομές έχει ο Άγιος Παντελεήμονας. Τα ίδια προβλήματα στα πάρκα έχουν ο Άγιος Παντελεήμονας, το Κολωνάκι, το Παγκράτι, ο Νέος Κόσμος, η Λαμπρινή με τη Ριζούπολη, τα ίδια έχει και το Μετς. Τα προβλήματα είναι τα ίδια παντού.

Άρα έχουμε εξίσωση προς τα κάτω;

Ναι. Στην Αθήνα κυριολεκτικά έχουμε εξίσωση προς τα κάτω. Και πού να δεις τώρα με τώρα με το μετρό τι θα γίνει, που σκάβουν λάκκους οι οποίοι θα κάνουν χρόνια να κλείσουν, αντί να υπογειοποιηθούν όπως παλιά. Στο Κολωνάκι, το οποίο αναφέραμε, παραδείγματος χάριν, το σχέδιο του μετρό είναι να ανοίξει μια τεράστια τρύπα δίπλα στην πλατεία Κολωνακίου, που θα διαλύσει τους καταστηματάρχες και θα γεμίσει σκόνη την περιοχή, αντί να πάει υπογείως, όπως πήγε σε μια σειρά από άλλους σταθμούς.

 

«Χρειάζεται επαναξιολόγηση των υπηρεσιών του δήμου»

Για να πούμε όμως ότι θα υπάρξει μια συνολική αναβάθμιση, θα χρειαστούν πολύ αποτελεσματικές δημοτικές υπηρεσίες. Πιστεύεις ότι οι δημοτικές υπηρεσίες χρειάζονται κατά βάση αναδιοργάνωση ή ιδιωτικοποίηση;

Κανένας δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον ρυθμιστικό ρόλο της Πολιτείας σε οποιοδήποτε επίπεδό της, είτε στο κεντρικό είτε στο τοπικό. Υπάρχουν υπηρεσίες όπου δεν γίνεται αυτό. Από την άλλη πλευρά ο δήμος έχει χιλιάδες εργαζομένους. Αν αφαιρέσεις αυτό που λέμε job description, μια περιγραφή θέσης που υπήρξε όταν στην αρχή δημιουργήθηκαν οι δομές του δήμου, στη συνέχεια, ενώ έχουμε εξέλιξη των πραγμάτων, δεν έχουμε αντίστοιχη εξέλιξη ούτε των δομών ούτε των ανθρώπων.

Ο Δήμος Αθηναίων τι χρειάζεται; Κατ’ αρχήν χρειάζεται συντονισμό, χρειάζεται επαναξιολόγηση των υπηρεσιών του από πλευράς αποτελεσματικότητας. Υπάρχουν υπηρεσίες οι οποίες ενδεχομένως σήμερα δεν χρειάζονται. Υπάρχουν άλλες, στις οποίες δεν ξέρει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά. Δηλαδή βλέπεις πάρκα στα οποία περνάει ένα συνεργείο και κόβει τα δέντρα, έπειτα από έναν μήνα περνάει άλλο συνεργείο και καθαρίζει, περνάει άλλος ένας μήνας και κάποιος έρχεται και φτιάχνει τα πεζοδρόμια. Μέχρι να φτιαχτούν τα πεζοδρόμια, έχουν ξαναβγεί τα δέντρα και ούτω καθ’ εξής. Δεν υπάρχει συντονισμός, ώστε μια υπηρεσία να ασχολείται με ένα έργο από το άλφα μέχρι το ωμέγα.

Μπορεί επιπλέον να γυρίζεις μέσα στον δήμο δυο ώρες για ένα χαρτί. Η τεχνολογία σήμερα κυριαρχεί. Κανονικά θα έπρεπε ο δημότης να παίρνει τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως από το σπίτι του. Να μπαίνει με τον κωδικό του, να έχει την κάρτα του πολίτη, να χτυπάει το ΡΙΝ και να παίρνει το πιστοποιητικό του. Γιατί θα πρέπει να πηγαίνει στον δήμο για να το πάρει ή στο ΚΕΠ για να κάνει αίτηση;

