Ο Τσίπρας στην Λαμία παριστάνει τώρα τον Άρη Βελουχιώτη, στην Πάτρα τον Ανδρέα Παπανδρέου, στο Ηράκλειο τον Ελευθέριο Βενιζέλο… Ταυτόχρονα συγκυβέρνησε με τον Πάνο Καμμένο και έχει στα ψηφοδέλτια του κόμματός του τον Τέρενς Κουίκ, την Κουντουρά, την Παπακώστα και άλλα ευώδη άνθη του πολιτικού ανθοκηπίου που προσδίδουν έναν τόνο ανανέωσης του πολιτικού συστήματος.  

Μάχεται τις ελίτ, την πλουτοκρατία, τη διαπλοκή, αλλά ο Πέτρος Κόκκαλης, υιός του Σωκράτη (και εγγονός του Πέτρου) είναι ήδη ευρωβουλευτής του. Προσωπικά δεν έχουμε τίποτα εναντίον του Κόκκαλη πατρός και υιού (κάτι ποδοσφαιρικές διαφορές, που δεν είναι της παρούσης) αλλά αν θυμόμαστε καλά, το όνομά του είχε ταυτιστεί με την επιτομή της διαπλοκής στα ερεβώδη -κατά ΣΥΡΙΖΑ- χρόνια της μεταπολίτευσης. Δεν θα αναφερθούμε στην κυρία Παναγοπούλου, με τους διευρυμένους αιγιαλούς και ανοιχτούς ριζοσπαστικούς ορίζοντες  που ανήκει κατά τον πρωθυπουργό στην υγιώς εννοούμενη ολιγαρχία, ούτε σε διάφορα άλλα ηχηρά ονόματα της στίλβουσας  πλουτοκρατίας που διαπνέονται από υψιπετή φιλολαϊκά αισθήματα.

Ο κύριος Τσίπρας του οποίου τα ποσοστά έπιασαν ταβάνι στις φυλακές, που ευγενικά αναγνώρισαν το έργο του -ποινικοί και τρομοκράτες- για την στοργή και κατανόηση που επέδειξε στα προβλήματά τους,  θα έπρεπε να είχε πάρει το μάθημά του: Να φροντίσει με το ίδιο πάθος και για τα προβλήματα της χώρας του και της κοινωνίας δίχως τα  …«τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και τα «ή εμείς ή αυτοί». Σίγουρα θα τα πήγαινε καλύτερα αν πολιτευόταν σύμφωνα με τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας. Αλλά την μεν χώρα την αντιμετώπισε ως διαπραγματευτικό χαρτί υπέρ της εξουσίας του, την δε κοινωνία με διχαστικό πνεύμα, υπέρ της διατήρησής του στην πρωθυπουργία. 

Ο κύριος Τσίπρας,  δεν χρειάστηκε να κάνει συμφωνία με τον διάβολο όπως ο Φάουστ. Απλά κράτησε και τους δυο ρόλους για τον εαυτό του  και τώρα είναι δέσμιος των δικών του μεταμορφώσεων…