Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει πυλώνας εξουσίας ωστόσο την επόμενη μέρα «δεν θα μείνει ίδιος, πρέπει να διευρύνει τα κοινωνικά του δίκτυα και τις συμμαχίες». Αυτό υποστηρίζει ο πρώην υπουργός και υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στον νότιο Τομέα της Β’ Αθηνών Νίκος Ξυδάκης στην συνέντευξη που παραχώρησε στο «pontiki.gr». Επισημαίνει ότι τα μνημόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ τελείωσαν οριστικά, ωστόσο υπήρξαν λάθη και μνημονιακή κόπωση που οδήγησαν στην έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας στις ευρωεκλογές. Τονίζει ότι κύριος αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η νεοφιλελεύθερη Δεξιά της σημερινής ΝΔ και πως με το ΚΙΝΑΛ όσο επιλέγει να είναι «συνιστώσα της ΝΔ» υπάρχει μεγάλη απόσταση. Όσο για την επόμενη μέρα, σημειώνει πως είναι στοίχημα και χρέος απέναντι στους δημοκράτες Έλληνες «να είμαστε μεγάλοι και ισχυροί, δύναμη διακυβέρνησης και κοινωνικής δικαιοσύνης».

Αναλυτικά η συνέντευξη του Νίκου Ξυδάκη:

Πώς ερμηνεύετε το εκλογικό αποτέλεσμα; Δεν κατάλαβε ο κόσμος ότι η κυβέρνηση έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια; Ή μήπως τελικά τα μνημόνια είναι πάντα εδώ, καθορίζουν τις επιλογές των κυβερνήσεων και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήταν καταδικασμένη να πληρώσει το κόστος όπως και οι προηγούμενοι;

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μετέφερε μήνυμα δυσαρέσκειας, ακόμα και θυμού από αριστερούς και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους. Δεν θα κρίνω πόσο δίκαιη ήταν αυτή η αντίδραση· υπήρξαν λάθη, υπήρξε μνημονιακή κόπωση, υπήρξαν fake news, καθετί έπαιξε το ρόλο του. Ακόμα και η έξοδος από τα μνημόνια παρουσιαζόταν από πολλά ΜΜΕ ως «τέταρτο μνημόνιο». Και δυστυχώς αυτό το μήνυμα περνούσε, δείξαμε αδυναμία σε αυτό τον τομέα.

Η αλήθεια είναι ότι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα μνημόνια τελείωσαν οριστικά. Η χώρα αποφασίζει ξανά, το κοινοβούλιο νομοθετεί, η ανάπτυξη έχει επιστρέψει, το ΑΕΠ μεγεθύνθηκε εννέα συνεχόμενα τρίμηνα και πάμε για το δέκατο. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ζήσαμε μετά το 2010.

 

Από τις βασικές αιτίες της μεγάλης ήττας ποια ιεραρχείτε ως σημαντικότερη, είτε από στρατηγική είτε από τακτική σκοπιά, σε ό,τι αφορά τις κυβερνητικές επιλογές; Έφταιξε το μνημόνιο, το οποίο η κυβέρνηση προέβαλε ως «ελαφρύτερο», αλλά το υλοποίησε μαζί με τα «βαρύτερα» προηγούμενα; Έφταιξαν φαινόμενα αλαζονείας; Έφταιξε η Συμφωνία των Πρεσπών ή η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ; Εντοπίζετε άλλες αιτίες;

Όλα όσα απαριθμείτε έχουν συμμετοχή. Η Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε δύσκολο πεδίο. Μετά από παρεξηγήσεις, άγνοια και προπαγάνδα σχεδόν τριών δεκαετιών, που διαμόρφωσαν μία και μόνη «εθνική αλήθεια» στη συνείδηση των πολιτών, δεν είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτές οι θετικές στρατηγικές επιπτώσεις της συμφωνίας για τη χώρα. Θα γίνουν αντιληπτές βέβαια, σύντομα ελπίζω, και θα το καταλάβουν και οι πιο δύσπιστοι σήμερα Έλληνες.