Κάποια πράγματα, ενώ ακούγονται απλά, στην πραγματικότητα κρύβουν πίσω τους δεκάδες ώρες προσπάθειας και δουλειάς και απασχολούν κόσμο σε λάθος θέσεις με αποτέλεσμα άλλοι τομείς να υπολειτουργούν και η συνολική απόδοση του δήμου να κάνει βουτιά. Αυτά όλα εμείς τα έχουμε στο πρόγραμμά μας, διότι δεν ανακαλύπτει πια κανείς την Αμερική. Υπάρχουν παντού αυτά. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια στο εξωτερικό υπάρχουν δήμοι στους οποίους μπορείς να κάνεις τα πάντα από το σπίτι σου, να «ψηφιοποιήσεις» τη ζωή σου και να μην σπαταλάς εργατοώρες…

 

«Τα Εξάρχεια κινδυνεύουν να γίνουν όπως το Ρίο ντε Τζανέιρο»

Πάμε στο άλλο μεγάλο θέμα της εποχής. Τι πιστεύεις ότι είναι τα Εξάρχεια; Μονμάρτη, άβατο ή κάτι άλλο;

Τα Εξάρχεια πιστεύω ότι είναι άβατο. Τα σημερινά Εξάρχεια δεν είναι τα Εξάρχεια που είχαμε στο μυαλό μας. Διότι παλιά υπήρχε η ριζοσπαστικοποίηση κάποιων ανθρώπων οι οποίοι θεωρούσαν ότι είχαν έναν επαναστατικό τρόπο διεκδίκησης της ζωής και την έβλεπαν με άλλο μάτι. Αυτό εξασφάλιζε και μια ανοχή γενικότερα από την κοινωνία, ειδικότερα από την Αριστερά.

Τώρα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τώρα εδώ μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα, υπάρχουν συμμορίες δηλαδή τύπου Σικάγο. Κατεβαίνουν με 50 καλάσνικοφ. Μιλάμε για πλήρη κατάργηση της νομιμότητας. Επομένως τα Εξάρχεια δεν είναι αυτά που ξέραμε, δεν μιλάμε δηλαδή κάποιους οι οποίοι δήλωναν με διαφορετικό τρόπο την πολιτικότητά τους και γινόταν και καμιά φασαρία. Τώρα τα Εξάρχεια κινδυνεύουν να γίνουν όπως το Ρίο ντε Τζανέιρο, σε λίγο θα βάλουν και εισιτήριο. Αν πας στο Ρίο, στη Βραζιλία, επισκέπτεσαι τις φαβέλες με τουριστικά λεωφορεία και βλέπεις τους εμπόρους της κοκαΐνης, τους εμπόρους, την πορνεία και πληρώνεις εισιτήριο για να τους δεις. Τα Εξάρχεια εκεί θα καταλήξουν.

Άρα τι αντιμετώπιση θέλουν τα Εξάρχεια κατά τη γνώμη σου;

Θα πρέπει να ασχοληθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τα Εξάρχεια θέλουν ριζική αντιμετώπιση. Δεν ξέρω πώς θα το κάνει. Εγώ, αν ήμουν υπουργός Δημόσιας Τάξης, θα μπορούσα να σου πω ότι θα το έκανα όπως το κάναμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπάρχουν δεκάδες εργαλεία στο οπλοστάσιο της κάθε κυβέρνησης.

Θυμάμαι την εποχή που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν τεράστιο το θέμα των καμερών. Έλεγαν για προσωπικά δεδομένα και ότι δεν μπορούν να υπάρχουν. Εκτός του ότι έχει γεμίσει η Αθήνα κάμερες, η συζήτηση αυτή τώρα είναι τόσο ξεπερασμένη ώστε είναι για να γελάς. Τώρα μια υπηρεσία πληροφοριών μπορεί να σηκώσει 15 drones πάνω από την Αθήνα και να έχει πλήρη εικόνα για τα πάντα. Ξέρεις πόσα μέσα έχει η Πολιτεία άμα θέλει να το κάνει; Το ερώτημα είναι: Βούληση υπάρχει; Απόφαση υπάρχει; Πλέον τα Εξάρχεια έχουν πάψει να είναι κάτι γραφικό. Έχουν περάσει σε άλλη διάσταση.

