Ανόητοι καυγάδες για τις – άσχετες με την ελληνική πραγματικότητα – ισπανικές εκλογές

Ποιος έχασε, ρε παιδιά, στην Ισπανία; Ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης ή η Γεννηματά; Και ποιος από τους τρεις νίκησε; Αυτά τα ιδιαιτέρως κρίσιμα ερωτήματα απασχόλησαν τα τρία κόμματα εξουσίας και τα σοβαρά μέσα ενημέρωσης της χώρας μας στη διάρκεια των ημερών του Πάσχα. Και φυσικά έγινε το ανάλογο επικοινωνιακό τζέρτζελο, το οποίο μετά βίας έβρισκε χώρο μεταξύ των προβλέψεων για τον καιρό και των ειδήσεων του αστυνομικού δελτίου που αφορούσαν ποικίλες εκδηλώσεις βαρβαρότητας στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το ερώτημα αν πράγματι υπάρχουν στα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών αναλογίες και «ειδήσεις» που αφορούν την Ελλάδα παρέμεινε αναπάντητο, καθώς για το ελληνικό πολιτικό σύστημα αυτά αποτελούν… λεπτομέρειες. Ας τα δούμε λοιπόν επιγραμματικά για να ξεμπερδεύουμε:

1. Η μεγάλη είδηση στην Ισπανία είναι ότι η απαξιωμένη παραδοσιακή Δεξιά βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης, με συνέπεια οι σκληροί φιλελεύθεροι Πολίτες και η ακροδεξιά Vox να λαμβάνουν σοβαρό μερίδιο από τις απώλειές της. Η ελληνική παραδοσιακή Δεξιά ποιον ακριβώς λόγο έχει για να επιχαίρει απ’ αυτό το αποτέλεσμα;

2. Η δεύτερη μεγάλη είδηση είναι ότι ο Πέδρο Σάντσεθ ανέλαβε με σχετική επιτυχία να διώξει τις χείριστες εντυπώσεις της παλαιότερης διαχείρισης της οικονομίας και της χώρας από τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι, αναβαπτισμένοι σε έναν βαθμό, έχουν γίνει η πρώτη δύναμη εκμεταλλευόμενοι την κατάρρευση του Λαϊκού Κόμματος. Η πολιτική στρατηγική του ωστόσο δεν παραπέμπει στις επιλογές του ελληνικού αντιστοίχου τους, του Κινήματος Αλλαγής, του οποίου οι πανηγυρισμοί ελάχιστα δικαιολογούνται.

3. Οι Unidas Podemos, ύστερα από την εκτόξευσή τους στις εκλογές του 2015, προσγειώθηκαν κυρίως λόγω της διαχείρισης του καταλανικού προβλήματος, η οποία κατέδειξε ότι δεν ήταν ώριμοι να συμπεριφερθούν ως κόμμα εξουσίας. Το ισπανικό αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει, πιθανότατα, κυβερνητικό εταίρο, αλλά ως «δεύτερο βιολί». Συνεπώς στην Κουμουνδούρου περισσότερο μπορούν να επικαλούνται την επιτυχία του… αριστερόστροφου Σάντσεθ για να «τη λένε» στο ΚΙΝΑΛΛ, παρά τις επιδόσεις των ομοϊδεατών τους.

4. Το τελευταίο αλλά σημαντικότερο συμπέρασμα είναι ότι το ισπανικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση κατακερματισμού (γύρω στο 45% έλαβαν τα δύο παραδοσιακά κόμματα), φάση από την οποία η Ελλάδα ήδη βγαίνει, καθώς ο δικός της δικομματισμός ενισχύεται εις βάρος των μικρότερων κομμάτων. Συνεπώς όσοι ψάχνουν για αντιστοιχίες και ταυτίσεις στην Ισπανία είναι προτιμότερο να ασχοληθούν με τα σοβαρά προβλήματα της δικής μας χώρας, της οποίας οι ανάγκες είναι, κυριολεκτικά, κατεπείγουσες.

