– Οι κριτικές περί «απουσίας λαϊκού προφίλ» που γράφτηκαν για τις συναυλίες της Χαρούλας Αλεξίου στο Παλλάς (φαίνεται θα ήθελαν μαζί με το ραπ «Μεγάλωσα» να τραγουδάει και τη «Δημητρούλα» σε αχταρμά-mix). Μου θύμισαν την εποχή του «Δι’ ευχών» που η Αλεξίου έχτιζε σπουδαία δεύτερη καριέρα και οι κριτικοί τη λοιδορούσαν. Τελικά, πάντα το κοινό βρίσκεται πιο μπροστά από τους κρίνοντες.

ΠΛΗΝ

– Οι κριτικές περί «απουσίας λαϊκού προφίλ» που γράφτηκαν για τις συναυλίες της Χαρούλας Αλεξίου στο Παλλάς (φαίνεται θα ήθελαν μαζί με το ραπ «Μεγάλωσα» να τραγουδάει και τη «Δημητρούλα» σε αχταρμά-mix). Μου θύμισαν την εποχή του «Δι’ ευχών» που η Αλεξίου έχτιζε σπουδαία δεύτερη καριέρα και οι κριτικοί τη λοιδορούσαν. Τελικά, πάντα το κοινό βρίσκεται πιο μπροστά από τους κρίνοντες.

– Τον Γιώργο Καπουτζίδη επιστράτευσε η σεναριογράφος Μυρτώ Κοντοβά ως guest star, μήπως και ανεβάσει τα νούμερα του σίριαλ «Μίλα μου βρώμικα». Δυστυχώς, τον χρησιμοποίησε σε λάθος ρόλο. Τον έβαλε να παίξει σε ένα επεισόδιο. Αν τον είχε βάλει να γράψει ένα επεισόδιο, ίσως να είχε επιτύχει τον στόχο της.

– Στον Γιάννη Λεοντάρη για τη σκηνοθεσία του στη «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη. Ευφυές το γκροτέσκο που χρησιμοποίησε, η υπερβολή, το γελοίο, το πώς διαχειρίστηκε ένα κείμενο το 19^ου αιώνα στο σήμερα. Εξαιρετικό το ότι αποδόμησε το κείμενο δίχως να κάνει καμιά παρέμβαση στη γλώσσα (καθαρεύουσα), το εικαστικό, το κινησιολογικό και το ερμηνευτικό κομμάτι της παράστασης. Ωστόσο

το σχόλιο, το από κάτω, αυτό που ουσιαστικά ήθελε να πει, κάπου χανόταν, κάπου μπερδευόταν, κάπου άφηνε μετέωρο το όλον. Κι έμοιαζε να καπελώνει το κείμενο, να θέλει να το υποτάξει ντε και καλά σε μια ιδέα ανεβάσματος που είχε ο σκηνοθέτης στο μυαλό του.

– Αν όμως η ίδρυση του τμήματος ελληνικών παραγωγών της εταιρείας Audio Visual επιβεβαιώνει τη δυναμική του ελληνικού σινεμά και ο επικεφαλής της Ρένος Χαραλαμπίδης αφήνει προσδοκίες, οι πρώτες ταινίες που θα βγάλει στις αίθουσες μάλλον παγώνουν το χαμόγελο στα χείλη. Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχαν γίνει ακόμη οι επίσημες ανακοινώσεις, αλλά οι τρεις πρώτες ταινίες της εταιρείας φέρουν τις υπογραφές του Νίκου Ζερβού, του Νίκου Τζήμα (ναι, του σκηνοθέτη τού ο «Άνθρωπος με το γαρύφαλλο») και του Σταμάτη Τσαρουχά. Με δυο λόγια, όχι ακριβώς οι επιλογές που σε γεμίζουν ελπίδες για φρέσκες, ποιοτικές ταινίες.

– Στους Blitz για το ντοκουμενταρίστικο ύφος της παράστασης «Guns! Guns! Guns!». Μας βομβάρδισαν με πληροφορίες, πολύ λίγες φιλτραρισμένες μέσα από έξυπνο χιούμορ και σκηνοθετικά ευρήματα. Μια ωραία ιδέα, μια ανάγνωση της Ιστορίας μέσα από τη ματιά της ομάδας, αλλά όχι τόσο καλά επεξεργασμένη.