Τελικά πιστεύεις ότι υπάρχει η δυνατότητα να υπάρξει μια παρέμβαση εκεί τόσο χειρουργική, ώστε από τη μια να πληγεί το έγκλημα και από την άλλη να μην κατηγορηθεί ο όποιος παρεμβαίνων για πόλεμο κατά των πολιτικών δικαιωμάτων;

Δεν μιλάμε για πολιτικά δικαιώματα εδώ, μιλάμε για εγκληματίες. Όταν μπαίνει η Πολιτεία μέσα σε δυο κτήρια εγκαταλελειμμένα και βγάζει από το ένα 70 μετανάστες και από το άλλο δεν ξέρω πόσους εμπόρους ναρκωτικών, τι είναι αυτό; Δηλαδή με συγχωρείς. Ποια είναι αυτή η ιδεολογία η οποία επιβραβεύει την εγκληματικότητα; Αν υπάρχει μια τέτοια ιδεολογία, να το πει, να πει «είμαστε η τάδε ιδεολογία και είμαστε δίπλα με την εγκληματικότητα». Να το πει να το ξέρουμε κι εμείς και να μπορούμε να συμπεριφερθούμε ανάλογα.

 

«Στην Αθήνα δεν υπάρχουν κανόνες»

Πολύ συχνά ο όρος γκέτο χρησιμοποιείται για περιοχές του κέντρου της Αθήνας στις οποίες μικρή και βαριά παραβατικότητα είναι σε ημερήσια διάταξη. Πιστεύεις ότι ο Δήμος Αθηναίων έχει περιθώρια να παρέμβει και να βελτιώσει αυτή την κατάσταση; Δηλαδή είναι μόνο θέμα Πολιτείας ή και ο δήμος έχει δυνατότητες;

Βεβαίως και του δήμου. Κατ’ αρχήν στην Αθήνα δεν έγινε ποτέ μια σοβαρή συζήτηση για το πώς θέλουμε την κάθε γειτονιά. Η κάθε γειτονιά έχει την ιστορία της, έχει τη διαδρομή της και έχει και τα μοναδικά της χαρακτηριστικά. Εντυπωσιάστηκα όταν πριν από κάμποσο καιρό είχα πάει στην Ακαδημία Πλάτωνος, όπου υπάρχει το Ψηφιακό Μουσείο του Πλάτωνα και δίπλα υπάρχει η Ακαδημία του Πλάτωνα.

Ξέρεις ότι αυτό δεν υπάρχει σε κανέναν τουριστικό οδηγό; Ξέρεις ότι, ενώ θα μπορούσε να ήταν παγκόσμιος πόλος έλξης, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο πάρκο στο οποίο οι τσουκνίδες μπαίνουν και κάτω από τα ρούχα σου; Υπάρχει ένα μουσείο στο οποίο, αν πάει κανένα σχολείο, έχει καλώς, αλλιώς δεν ξέρει κανένας ότι υπάρχει. Είμαι βέβαιος ότι, αν ρωτήσεις δέκα Αθηναίους, ζήτημα να σου πει ένας ότι υπάρχει αυτό το μουσείο εκεί στην περιοχή. Ενώ μιλάμε για μια κούκλα!

Που θέλω να καταλήξω; Αντίστοιχα πράγματα υπάρχουν σε όλη την πόλη, διότι η Αθήνα παρήγε επί αιώνες πολιτισμό. Όμως η εγκατάλειψη επέφερε την απομάκρυνση και η απομάκρυνση δημιούργησε συνθήκες αφόρητες για τους κατοίκους. Βάλε τώρα ότι, λόγω της κακής οικονομικής συγκυρίας, λόγω του ότι δεν υπήρχαν υποδομές, λόγω του ότι οι Αθηναίοι έφυγαν κάποια στιγμή από τα σπίτια τους, κάποιες περιοχές άρχισαν να παίρνουν έναν χαρακτήρα που δεν είναι ούτε καν γραφικός.

Διότι και σε άλλες χώρες υπάρχουν συγκεντρώσεις επιμέρους πληθυσμιακών ομάδων σε συγκεκριμένες γειτονιές, αλλά με κανόνες. Δηλαδή και στο Λονδίνο αν πας υπάρχουν περιοχές όπου μένουν συγκεκριμένες εθνότητες ή μειονότητες, αλλά έχουν κανόνες. Στην Αθήνα όμως δεν υπάρχουν κανόνες. Εντάξει, πήγες κι έκανες στον Βοτανικό ένα hotspot, πήρες και κάποια δισεκατομμύρια από την Ευρώπη. Σε πληροφορώ ότι, αν πας έξω από το hotspot, θα δεις να πουλάνε ναρκωτικά, θα δεις να εκδίδουν δεκατετράχρονα – δεκαπεντάχρονα κορίτσια και αγόρια για 20-30 ευρώ, θα δεις να γίνεται εμπόριο όπλων, διότι αυτοί οι άνθρωποι, από την ώρα που ήρθαν εδώ, κάπως πρέπει να ζήσουν.