Φρονώ επίσης ότι στον τομέα της επικοινωνίας δεν τα πήγαμε καλά. Το τρίτο μνημόνιο είχε και αυτό σοβαρή εκλογική επίδραση, όπως λέγαμε πριν.

 

 

Επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εξακολουθήσει να αποτελεί τον έναν από τους δύο βασικούς πυλώνες του πολιτικούς συστήματος. Πώς θα το πετύχει αυτό; Πολλοί τον κατηγορούν ότι, αφότου ανέλαβε την εξουσία, έπαψε να είναι αριστερό κόμμα και μετατοπίστηκε (πολύ) δεξιότερα. Άλλοι του προσάπτουν – ιδίως μετά τις ευρωεκλογές – ότι δεν ολοκλήρωσε τη μετατόπιση προς τη σοσιαλδημοκρατία και ότι στη νοοτροπία παρέμεινε κόμμα του 4%. Ποιο πρέπει να είναι από εδώ και πέρα το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να συνεχίσει να αποτελεί πυλώνα εξουσίας;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστη και θα παραμείνει πυλώνας εξουσίας. Ασφαλώς θα μετασχηματιστεί, δεν γίνεται να διατηρήσει τα χαρακτηριστικά του 4% όταν εκφράζει πλέον το ένα τέταρτο και το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Αλλά δεν μιλώ για τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ούτε συνεπάγεται αυτό ότι θα γίνει «δεξιότερος». Αντίθετα παραμένει ηγεμονικός ιδεολογικά, στηριζόμενος στις αρχές και τις παραδόσεις της ανανεωτικής αριστεράς, ακόμα και όταν συνεργάζεται με πρόσωπα που έρχονται από άλλους χώρους ― άλλωστε όλοι σχεδόν προέρχονται από όμορους προοδευτικούς χώρους. Είναι γεγονός πάντως ότι η κυβέρνηση υλοποίησε την κοινωνική της ατζέντα χωρίς να εμποδιστεί στο παραμικρό από τους συμμάχους της. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει ίδιος, πρέπει να διευρύνει τα κοινωνικά του δίκτυα και τις συμμαχίες. Δεν μπορεί λ.χ. να παίρνει πλειοψηφική ψήφο στις εθνικές εκλογές και την ίδια στιγμή να μην μπορεί να φτιάξει νικηφόρα ψηφοδέλτια στις δημοτικές εκλογές. Χρειάζεται να χτίσει καλύτερες βάσεις, ευρύτερα κοινωνικά δίκτυα.

Εν κατακλείδι η χώρα έχει εισέλθει σε μια νέα πολιτική εποχή, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθήσει να εκφράζει την πλειοψηφία του προοδευτικού κόσμου. Θεωρώ μάλιστα ότι τα χρόνια που έρχονται θα αυξάνει την επιρροή και την πολιτική του ηγεμονία.

 

 

Θεωρείτε ότι οι διαπιστωμένες διαφορές στην οικονομική πολιτική, στη διαχείριση των εθνικών ζητημάτων και στο πεδίο των πολιτικών ελευθεριών / ατομικών δικαιωμάτων αποτελούν στρατηγικής φύσεως αντιθέσεις ως προς το μέλλον της χώρας μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ. ή του ΚΙΝΑΛ;

Ο αντίπαλός μας είναι ξεκάθαρα στα δεξιά. Ο μισάνθρωπος νεοφιλελευθερισμός που επιθυμεί η οικονομική ολιγαρχία και εκφράζει η ΝΔ μαζί με την «εκσυγχρονιστική» ομάδα του σημιτικού μπλοκ, βασίζεται σε ταξική μεροληψία υπέρ των ανώτερων στρωμάτων, του 10%, και ρητορικά επεκτείνεται στη μεσαιοανώτερη τάξη, αυτή που οριοθέτησε η κ. Μπακογιάννη στην εισοδηματική κλίμακα 40 έως 70 χιλιάδες ευρώ. Ουσιαστικά το μήνυμα της ΝΔ προς αυτά τα στρώματα είναι «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν». Οι «άλλοι» είναι το υπόλοιπο 90% των Ελλήνων. Αυτό είναι η ωμή ταξική μεροληψία.

