Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της προεκλογικής περιόδου, όπου στο τέλος της θα ξέρουμε ποια κυβέρνηση θα προκύψει από τις κάλπες της 7ης Ιουλίου.

 

Οι εκλογές ήρθαν μετά από την απόφαση του πρωθυπουργού να μην πάει η χώρα σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με κόστος για την οικονομία.

 

Σωστή απόφαση. Πόσο, δε, όταν οι ευρωκάλπες αποδοκίμασαν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τις βασικές επιλογές του Αλέξη Τσίπρα.

 

Ήταν μια απρόβλεπτη ήττα που τη διάσταση της δεν την περίμεναν ούτε οι πιο απαισιόδοξοι. Ανάμεσα σε αυτούς και ο γράφων, αφού δημοσίως ( ΣΚΑΪ, Πρώτο Θέμα, ΕΡΤ, Real FM) είχα προβλέψει ότι η διαφορά υπέρ της ΝΔ δεν θα υπερβαίνει τις πέντε μονάδες.

 

Τα αίτια της ήττας πολλά και διάφορα. Μικρά και μεγάλα. Πολλά έχουν καταγραφεί από συναδέλφους με ψύχραιμες προσεγγίσεις, αποφεύγοντας τους φανατισμούς και τις λοιδορίες, όπως κάνουν διάφοροι συνάδελφοι, κολαούζοι και των δυο κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ).

 

Εγώ θα σταθώ σε τέσσερα-πέντε σημεία, που δεν αφορούν την οικονομική πολιτική, τα εθνικά θέματα ή τους δανειστές, αλλά επιγραμματικά θα αναφέρω:

 

– Την ανερμάτιστη πολιτική στα ΜΜΕ. Με συμμαχίες που έγιναν έχθρες. Με στήριξη σε αμφιλεγόμενους επιχειρηματίες, με κολλητούς που βρωμίζουν τον χώρο, με «δράκους», υπερβολές και στημένα θέματα τα οποία κρατάνε μέχρι να έρθουν οι αγωγές, οι συγνώμες στα δικαστήρια και οι δηλώσεις μετάνοιας στις σελίδες δίπλα στα ωροσκόπια.

 

– Τους συμβούλους στο πρωθυπουργικό επιτελείο, άκαπνους, άσχετους και μπουρδολόγους, με διαφημιστές περασμένων αντιλήψεων και πολιτικά ανόητους δημοσκόπους.

 

– Το εμπάργκο στον ΣΚΑΪ, λες και θέλεις να τιμωρήσεις τους τηλεθεατές να μην ακούν τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο Αλαφούζος σιγά μην κλάψει (γιατί να φοβηθεί αποκλείεται).

 

– Τους υπουργούς πρώτης γραμμής, απόντες, λιποτάκτες από την πολιτική αντιπαράθεση, βολεμένοι στις καρέκλες τους.

 

– Μια εκλογική καμπάνια περασμένης δεκαετίας, σχεδιασμένη από άρογκαντ διαφημιστές και επικοινωνιολόγους, ξεχασμένους από την αγορά, οι οποίοι αδυνατούσαν να υποστηρίξουν με ιδέες του σήμερα έναν πολιτικό με επικοινωνιακό και πολιτικό χάρισμα, όπως ο Τσίπρας.

 

Αυτά και άλλα πολλά πρέπει να αφήσει πίσω του ο Τσίπρας αν θέλει να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό της κεντροαριστεράς. Ας το αποφασίσει.

 

Άλλωστε το 2030 θα’ ναι… μόλις 55 ετών!