Εκτός ατζέντας τα σοβαρά

Άλλωστε, όπως επισημαίνουν ξένοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, η Ελλάδα έχει πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέκτησε κάποιου είδους «κανονικότητα» σε ό,τι αφορά την οικονομία της, αλλά και τη θέση της στο ευρωπαϊκό οικονομικό «οικοσύστημα» (αναλυτικά στις σελίδες 22-23 του σημερινού «Ποντικιού»). Ο δρόμος αυτός προσδιορίζεται σε μια τετραετία, στη διάρκεια της οποίας υπάρχουν πολλά ζητήματα προς διευθέτηση, τα οποία δυστυχώς βρίσκονται έξω από τις προεκλογικές ατζέντες που ξεδιπλώνονται αυτή την εποχή.

Την ερχόμενη εβδομάδα, άλλωστε, το επίκεντρο της πολιτικής ζωής αναμένεται να γίνουν ο… Πολάκης και η δημόσια συμπεριφορά του, ύστερα από την απόφαση της Ν.Δ. να υποβάλει πρόταση μομφής προς τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας. Ο πρωθυπουργός θα απαντήσει στην πρόταση μομφής με ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, ώστε να συζητηθεί – υπό τη σκιά του Πολάκη – ολόκληρη η πολιτική και οικονομική ατζέντα.

Η επικοινωνιακή ρελάνς της Ν.Δ. θα είναι η κατάθεση τροπολογίας για κατάργηση του νόμου που μειώνει το αφορολόγητο εισοδηματικό όριο, ώστε να καταδείξει πως συνιστά απάτη η θέση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού πως επί των ημερών τους δεν πρόκειται να μειωθεί το αφορολόγητο. Σε αυτή την πρόταση υπάρχουν τρία «παράδοξα»:

● Το πρώτο είναι ότι η Ν.Δ. τους προηγούμενους μήνες δεν είχε υποστηρίξει πρόταση νόμου του ΚΙΝΑΛΛ με το ίδιο περιεχόμενο.

● Το δεύτερο είναι ότι η τροπολογία για άρση της μείωσης του αφορολογήτου έρχεται σε κάθετη σύγκρουση με τις θέσεις της Ν.Δ., η οποία εδώ και μήνες στηρίζει τη χρηματοδότηση των ελαφρύνσεων της μεσαίας τάξης στην εν λόγω μείωση.

● Το τρίτο είναι ότι η κυβέρνηση, η οποία τάσσεται προγραμματικά υπέρ της διατήρησης του σημερινού αφορολόγητου ορίου, αποκλείεται να υπερψηφίσει την τροπολογία της Ν.Δ.

Με άλλα λόγια παρακολουθούμε, από όλες τις πλευρές, την αποθέωση της επικοινωνιακής τακτικής εις βάρος της ουσίας.

Άγνωστο το μοντέλο

Προφανώς ο καυγάς επί των υποσχέσεων είναι αναπόσπαστο στοιχείο των προεκλογικών εκστρατειών παντού στον κόσμο.

Ωστόσο το ανησυχητικό είναι ότι το μοντέλο διαχείρισης της χώρας τα επόμενα κρίσιμα χρόνια παραμένει άγνωστο, όσο προσεκτικά και αν παρακολουθεί κάποιος τους πολιτικούς διαξιφισμούς. Όχι μόνο επειδή το διεθνές περιβάλλον εμφανίζει τάσεις αποσταθεροποίησης και η τουρκική απειλή εντείνεται, αλλά κυρίως διότι δεν είναι εμφανείς οι τρόποι με τους οποίους οι πολιτικές δυνάμεις φιλοδοξούν να γιατρέψουν σοβαρές εσωτερικές αδυναμίες και να θωρακίσουν τη χώρα ώστε να αντεπεξέλθει στις μεγάλες προκλήσεις.

Προφανώς είναι κρίσιμο το ποιες κοινωνικές ομάδες θα ευνοηθούν κατά τι περισσότερο από την πολιτική του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά απείρως πιο σημαντικά θέματα είναι το παραγωγικό μοντέλο, οι δημοκρατικοί θεσμοί και η αμυντική ικανότητα της χώρας. Δυστυχώς ο καυγάς δεν αφορά τίποτε από τα τρία. Ίσως επειδή για τους περισσότερους – και την ίδια την κοινωνία – το Καστελλόριζο είναι πιο μακριά από τη… Μαδρίτη.