Λίγο πριν ξεκινήσει περιοδεία με την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, με πρώτο σταθμό την Επίδαυρο, ο Νικήτας Τσακίρογλου μιλά για όσα του έμαθε η ζωή μέχρι σήμερα στο People του «Έθνους της Κυριακής».

Μεγάλους φόβους έχετε;

Ε, βέβαια. Αυτό τον φόβο που έχει κάθε άνθρωπος. Χωρίς όμως να το αφήνω αυτό να με καταβάλλει. Το έχω υπ’ όψιν μου πάντα και προσπαθώ να συντηρήσω τον εαυτό μου ώστε να μην καταπέσει. Τα γηρατειά πολλές φορές είναι και σοφία, γιατί συσσωρεύεται η εμπειρία όλων αυτών που έχεις δει και έχεις αντιμετωπίσει και κάνεις λιγότερα λάθη με αυτό τον τρόπο.

Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Μικρά πράγματα. Εμένα μου δίνει ευτυχία το σπίτι μου και η οικογένειά μου. Η «φαμίλια μου», που έλεγαν οι παλιοί. Θέλω οι άνθρωποι που αγαπώ να είναι καλά και να προοδεύουν. Έχω τη γυναίκα μου, την κόρη μου, τα εγγόνια μου. Γιατί να μην είμαι ευτυχισμένος; Από εκεί και πέρα, με ενδιαφέρει, σίγουρα, και η φήμη. Θέλω να έχω καλό όνομα και να με εκτιμά ο κόσμος. Και να μπορώ και εγώ, από την άλλη μεριά, τον σεβασμό που μου έχουν να τον ανταποδίδω. Πιστεύω ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο από αυτό που μας έφτιαξε ο κόσμος. Όποιος λέει «Αδιαφορώ για τον κόσμο» είναι ηλίθιος ή άσχετος από αυτή τη δουλειά.

Η αθανασία που συνοδεύει τη φήμη;

Πιστεύω και σε αυτή, γιατί πιστεύω στον Θεό. Μου αρέσει η θρησκεία, μου αρέσει ο Χριστός, οι άνθρωποι που έχουν θυσιαστεί για άλλους ανθρώπους. Μεγάλωσα με πρότυπα και, κυρίως, είμαι ευτυχής γιατί συνάντησα ανθρώπους που τους σεβάστηκα και τους θαύμασα.

Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα; Σαν να γεννήθηκαν όλοι μαζί και να έφυγαν πάλι μαζί.

Δεν ξέρω, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν. Πάντα θα υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι, το θέμα είναι οι συνθήκες –κοινωνικοπολιτικές–, που πολλές φορές τους κάνουν να μαζεύονται γιατί φοβούνται μην εκτεθούν. Μην και δεν υπάρξει ανταπόκριση σε αυτό που θέλουν να πουν. Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη τα ξενόφερτα πράγματα. Κι όμως, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά… Έχω ταξιδέψει πολύ και ξέρω τον θαυμασμό που μας έχουν στο εξωτερικό. Οι άνθρωποι αυτοί μας εκτιμούν πολύ περισσότερο από ό,τι εκτιμούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Τι θα πουν οι επόμενες γενιές ηθοποιών ακούγοντας αύριο το όνομα «Νικήτας Τσακίρογλου»;

Μακάρι να πουν κάτι… Προσπαθώ αυτό που κάνω να είναι σημαντικό, καταβάλλω ήθος και ενέργεια για ένα καλό αποτέλεσμα. Μέχρι που να με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου.

Τελικά, τι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή;

Ό,τι αξίζει είναι να δίνεσαι στον άλλο. Αυτό που λέμε “η αγάπη” είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και νομίζω ότι πρέπει να είναι επιδίωξη κάθε ανθρώπου.