Όταν τους δέχεσαι, παίρνεις χρήματα από την Ευρώπη με σκοπό να τους ενσωματώσεις και να τους εντάξεις σε μια κοινωνία και όχι μόνο δεν το καταφέρνεις, αλλά τους οδηγείς σε αδιέξοδο, τι θα κάνουν; Θα κατεβούν στην εγκληματικότητα. Ποιος την πληρώνει; Οι διάφορες περιοχές. Πώς χαρακτηρίζονται οι περιοχές αυτές; Γκέτο. Ποιος πάει να μείνει εκεί μετά; Εσύ παντρεύεσαι, κάνεις ένα παιδί. Πας να μείνεις εκεί; Δεν πας. Πας το παιδί σου στο σχολείο; Δεν το πας. Γιατί δεν το πας; Διότι ο μορφωτικός μέσος όρος είναι πολύ χαμηλός. Να πώς επέρχεται η γκετοποίηση. Άρα αυτή η λογική της συγκέντρωσης πραγμάτων και ανθρώπων που θέλουμε να κρύψουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο της πόλης δημιουργεί δεκάδες χιλιάδες προβλήματα και, τελικά, αδιέξοδα.

«Να γίνει αποτελεσματικό το πολιτικό σύστημα – αυτό θα είναι ανάχωμα στη Χρυσή Αυγή»

Ένα από τα αποτελέσματα όλων αυτών που συζητάμε είναι η αύξηση της επιρροής της Χρυσής Αυγής. Εσύ πιστεύεις ότι μπορείς να αποτελέσεις ένα αντίβαρο στην ανάπτυξη ενός φαινομένου που παραπέμπει σε μαύρες εποχές;

Αν αναλύσει κάποιος το φαινόμενο Χρυσή Αυγή, θα δει ότι οι ψήφοι της δεν προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι ξαφνικά τρελάθηκαν και άρχισαν να υιοθετούν ακραίες ιδεολογίες. Οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής, σε συντριπτικά μεγάλο ποσοστό, είναι ψήφοι διαμαρτυρίας σε ένα αναποτελεσματικό πολιτικό σύστημα. Δεν είναι ψήφοι συνειδητής επιλογής αυτής της ιδεολογίας. Εγώ τουλάχιστον δεν το δέχομαι.

Προφανώς ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων αυτών, βλέποντας ότι το πολιτικό σύστημα επαναλαμβανόμενα υπόσχεται και επαναλαμβανόμενα δεν τηρεί τις υποσχέσεις του, θέλει να στείλει ένα μήνυμα. Θέλω να πω στους Αθηναίους πολίτες ότι εμείς είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε όλες τις προσπάθειες οι οποίες θα βοηθήσουν να πάει η πόλη παραπέρα. Και αυτό θεωρώ ότι μπορεί να είναι ένα ανάχωμα στη Χρυσή Αυγή, όντως. Όμως να σου υπενθυμίσω ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν έχουν μια συγκεκριμένη προέλευση: υπάρχουν πρώην αριστεροί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, υπάρχουν πρώην Νεοδημοκράτες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, υπάρχουν πρώην πασοκτζήδες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή.

Αυτό είναι αλήθεια, έχει διαπιστωθεί από την πρώτη της εμφάνιση. Ωστόσο υπάρχουν και πολιτικές καταγωγές, υπάρχουν και οικογενειακές παραδόσεις, υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που υπάρχουν εκεί. Παρ’ όλα αυτά ο μεγάλος όγκος είναι αυτός. Άρα θεωρείς ότι, εάν ο δήμος κάνει δουλειά, εάν το πολιτικό σύστημα κάνει δουλειά, αυτό το φαινόμενο θα περιοριστεί ή υπάρχουν παράγοντες οι οποίοι το τροφοδοτούν ασταμάτητα;

Εκατό τοις εκατό. Θεωρώ ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται μπροστά σε δυο μεγάλες προκλήσεις. Η πρώτη είναι να γίνει αποτελεσματικό, ώστε ο πολίτης να το εμπιστεύεται. Ο πολίτης σήμερα γυρίζει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα κυρίως επειδή πιστεύει ότι δεν είναι σε θέση να βελτιώσει την καθημερινότητά του – όπως ορίζει ο καθένας την καθημερινότητά του.