– Στους υπεύθυνους του Θεάτρου Τέχνης, οι οποίοι είχαν την «ωραία ιδέα» να παρουσιάσουν ένα αφιέρωμα στον Έντγκαρ Άλαν Πόε με αφορμή, λέει, τα… «201 χρόνια από τη γέννησή του»! Όχι τα 200 ακριβώς, στρογγυλή επέτειο να το καταλάβουμε, αλλά τα 201. Δηλαδή του χρόνου, στα 202, τι θα κάνουν; Φεστιβάλ; Και στα 203 παγκόσμιο συνέδριο;

– Δεκάδες χιλιάδες έχουν κατεβάσει δωρεάν από το Ίντερνετ το άλμπουμ των «Φανταστικών Ήχων». Κι όμως, στη συναυλία τους στον Σταυρό του Νότου δεν βρέθηκαν ούτε 200 θεατές. Καλά, το γνωρίζαμε πως η γενιά του Ίντερνετ έχει μάθει να βρίσκει τη μουσική στο Διαδίκτυο σταματώντας προ πολλού να αγοράζει cd. Βλέπουμε όμως πως μάλλον έχει μάθει και να ακούει τη μουσική μόνον εκεί, μοναχικά, με τα ακουστικά μπροστά στην οθόνη. Αλλάζουν οι εποχές.

– Είμαστε το πιο ανάδελφο συναυλιακό κοινό του κόσμου. Έρχονται από το εξωτερικό καινούργια ονόματα της μουσικής για συναυλίες στα μέρη μας, ελπιδοφόρα και με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες καινούργιες προτάσεις, αλλά πηγαίνουν άπατα. Έρχεται ένα αντίγραφο της Εντίθ Πιαφ στο Μέγαρο Μουσικής που ερμηνεύει τραγούδια της σπουδαίας γαλλίδας τραγουδίστριας και κάνει τρία sold out. Μας αρέσουν οι ιμιτασιόν καταστάσεις προφανώς.

– Στον Γιώργο Κωνσταντίνου, γιατί (πάντως, με παρρησία) ομολογεί ότι δεν τόλμησε να δοκιμαστεί στην τρέλα του έρωτα. «Πολύ νωρίς ανακάλυψα ότι ο έρωτας είναι ένα στοιχείο πάρα πολύ εφήμερο, φευγαλέο. (…) Δεν μπορώ να πω ότι με απασχόλησε ιδιαίτερα ή ότι υπήρξα ερωτευμένος έτσι που να υποφέρω, να κλαίω, να ξενυχτάω, να μην κοιμάμαι». Αμαρτία να απεμπολεί κανείς την πιο ηδονική επίγεια κόλαση.

ΣΥΝ

+ Κατάμεστο το Fuzz Παρασκευή και Σάββατο στις δύο συναυλίες του Γιάννη Αγγελάκα. Για μια πανδαισία ροκ και παραδοσιακών ήχων βαλκανικής υφής. Δίπλα στον μπαγλαμά μπήκαν οι κιθάρες και έτσι έβλεπες ένα αμιγώς ροκ κοινό σε ένα καθαρόαιμο ροκ κλαμπ να τη «βρίσκει» με ήχους αλλιώτικους από εκείνους που έχει συνηθίσει να ακούει…

+ Την ώρα που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου νομίζει πως παραμένει έφηβος τραγουδώντας (ας το πούμε) ροκ, ο Γιάννης Αγγελάκας δεν σταματάει ούτε στιγμή να το ψάχνει (το πράγμα) μουσικά, πηγαίνοντάς το ένα βήμα πιο μπροστά. Και την

ώρα που ο Διονύσης Σαββόπουλος αναμασάει τα σπουδαία όντως πεπραγμένα του από τα 60s, ο Γιάννης Αγγελάκας αρνείται πεισματικά να εξαργυρώσει την επιτυχία από τις Τρύπες, το παλιό του συγκρότημα. Σημεία των καιρών…

+ Στα μέλη του θιάσου Κανικούντα, γιατί σε εποχές όπου κυριαρχεί το ατομικό και το «εγώ», σε οικονομικά δύσκολες ημέρες, συνεχίζουν να συμπορεύονται και να δημιουργούν συλλογικές παραστάσεις. Στη «Βεγγέρα», την πιο συλλογική έως τώρα δουλειά τους, είδαμε έναν θίασο δεμένο, συμπαγή σαν μια γροθιά, όπου όλοι λειτουργούσαν σαν ένας και ο ένας σαν όλοι.