Η σημερινή ΝΔ δεν είναι πλέον η λαϊκή δεξιά της πρώτης Μεταπολίτευσης και του Εβερτ, δεν είναι η κεντροδεξιά που επιχείρησε να φτιάξει ο Κώστας Καραμανλής, δεν είναι καν φιλελεύθερη ΝΔ. Σήμερα η ΝΔ κυριαρχείται από αντικοινωνικό νεοφιλελευθερισμό, από τζάκια και φύλαρχους, από γραμμάτια προς μεγάλους χορηγούς, ενώ ιδεολογικά-πολιτικά ρυμουλκείται από τον ακροδεξιό εθνικισμό του ΛΑΟΣ και του σαμαρικού Δικτύου 21.

Εμείς λέμε κάτι διαφορετικό: Κανείς δεν γλίτωσε μόνος του από την κρίση, κανείς δεν μπορεί να βγει από την κρίση μόνος του. Όλοι μαζί. Η δημογραφικά μαραμένη Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων δεν μπορεί να αφήσει πίσω της θύματα της κρίσης, ένα, δύο, τρία εκατομμύρια συνέλληνες σε επισφάλεια και φτώχεια ― όχι μόνο για λόγους κοινωνικής συνοχής αλλά ακόμη και για λόγους εθνικής συνοχής και ασφάλειας. Η κοινωνική δικαιοσύνη και η κινητικότητα, η ισότητα, η συνοχή, η εξασφάλιση όρων κοινωνικής αναπαραγωγής για το μικρομεσαίο αρχιπέλαγος είναι για μας οι αναγκαίες προϋποθέσεις για την εθνική αναγέννηση μετά την κρίση. Το κοινωνικό συναρτάται με το εθνικό.

Σε αυτό το σχέδιο εντάσσονται η Συμφωνία των Πρεσπών, οι τριμερείς συνεργασίες στην Ανατολική Μεσόγειο και η διπλωματία των υδρογονανθράκων, που έφεραν τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο και την ανάκτηση του τρωθέντος διπλωματικού κύρους της χώρας.

Σε αυτό το σχέδιο προσθέτουμε την υπεράσπιση των πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων, και κυρίως την ανάκτηση κοινωνικών δικαιωμάτων, που απείλησε και κλόνισε η πολύχρονη κρίση. Ιδού ένα σύνολο ουσιαστικών και αγεφύρωτων αντιθέσεων με τη ΝΔ.

Για το ΚΙΝΑΛ: Αν το ΚΙΝΑΛ θέλει να αποβεί συνιστώσα της ΝΔ και να αποστεί της ιστορίας του οριστικά και αμετάκλητα, τότε ναι μας χωρίζει μεγάλη απόσταση. Όμως ο κόσμος της κεντροαριστεράς, οι λεγόμενοι πασοκογενείς, μας εμπιστεύεται σταθερά από το 2012, και όπως είπα μας βλέπει ως κύριο εκφραστή της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.

 

Αν σε οικονομικό επίπεδο η πορεία της χώρας καθορίζεται από τις δανειακές συμβάσεις της τελευταίας δεκαετίας στο πλαίσιο της Ε.Ε., στο πεδίο των εθνικών θεμάτων φαίνεται οι ελπίδες για «βοήθεια» να έχουν εναποτεθεί εξ ολοκλήρου στη συνεργασία με τις ΗΠΑ – μάλιστα η κυβέρνηση προέβαλε ως δικό της επίτευγμα τη νέα στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση μιλάει για ισχυρές διεθνείς συμμαχίες. Είναι ισότιμη η όποια σχέση με τους συμμάχους μας; Και κυρίως μας κατοχυρώνει στο επίπεδο της ασφάλειας έναντι των δεδομένων τουρκικών απαιτήσεων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο;