Και η δεύτερη πρόκληση είναι συμπληρωματική με την πρώτη. Ότι ο πολίτης βλέπει, την ίδια ώρα που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, να χάνονται τεράστιες ευκαιρίες για την πόλη του και για τη χώρα του. Όταν αυτά τα αθροίσεις, δημιουργείται ένα αδιέξοδο, το οποίο στρέφεται συνήθως στα άκρα. Στην περίπτωσή μας, στη Χρυσή Αυγή. Σε άλλες χώρες υπάρχουν άλλα μορφώματα τα οποία αντανακλούν αυτό το πράγμα. Όμως αυτό είναι ένα στοίχημα του πολιτικού συστήματος. Πρέπει ως πολιτικό σύστημα να το κερδίσουμε.

 

«Η ομορφιά στην Αθήνα είναι ζητούμενο»

Μια και μιλάμε για αποτελεσματικότητα, να θυμίσω ότι ως υφυπουργός Περιβάλλοντος είχες διευρύνει το δίκτυο πεζοδρόμων της Αθήνας.

Και με κόστος πρέπει να σου πω. Εκείνη την περίοδο να σου θυμίσω – μπορεί να μη το θυμάσαι – αντιδρούσαν οι Αθηναίοι στους πεζοδρόμους διότι θεωρούσαν ότι, επειδή δεν θα μπορούν τα αμάξια να πηγαίνουν, δεν θα είχαν δουλειά τα μαγαζιά.

Τώρα τα καλύτερα μαγαζιά επιλέγουν τους πεζοδρόμους.

Πρέπει να σου πω ότι ο Μάνος, που το ξεκίνησε αυτό ως υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ, και εγώ, που το συνέχισα σε μεγάλη έκταση, σε συνεργασία τότε με τους δήμους, συναντήσαμε τεράστιες αντιδράσεις. Έχω ακόμη στο αρχείο μου αιτήματα πολιτών του Εμπορικού Συλλόγου να σταματήσει η επέκταση των πεζοδρόμων. Διότι θεωρούσαν ότι με αυτόν τον τρόπο χάνεται η εμπορική κίνηση. Και όμως βλέπεις πώς αλλάζει η αντίληψη του πολίτη με το πέρασμα του χρόνου.

Τόσα χρόνια μετά όμως η Αθήνα παραμένει μια πόλη πάρα πολύ δύσκολη και για εποχούμενους και για πεζούς και για ΑμεΑ.

Αλήθεια είναι αυτό.

Πως πιστεύεις ότι μπορεί να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση;

Αυτό είναι θέμα αρμοδιότητας του Δήμου 100%.

Γι’ αυτό το ρωτάω.

Μα δεν γίνεται να μην μπορεί κάποιος που έχει προβλήματα όρασης να περπατήσει διότι το ειδικά διαμορφωμένο πλακίδιο που τον καθοδηγεί διακόπτεται από μηχανάκια ή από σκουπίδια. Δεν είναι δυνατόν μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας που θέλει να περάσει από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο να κάνει αγώνα ανωμάλου δρόμου. Αυτά είναι θέματα δήμου. Εκεί ο δήμος πρέπει να είναι από πάνω και αυτό είναι θέμα του ίδιου του δημάρχου, πρέπει ο ίδιος να είναι από πάνω. Ο δήμαρχος πρέπει να είναι με το μηχανάκι συνέχεια να γυρίζει την πόλη, να βλέπει. Σημαίνει κινητοποίηση των υπηρεσιών, άνθρωποι οι οποίοι πρέπει να βγουν στον δρόμο, να βλέπουν, να κάνουν συγκεκριμένη δουλειά.

Τρίτον, η Αθήνα είναι μια πόλη η οποία πλέον είναι αφιλόξενη για τον πεζό, και αυτό είναι δουλειά του δήμου. Υπάρχουν προτάσεις σε αυτό. Επιπλέον πιστεύω πως, παρότι είναι τώρα της μόδας να συζητείται, η Αθήνα δεν προσφέρει για ποδήλατο. Οι δρόμοι που προσφέρονται για ποδήλατο είναι πολύ λίγοι, πολύ συγκεκριμένοι. Ενιαίο δίκτυο ποδηλατοδρόμων δεν μπορεί να υπάρξει που να αφορά τον καθημερινό Αθηναίο πολίτη, όπως υπάρχει σε μια πόλη που είναι επίπεδη, όπως παραδείγματος χάριν στα Τρίκαλα, ή στη Λάρισα. Η Αθήνα, με λίγα λόγια, δεν είναι Άμστερνταμ. Αν εγώ για να ανεβώ σπίτι μου στον Λυκαβηττό, παραδείγματος χάριν, πρέπει να κατεβώ να σπρώχνω το ποδήλατο, δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Είναι πρακτικά τα θέματα της Αθήνας.