+ Στις εκδηλώσεις που διοργανώνει με απόλυτη επιτυχία η Λέσχη Φίλων Κόμικς στο διώροφο κτίριό της στο Μοναστηράκι (Αγ. Ειρήνης 5). Εκτός από τη σπουδαία βιβλιοθήκη που έχει δημιουργήσει και τα πάρτι που διοργανώνει, σχεδόν κάθε εβδομάδα εξελίσσεται μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με σημαντικούς καλεσμένους (σκιτσογράφους, σεναριογράφους, πανεπιστημιακούς, εκδότες κ.ά.) Και πάντα δημιουργείται το αδιαχώρητο, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει πεδίο ανοιχτό για εναλλακτικές προσπάθειες, μακριά από την πεπατημένη.

+ Ο κόσμος που μαθαίνει την επιτυχία «στόμα με στόμα». Αν περάσετε από το ταμείο του Θεάτρου Αθηνών, όπου Κιμούλης – Μαρκουλάκης ανεβάζουν το «Sleuth», θα δείτε ουρές που δεν συνηθίζονται σε καιρό κρίσης. Κι ο κόσμος, που ξέρει πολύ καλά ότι η παράσταση είναι sold out, δεν ζητάει εισιτήριο για την ίδια μέρα αλλά «για όποτε έχετε».

+ Είθισται την περίοδο μετά τις γιορτές η μουσική σκηνή της πόλης να φοράει ό,τι ρετάλια κυκλοφορούν στην πιάτσα. Φωτεινή εξαίρεση οι τρεις νύχτες του σαξοφωνίστα Μανού Ντιμπάνγκο στο Gazarte. Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του… Mr. Soul Makossa!

+ Ξάφνου, στην παγωμένη Αθήνα της μεθεόρτιας ψυχαγωγικής ραστώνης, το live του ντράμερ Άνταμ Νούσμπαουμ (με τους Γ. Κοντραφούρη και Γ. Παυλίδη) γέμισε με κόσμο το Bacaro της Σοφοκλέους. Εντυπωσιακό το live, αλλά ακόμη πιο εντυπωσιακό το ότι σε τέτοιες δύσκολες εποχές τα καθημερινά τζαζ live του Bacaro μαζεύουν πολύ και καλό κόσμο με το ιδανικό τρίπτυχο: καλή μουσική, ποτό και ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρα.

+ Στον νέο τραγουδοποιό Rous, κατά κόσμον Γιώργο Γεωργιάδη, ο οποίος ετοιμάζεται να βγάλει δίσκο με τον αέρα ενός ιντερνετικού σουξέ. Το τραγούδι του «Εξαιρέσεις» μετράει ήδη εκατοντάδες χιλιάδες «χτυπήματα» στο Διαδίκτυο, ο ίδιος όμως πατάει στη γη. «Η ζωή, όπως άλλωστε και η μουσική, είναι ένα ταξίδι», δηλώνει. «Δεν θέλω να τη βλέπω ως επάγγελμα. Αν δεν μπορέσω για κάποιον λόγο να συνεχίσω, θα κάνω κάτι άλλο για να πληρώσω το νοίκι μου».

+ Στους δύο πρωτεργάτες, τη Βίκυ Μαραγκοπούλου και τον Σταύρο Μπένο, που οραματίστηκαν, μαζί με άλλους, το υπερσύγχρονο Μέγαρο Χορού της Καλαμάτας. Το κτίριο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την ολοκλήρωσή του, εκεί, κοντά στο λιμάνι της πόλης. Τι λείπει; Το τελευταίο κονδύλι, ύψους τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού έχει δεσμευτεί να εκταμιεύσει από το ΕΣΠΑ.

+ Τμήμα ελληνικών παραγωγών αποκτά η κινηματογραφική εταιρεία διανομής Audio Visual, προφανώς παίρνοντας θάρρος από την τεράστια επιτυχία της φετινής της ταινίας η «Κληρονόμος». Ελπίζουμε όμως ότι οι φιλοδοξίες της δεν θα εξαντλούνται σε αυστηρά εμπορικές, προορισμένες για το κοινό των multiplex, παραγωγές κι ότι στις επιλογές της θα χωράνε και ταινίες που δεν στοχεύουν μόνο στις εισπράξεις. Το γεγονός ότι υπεύθυνος για το κομμάτι αυτό της εταιρείας αναλαμβάνει ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι η νέα «ελληνική» AudioVisual θα έχει χώρο και για ένα διαφορετικό ελληνικό σινεμά.