Στην αρχή νόμιζαν ότι ήταν μόνο η περίπτωση του Βίκτορ Όρμπαν, του Ούγγρου πρωθυπουργού, που «γκριζάρισε» τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη συντηρητική Δεξιά και τη λαϊκιστική Ακροδεξιά.
Όμως, δεδομένου ότι η μετανάστευση στην Ε.Ε. αντιμετωπίστηκε με εγκληματική προχειρότητα απλώς για να υποστηριχθεί μία ακόμα ισχυρή θεσμική παραοικονομική διαδικασία, οι κοινωνίες ζητούν απαντήσεις τις οποίες μέχρι σήμερα δίνουν – με ψέματα, υπερβολές και βία – μόνο οι ακροδεξιοί λαϊκιστές. Αυτές τις απόψεις ενστερνίστηκαν και οι Σοσιαλδημοκράτες για να κερδίσουν στη Δανία. 

Τα αποτελέσματα στη Δανία
Οι πολίτες «μίλησαν» και στις γενικές εκλογές της Δανίας, όπου το κεντροαριστερό μπλοκ υπό τους Σοσιαλδημοκράτες έλαβε 91 έδρες, έναντι 75 του κεντροδεξιού συνασπισμού. Η ηγέτιδα των Σοσιαλδημοκρατών Μέτε Φρέντρικσεν θέλει τώρα να σχηματίσει και να ηγηθεί της νέας κυβέρνησης. 
H Φρέντρικσεν είναι μόλις 31 ετών και μπορεί να γίνει η νεότερη (ηλικιακά) πρωθυπουργός της Δανίας. Καθώς οι επιλογές της για την προεκλογική καμπάνια διχάζουν, η νέα φέρελπις Σοσιαλδημοκράτισσα φέρνει με βία στην πολιτική ατζέντα και το αδιέξοδο των σοσιαλιστικών κομμάτων, αλλά και μία λύση σε αυτό το αδιέξοδο. 

Μετατοπίζοντας το κόμμα δεξιότερα στο θέμα της μετανάστευσης και της παγκοσμιοποίησης, ενισχύοντας την ατζέντα με απολιτίκ, μοντέρνα θέματα, όπως το περιβάλλον, δημιουργεί έναν νέο φαινότυπο, που βολεύει πολύ: αντιθεσμικό, λαϊκό (στα όρια του λαϊκίστικου) και φιλικό στο κομμάτι των παραδοσιακών αριστερών που ποτέ δεν έγιναν σοσιαλδημοκράτες. Και δεν επιθυμούν να γίνουν. 
Εν ολίγοις ανασκευάζει την αριστερή ρητορική χωρίς την «πολυλογία της πολιτικής ορθότητας που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση» και επαναπροσδιορίζει τη δημοκρατία ως, βασικά, τα «θέλω» των πολλών κόντρα στο «τυχαίο» όπως η μετανάστευση. 

Οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν πολιτικά «ενταχθεί» στο γενικό κλίμα με μία σκληρή στάση για τη μετανάστευση, σε συνδυασμό με προοδευτική πολιτική για το περιβάλλον και την ευημερία. Η στάση τους στη μετανάστευση τους έδωσε ψήφους, αλλά ακολούθως τους έκανε περισσότερο κεντρώους, λιγότερο αριστερούς και λίγο παραπάνω «σοσιαλιστές».
Το κεντροαριστερό «κόκκινο μπλοκ» αύξησε τη δύναμή του κατά 11 έδρες – οι ίδιοι οι Σοσιαλδημοκράτες κέρδισαν μόνο μια έδρα. Οι αναλυτές των αποτελεσμάτων λένε ότι το 9% των Σοσιαλδημοκρατών ψηφοφόρων προήλθε από το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας, ενώ το 4% προήλθε από το κεντροδεξιό Φιλελεύθερο Κόμμα. Η Φρέντρικσεν έχει δηλώσει ότι εύχεται να σχηματίσει μια κυβέρνηση μειοψηφίας των Σοσιαλδημοκρατών. 

Το πολιτικό της σχέδιο είναι επικίνδυνο για την ίδια και τη Δανία: Το να εξαρτάται από άλλα κόμματα σε κάθε ψηφοφορία, αντί να ηγείται μιας σταθερής πλειοψηφίας, θα μπορούσε να αποδειχθεί έξυπνη κίνηση. Θεωρητικά θα επέτρεπε σε μια κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών να προωθήσει πολιτικές αναδιανομής της ευμάρειας με τη βοήθεια και των άλλων αριστερών κομμάτων και περιοριστική μεταναστευτική πολιτική με τη στήριξη των δεξιών κομμάτων. Θεωρητικά μόνο, διότι η πολιτική δεν ασκείται α λα καρτ. 
Η κεντροδεξιά «μπλε ομάδα» υπολείπεται της «κόκκινης ομάδας» κατά 16 έδρες και δεν έχει αρκετή στήριξη για να σχηματίσει κυβέρνηση από τα δεξιά, αν και το Λαϊκό Κόμμα «στραβοκοίταζε» προς τις πολιτικές πρακτικές τύπου Όρμπαν.

