Το δίχως άλλο, η 5η Ιουλίου είναι η πιο αποφράδα ημέρα της μεταπολίτευσης. Παραπέμπει στην πιο θλιβερή στιγμή του Ελληνικού λαού, μετά από τις εκλογές της 25 Οκτωβρίου του 1920. Ήταν τότε που μετά την συνθήκη των Σεβρών -μια συνθήκη που η Ελλάδα δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε στο πιο απίθανα όνειρά της…- ο Βενιζέλος διέπραξε το μεγαλύτερο σφάλμα της πολιτικής του καριέρας ενδίδοντας  στο τυχοδιωκτικό αίτημα της αντιπολίτευσης για τη διενέργεια εκλογών από την οποία αναδείχθηκε νικήτρια η «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις».  Ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που πριν λίγους μήνες η Βουλή τον είχε ανακηρύξει «άξιον της Ελλάδος ευεργέτην και σωτήρα της πατρίδος», δεν εκλέχθηκε ούτε βουλευτής! 

Η καταστροφή ολοκληρώθηκε λίγο καιρό αργότερα με το δημοψήφισμα της 11ης Νοεμβρίου του 1920, το οποίο επανάφερε τον Κωνσταντίνο  με το αλήστου μνήμης σύνθημα «Ψωμί, ελιά και Κώτσο Βασιλιά!»…  Οι  εξελίξεις αυτές εξόργισαν (δικαίως)  τους Συμμάχους  μας, οι οποίοι δεν αναγνώρισαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του κράτους. Στη συνέχεια  πάγωσαν όλα τα δάνεια που είχαν δρομολογηθεί προς την Ελλάδα και απέσυραν την υποστήριξη τους μεταφέροντάς την σταδιακά στις αντάρτικες τουρκικές δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ, με αποκορύφωμα την εθνική τραγωδία που ακολούθησε και έμεινε τραυματικά στην εθνική μας μνήμη ως Μικρασιατική καταστροφή.

Έναν περίπου αιώνα αργότερα, η χώρα υπό το κράτος μιας οικονομικής κρίσης η οποία αντιμετωπίστηκε  άκριτα υπό καθεστώς εντονότατων πολιτικών σκοπιμοτήτων, οδηγήθηκε τελικά στο ιστορικό λάθος να αναδείξει μια από τις θλιβερότερες τυχοδιωκτικές λαϊκίστικες και επικίνδυνες κυβερνήσεις που υπήρξαν ποτέ, με αποτέλεσμα η χώρα στις 5 Ιουλίου του 2015 να βρεθεί στο χείλος μιας ανείπωτης τραγωδίας. Υπό το βάρος ενός καθεστώτος παρανοϊκών, ανίκανων, ιδεοληπτικών εξουσιομανών της Αριστεράς σε συνεργασία με την χυδαιότερη λαϊκίστικη εκδοχή της ακροδεξιάς, η χώρα σύρθηκε κυριολεκτικά σε ένα δημοψήφισμα που θα τίναζε στον αέρα το ευρωπαϊκό κεκτημένο της. 

Η χώρα παίχτηκε στην κυριολεξία στο μπαρμπούτι. Το ερώτημα που κλήθηκε να απαντήσει ο ελληνικός λαός, εμείς οι απλοί πολίτες, οι μανάδες μας οι θειοι μας, οι παππούδες μας στα χωριά ήταν:  

«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; 
Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»). Όσοι από τους πολίτες της χώρας απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ. Όσοι από τους πολίτες της χώρας συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ.»

Η πιο τραγική ειρωνεία που ξεπερνούσε τα όρια του ολοκληρωτικού καθεστωτικού σαδισμού ήταν ότι το ερώτημα αυτό δεν το κατανοούσε ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας! Κατανοούσε βέβαια την προβοκάτσια καθώς είχε την απαιτούμενη παιδεία για κάτι τέτοιο, όχι όμως το ερώτημα και πολύ περισσότερο τις εξειδικευμένες τεχνοκρατικές του πτυχές. Προφανώς, ούτε είχε διαβάσει τα σχετικά  έγγραφα, πράγμα και που να το έκανε, δεν θα τα κατανοούσε. Κι όμως ζητούσε την «γνώμη του λαού»! Πρόκειται για την πιο στυγνή  μορφή του σύγχρονου λαϊκισμού. Πέραν της προφανούς αντισυνταγματικότητας αυτού του άθλιου δημοψηφίσματος  και της γελοιοποίησης – απαξίωσης των θεμελιωδών δημοκρατικών θεσμών,  οι τακτικές αυτές αποτελούσαν  την συνέχεια ενός πολιτικού καθεστωτικού τσαρλατανισμού μιας συνειδητής πραξικοπηματικής επιλογής υπονόμευσης του πολιτεύματος!