Το σπάσιμο του εμπάργκο στον ΣΚΑΪ από τον πρωθυπουργό ήταν μια σωστή κίνηση, την στιγμή που έγινε (και θα εξηγήσω γιατί), αλλά θα ήταν σωστότερη αν γινόταν ένα χρόνο πριν (και θα εξηγήσω γιατί δεν έγινε τότε).

 

Υπό προϋποθέσεις -χρονική στιγμή και πρωτοβουλία-, το σπάσιμο του εμπάργκο θα είχε συμβάλει σε σημαντικό βαθμό στην πολιτική αντιπαράθεση, στο προεκλογικό κλίμα και στο αποτέλεσμα των εκλογών, ως προς τις διαφορές μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος.

 

Ο Τσίπρας εμφανίστηκε στον ΣΚΑΪ και πέτυχε μια συσπείρωση στο δικό του κοινό. Και αυτό, ανεξάρτητα από τα φάουλ που έκανε ο ίδιος σε δυο τρεις περιπτώσεις.

 

Ευρισκόμενος συνεχώς σε άμυνα από τις ερωτήσεις των συναδέλφων, στα ματια των ψηφοφόρων του έδειχνε συμπαθής στη λογική ότι, λίγο-πολύ του φορτώνουν όλα τα δεινά του τόπου για τα τελευταία τριάντα χρόνια (και λίγα λέω).

 

Άρα, καλώς πήγε, απάντησε σε ό,τι τον ρώτησαν, ανεξάρτητα από αν άρεσαν ή όχι οι απαντήσεις.

 

Το πρώτο φάρμακο για κάθε λάθος είναι να παραδεχθείς ότι το έκανες. Η απόφαση να πάει, αυτό δείχνει. Όλα τα άλλα, λόγια νά’χουμε να λέμε.

 

Τώρα, γιατί δεν πήγε ένα χρόνο πριν.

 

Η απόφαση για το εμπάργκο μπήκε (κακώς) για κάποιους λογούς και έπρεπε να μείνει στο επίπεδο του συμβολισμού.

 

Πώς θα γινόταν όλο αυτό, όταν οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού -δημοσιογράφοι με θεσμικό ρόλο και οι ευκαιριακοί συνομιλητές του από τον ίδιο χώρο- διακατέχονται από μίσος για συναδέλφους, ΜΜΕ και το βγάζουν σε κάθε ευκαιρία;

 

Πώς θα προτείνουν στον πρωθυπουργό μια διαφορετική αντιμετώπιση ενός μέσου που κατά την άποψή τους, τους έχει αδικήσει, στοχοποιήσει κλπ, κλπ;

 

Πώς θα το κάνουν, όταν είναι εμπαθείς, εμμονικοί, μέτριοι και νομίζουν ότι όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους είναι εχθρός;

 

Ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των εκλογών την Κυριακή για τον ΣΥΡΙΖΑ, στις όποιες αλλαγές κάνει ο Τσίπρας στο επιτελείο του, τους συγκεκριμένους ας τους δώσει μια σκούπα, να καθαρίσουν τον χώρο που βρίσκονταν και μετά ας φύγουν.

 

Ξέρει ποιοι είναι…