Όμως δεν προσφέρεται και για πεζούς, όπως κανονικά θα έπρεπε. Αυτά είναι θέματα – και εκεί αναφέρομαι στην καθημερινότητα που έλεγα προηγουμένως – που δεν θα έπρεπε να ήταν καν προβλήματα, έπρεπε να είχαν λυθεί. Σε αυτά τα σημεία αποτυπώνεται πλήρως η αδιαφορία του δήμου.

Ή να μιλήσουμε για την αναρχία που επικρατεί στις πλατείες. Αν πας σε πόλεις του εξωτερικού, θα δεις ότι η κάθε πλατεία έχει ένα συγκεκριμένο χρώμα, τα μαγαζιά της έχουν ένα συγκεκριμένο χρώμα. Τι σου λέει ο δήμος; Λέει στον καταστηματάρχη ότι «κύριε, αυτές οι τέσσερις – πέντε επιλογές υπάρχουν για την εξωτερική εμφάνιση του καταστήματός σου, διάλεξε μια από αυτές». Εδώ βλέπεις στο ένα μαγαζί κόκκινη ταμπέλα, στο άλλο γράμματα νέον, στο άλλο ομπρέλες, στο άλλο βλέπεις… δεν μπορεί να αποκτήσει η Αθήνα ένα χρώμα τέτοιο.

Πήγαινε σε κάποιο νησί. Ποια νησιά σου αρέσουν; Αυτά που κατάφεραν και οριοθέτησαν κάπως την αρχιτεκτονική τους με συγκεκριμένο τρόπο και βλέπεις ένα πράγμα όμορφο. Αυτή η ομορφιά στην Αθήνα είναι ζητούμενο. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσει. Θα μου πεις: «Τι θα κάνεις; Θα πεις του μαγαζάτορα γκρέμισε την πρόσοψή σου και φτιάξε άλλη»; Όχι. Αλλά θα του πεις ότι «όταν θα κάνεις ανακαίνιση, θα την κάνεις έτσι. Όταν έχεις περίπτερο στο δρόμο, το περίπτερο θα είναι έτσι. Όταν έχεις πρόσοψη πολυκατοικίας, η πρόσοψη πρέπει να είναι έτσι. Όταν θα κάνεις την ανακαίνισή σου, θα την κάνεις με αυτό τον τρόπο».

Δηλαδή μπορείς να κατευθύνεις την Αθήνα ώστε να αρχίσει να αποκτά ένα συγκεκριμένο χρώμα και αυτό μπορεί να πάρει πολλές γενιές, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσει. Να σου θυμίσω ότι τώρα ξεκίνησε η προσπάθεια διάσωσης της Πλάκας. Αν δεις παλιές ελληνικές ταινίες, η Πλάκα ήταν ένα χάλι μαύρο, κι όμως είδες πώς αναδείχθηκαν τα ωραία νεοκλασικά και πάμε σήμερα στα Αναφιώτικα ή κάνουμε μια βόλτα και λέμε «τι ωραία περιοχή». Αυτή που λες ωραία περιοχή πριν από 40 χρόνια ήταν ένα χάλι. Και όμως, πήρε κάποια χρόνια και έγινε καλό.

Ξέρεις πόσες ωραίες περιοχές υπάρχουν στην Αθήνα οι οποίες θα μπορούσαν να αναδειχθούν με μοναδικά αρχιτεκτονικά κτήρια της δεκαετίας του 1960 ή του 1950 ή και του 1970 ακόμη; Υπάρχουν περιοχές που σε κάποια χρόνια θα λένε «Τι ωραία που ήταν και τα χαλάσαμε». Επομένως θέληση μπορεί να υπάρχει; Πολιτική βούληση μπορεί να υπάρχει; Σχέδιο μπορεί να υπάρχει; Αυτά είναι που λείπουν.

Ευχαριστώ πάρα πολύ, νομίζω ότι ήταν μια πολύ κατατοπιστική συζήτηση.

Σας ευχαριστώ.

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 12:05