Τα πράγματα αλλάζουν στη Μεσόγειο. Με κομβικό ρόλο της Ελλάδας συντελείται αναμόρφωση των ενεργειακών και εμπορικών δρόμων. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε μια μεγάλη αναβάθμιση της Ελλάδας στην γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής, με πολλά οφέλη, αλλά και με κάποια ρίσκα. Η Ελλάδα με περιφερειακές συμμαχίες, με ανάκτηση της αξιοπιστίας της σε επίπεδο ΕΕ, με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, με δεσπόζουσα γεωγραφική θέση και σημαντικές υποδομές, έχει πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στη Μεσόγειο. Οι τριμερείς συνεργασίες στην Ανατολική Μεσόγειο επικουρούν επίσης σημαντικά την αποτρεπτική πολιτική μας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

Η Τουρκία είναι ισχυρός παίκτης, διαρκής και δύσκολος συνομιλητής για την Ελλάδα. Δεν μπορούν να προχωρήσουν οι σχεδιασμοί μας χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν αυτόν τον γείτονα, αυτόν τον συνομιλητή. Πάντα θα βρισκόμαστε στο τραπέζι των συνομιλιών με την Τουρκία, αυτή είναι η διαρκής πρόκληση για την ελληνική διπλωματία, την εξωτερική πολιτική, το πολιτικό μας σύστημα.

Στην παρούσα συγκυρία, έχουμε πλεονεκτήματα, αλλά ίσως υπάρξουν επιταχύνσεις διπλωματικών εξελίξεων, που θα απαιτήσουν σοβαρές αποφάσεις. Καθήκον μας είναι να προχωρούμε με σταθερή εθνική πολιτική και συμπαγές διπλωματικό μέτωπο, χωρίς δημαγωγία και κομματισμό.

 

Για ποιους λόγους εσείς καλείτε τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ; Περαιτέρω, δεδομένης της διαφοράς με τη Ν.Δ. που σημειώθηκε στις ευρωεκλογές, εσείς πιστεύετε ότι «το παιχνίδι γυρίζει»; Και τέλος, θα έπρεπε να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ μια δεύτερη κυβερνητική θητεία ή, όπως αρκετοί και εντός του κόμματος πιστεύουν, τυχόν απώλεια της διακυβέρνησης είναι και μια ευκαιρία για απαλλαγή από καθεστωτικές συμπεριφορές και συνολική ανασυγκρότηση;

Δεν θα αφήσουμε τους δημοκράτες Ελληνες ορφανούς. Δίνουμε τον αγώνα για την ανατροπή του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, για την επανεκλογή μας στη διακυβέρνηση του τόπου. Η Αριστερά αποδείχτηκε το μεγάλο αποκούμπι των Ελλήνων της εργασίας και της παραγωγής στην κορύφωση της κρίσης. Και το χρωστάμε σε όλους όσοι μας ψήφισαν, αλλά και σε όλους τους δημοκράτες Έλληνες, να είμαστε μεγάλοι και ισχυροί, δύναμη διακυβέρνησης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η κρίση επιταχύνει τις βαθιές αλλαγές στην εργασία που φέρνουν η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και η παγκοσμιοποίηση, συντελούνται βαθείς μετασχηματισμοί στην κοινωνία. Το στοίχημα είναι αν θα γείρει η κοινωνία ανυπεράσπιστη προς τη βιοπολιτική δυστοπία της επισφαλούς – “ευέλικτης” εργασίας, της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, της ιδιωτικής ασφάλισης ρίσκου, του σφετερισμού των δημόσιων αγαθών. Ή αν οι πολίτες θα μπορούν να υπερασπιστούν τα απειλούμενα κεκτημένα της νεωτερικής δημοκρατίας, και να συνδιαμορφώσουν το μέλλον.

Η αυτοκριτική και η πολιτική ανασυγκρότηση είναι αναγκαίες και θα γίνουν, αλλά κατ’ εμέ η πρώτη μέριμνα είναι η διαρκής και αδιαμεσολάβητη επαφή με τους πολίτες, η αναβάπτιση στα κοινωνικά δίκτυα, να μαθαίνουμε από τους συνανθρώπους μας, να εκφράζουμε τις πάγιες και καινοφανείς υλικές και πνευματικές τους ανάγκες.

 

Φωτογραφίες: Λευτέρης Μιαούλης