Το ακροδεξιό κόμμα Σκληρή Γραμμή, το οποίο είχε διεξαγάγει εκστρατεία για τους «εθνικούς Δανούς», δεν μπήκε καν στη Βουλή. Η Νέα Δεξιά, που είναι υπέρ μιας πλήρους παύσης άφιξης των αιτούντων άσυλο στη Δανία, έλαβε τέσσερις έδρες. Άρα το μεταναστευτικό ζήτημα παραμένει σε εξέχουσα θέση στη δανική πολιτική. Η πρόκληση για τη νέα κυβέρνηση θα είναι να διατηρήσει τους σκληρούς έναντι της μετανάστευσης ψηφοφόρους ικανοποιημένους χωρίς να απογοητεύσει τους αριστερογενείς. 

Χωρίς τη βιτρίνα των ΜΚΟ
Από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο περίπου 206.500 άνθρωποι υπέβαλαν αίτηση ασύλου για πρώτη φορά στην Ε.Ε. – αύξηση 15% από την ίδια περίοδο το 2018, βάσει των προσωρινών μηνιαίων στοιχείων από χώρες της Ε.Ε. που επικαλούνται γερμανικά ΜΜΕ.
Η αύξηση οφείλεται στην εκτόξευση των προσφύγων από τη Βενεζουέλα, την Κολομβία και τα Δυτικά Βαλκάνια, απ’ όπου δεν χρειάζονται βίζα για είσοδο στην Ε.Ε. Μετά το 2015, χρονιά που η Ε.Ε. υποδέχθηκε πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες, κυρίως από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, ο αριθμός των αιτούντων άσυλο στην Ε.Ε. έφθινε. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στις προσπάθειες της Ευρώπης για μείωση της μετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένης μιας επίμαχης συμφωνίας του 2016 για την Τουρκία.

Η πρώτη ένδειξη ανακοπής της πτωτικής τάσης ήρθε τον Μάρτιο από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Υποστήριξης για το Άσυλο (EASO), η οποία σε έκθεσή της αναφέρει ότι τον εν λόγω μήνα οι αιτήσεις ασύλου αυξήθηκαν κατά 20% τον αντίστοιχο μήνα σε σύγκριση με τον Μάρτιο του 2018.
Η ανάλυση της Funke παρατήρησε ότι ο αριθμός των ατόμων που υπέβαλαν αιτήσεις από τη χειμαζόμενη Βενεζουέλα μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου σημείωσε άνοδο 121% σε ετήσια βάση, φτάνοντας τα 14.257. Οι πρόσφυγες από τη Βενεζουέλα είναι δεύτεροι στην κατάταξη (με αριθμητικά κριτήρια) μετά τους Σύρους και πάνω από τους Αφγανούς. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι ο αριθμός των ατόμων που ζητούν άσυλο από τη Συρία μειώθηκε κατά 8%, ενώ ο αριθμός των ανθρώπων από το Αφγανιστάν αυξήθηκε κατά 36%.

«Η Ε.Ε. παραμένει υπό πίεση – και θα παραμείνει έτσι για τις επόμενες δεκαετίες» δήλωσε ο εκτελεστικός διευθυντής Fabrice Leggeri στην εφημερίδα «Die Welt». Ως εκ τούτου η Ε.Ε. και τα κράτη – μέλη της πρέπει επίσης να συνεργαστούν στενά με τις χώρες προέλευσης για να καταστήσουν τη ζωή πιο ζωντανή στις περιοχές αυτές. Η πολιτική δεν πρέπει να περιορίζεται στην προστασία των συνόρων» είπε.
Το συμπέρασμα είναι ότι η μετάλλαξη των κομμάτων για να αντιμετωπίσουν το δίλημμα της ικανότητας (και δυνατότητας) διακυβέρνησης και της διαχείρισης των ακανθωδών θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία, όπως αυτό της μετανάστευσης, επιφέρει αλλαγές και ιδεολογικές «διαστροφές» με άμεσο κοινωνικό αντίκτυπο. Με άλλα λόγια συγκρούεται η πραγματικότητα με το συναίσθημα…