Mόλις δέκα μέρες απομένουν για τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών και οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι – διότι υπάρχουν και άλλοι οκτώ μικρότεροι – αναμετριούνται σκληρά, ενώ τα οικονομικά ζητήματα αναδεικνύονται σε προτεραιότητα των ψηφοφόρων!

Mόλις δέκα μέρες απομένουν για τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών και οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι – διότι υπάρχουν και άλλοι οκτώ μικρότεροι – αναμετριούνται σκληρά, ενώ τα οικονομικά ζητήματα αναδεικνύονται σε προτεραιότητα των ψηφοφόρων!

Ο Φρανσουά Ολάντ, υποψήφιος των σοσιαλιστών, δηλώνει ότι θα βάλει το Ελεγκτικό Συνέδριο να εκτιμήσει την οικονομική κατάσταση και απειλεί ότι θα παγώσει ορισμένες δαπάνες, προετοιμάζοντας το έδαφος για το τι θα παραλάβει από τον Σαρκοζί. Αντίστοιχα ο σημερινός πρόεδρος εμφανίζεται ξαφνικά (!) με ριζοσπαστικές αντιλήψεις, απειλώντας ότι θα ζητήσει να παγώσει η συμβολή της Γαλλίας στον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να εξοικονομήσει 600 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο…

Παρά τα τεχνάσματα του Σαρκοζί, που θέλησε να αναδείξει τον «ισλαμικό κίνδυνο» ως προτεραιότητα της προεκλογικής εκστρατείας, το ενδιαφέρον των πολιτών στρέφεται στην οικονομία. Η Ελλάδα και η Ισπανία βρίσκονται συνεχώς στο κέντρο της αντιπαράθεσης ως παραδείγματα προς αποφυγή, ενώ το ζεύγος Σαρκοζί προσπαθεί να περάσει στον κόσμο την εικόνα ενός προεδρικού ζευγαριού που ζει σε συνθήκες «ακραίας λιτότητας», μένει «σπίτι» και βλέπει τηλεόραση, αποκηρύσσοντας ουσιαστικά το παρελθόν του με τις εξόδους σε ακριβά εστιατόρια και τις διακοπές με πλούσιους φίλους…

Το… φαινόμενο

Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι περίπου ισοψηφούν για τον πρώτο γύρο, με μια διαφορά 1,5 έως 2% υπέρ του Σαρκοζί, δηλαδή στα όρια του στατιστικού λάθους, αλλά για τον δεύτερο γύρο της 6ης Μαΐου ο Ολάντ εμφανίζεται να κερδίζει πανηγυρικά με διαφορά 6 έως 10 ποσοστιαίων μονάδων!

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι, εάν τελικά ο Ολάντ αναδειχθεί πρόεδρος, αυτό θα οφείλεται στις ψήφους της ευρύτερης Αριστεράς και των μικρότερων οικολογικών κινημάτων, καθώς ο υποψήφιος του «Μετώπου της Αριστεράς» Ζαν – Λικ Μελανσόν εμφανίζεται να αγγίζει ή και να ξεπερνά το 15%. Ο Μελανσόν, που είναι κοινός υποψήφιος του Κόμματος της Αριστεράς, του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της Ενωτικής Αριστεράς, είναι το… φαινόμενο αυτών των εκλογών.

Ακόμη και οι αντίπαλοί του αναγνωρίζουν την ποιότητα του πολιτικού λόγου του και τα ακριβή στοιχεία που προσφέρει για να υποστηρίξει τις ιδέες του. Αποφεύγει τα φθηνά συνθήματα και δηλώνει ότι με αυτά δεν αλλάζουν τα πράγματα. Το Μέτωπο της Αριστεράς εμφανίζεται ως αξιόπιστος συνασπισμός δυνάμεων που δεν αξιοποιεί τις ριζοσπαστικές ιδέες απλώς για να εντυπωσιάσει.

Ο Μελανσόν μάλλον πετυχαίνει εκεί που απέτυχε ο προηγούμενος υποψήφιος της Αριστεράς, ο Μπεζανσενό. Το Μέτωπο της Αριστεράς προσπαθεί να παρουσιάσει ένα σχέδιο σε πλήρη ρήξη με τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Άλλωστε η Αριστερά δεν συγχωρεί στους σοσιαλιστές τις συνεχείς «προδοσίες», που άρχισαν από τη στροφή προς τη λιτότητα κατά τη δεκαετία του 1980, ή ακόμη την υπερψήφιση της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης το 2005…

Σαν… παιδιά

Για την Αριστερά είναι σαφές ότι οι σοσιαλιστές συμπαρατάχθηκαν με τις νεοφιλελεύθερες θέσεις έχοντας ως άλλοθι την ευρωπαϊκή οικοδόμηση ή την παγκοσμιοποίηση, τα οποία εμφάνισαν ως αναγκαιότητα εγκαταλείποντας τις σοσιαλιστικές ιδέες. Γι’ αυτό ο Μελανσόν προσπαθεί να κινητοποιήσει τους ψηφοφόρους της λαϊκής βάσης που έχουν απομακρυνθεί από τις κάλπες.

Από την άλλη πλευρά οι σοσιαλιστές αναγνωρίζουν ξεκάθαρα ότι χωρίς τις ψήφους της Αριστεράς δεν κερδίζουν στον δεύτερο γύρο. Αρκετά ανώτατα στελέχη τους δηλώνουν ότι μπορούν να διαπραγματευτούν με τα κόμματα που συγκροτούν το Μέτωπο της Αριστεράς ενόψει των βουλευτικών εκλογών και επικαλούνται τις… «ελάχιστες διαφορές» που υπάρχουν ανάμεσα στα προγράμματα των δύο παρατάξεων, όπως, για παράδειγμα, η θέληση να περιοριστεί η δύναμη των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, η προσοχή στην οικονομία της αλληλεγγύης ή η προτεραιότητα στη στέγαση…

Υπάρχουν, όμως, ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στους δύο υποψήφιους. Ο Μελανσόν προτείνει αύξηση του κατώτατου μισθού στα 1.700 ευρώ μικτά τον μήνα, έναντι 1.400 που είναι τώρα, η επιστροφή στο 60ό έτος για τη σύνταξη για όλους, η μονιμοποίηση 800.000 στο Δημόσιο και άλλα.

Αντίστοιχα, ενώ ο Ολάντ θέλει να διαπραγματευτεί ξανά την Ευρωπαϊκή Συνθήκη Σταθερότητας, ο Μελανσόν πιστεύει ότι η συνθήκη επιβάλλει τη λιτότητα και θέλει να τη θέσει σε δημοψήφισμα.

 

Τους χωρίζει η λιτότητα

Συνολικά το ζήτημα που χωρίζει βαθύτερα τους δύο υποψήφιους είναι η υιοθέτηση της λιτότητας από τον Φρανσουά Ολάντ. Οι σοσιαλιστές δεν θέλουν να μπουν σε αντιπαράθεση με την Αριστερά τώρα, τονίζοντας ότι η λογική των προεδρικών εκλογών δεν είναι η σύνταξη ενός προγράμματος διακυβέρνησης. Από την πλευρά του ο Μελανσόν θα συνεχίσει να πιέζει τον Ολάντ μέχρι να ολοκληρωθεί ο πρώτος γύρος. Μετά θα φανούν οι δυνατότητες σύγκλισης. Αν πραγματικά υπάρξει ουσιαστική και ειλικρινής συνεργασία, τότε ο Σαρκοζί στις 6 Μαΐου θα αποτελεί παρελθόν…