Στις εργασίες του ιδρυτικού συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κ.Δ.), που έγιναν υπό την προεδρία του Λένιν στις 2-6 Μαρτίου 1919, μετείχαν 52 αντιπρόσωποι από 34 κομμουνιστικά ή σοσιαλιστικά κόμματα διαφόρων χωρών. Το ιδρυτικό συνέδριο ψήφισε το Πρόγραμμα της Κ.Δ. που είχε συντάξει ο ίδιος ο Λένιν, καθώς και τις θέσεις του Λένιν για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η αναγωγή της βίας σε εργαλείο πολιτικής αντιπαράθεσης (ταξικής πάλης, σύμφωνα με την προσφιλή κομμουνιστική ορολογία) τεκμηριώνεται κατ’ αρχάς στο ίδιο το σώμα των κειμένων του Μαρξ και του Ένγκελς απ’ όπου αντλεί τη «νομιμοποίησή της» η κατοπινή μπολσεβίκικη πολιτική.

Αυτή η διεθνής επαναστατική πρακτική της βίας υιοθετήθηκε και στην Ελλάδα στις ειδικές συνθήκες της γερμανικής Κατοχής αλλά και της απελευθέρωσης που ακολούθησε. Ωστόσο, το θέμα του Εμφυλίου δεν σταμάτησε στη χώρα ούτε και με τη λήξη του, το 1949, καθώς παραμένει αντικείμενο έντονων πολιτικών – κομματικών αντιπαραθέσεων με την πρώτη αφορμή στην τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα.

Ακόμα και σήμερα, φέτος, 31 Αυγούστου, που κλείνουν 70 χρόνια από τη λήξη του, ο ελληνικός Εμφύλιος μοιάζει να συντηρείται στη μνήμη περισσότερο σαν μια παραταξιακή υπόθεση παρά σαν μια ιστορική κληρονομιά που διαμορφώνει την εθνική αυτοσυνειδησία μας, σαν μια εθνική υπόθεση που ανήκει σε όλους, νικητές και ηττημένους, που καλούνται να υπερασπίσουν την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων κι όχι την κομματική τους ύπαρξη. Ο Εμφύλιος ανήκει στην ιστορία του έθνους – όχι στις μισαλλόδοξες, εκατέρωθεν των πλευρών, παρατάξεις που παραχαράσσουν τα γεγονότα στον αγώνα και την αγωνία τους για κατοχή και νομή της εξουσίας.

Η συμφωνία της «χαρτοπετσέτας»

Ήδη αρκετά πριν από τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, Τσόρτσιλ και Στάλιν προετοίμαζαν τη μοιρασιά της Ευρώπης. Σε διάφορες άτυπες συμφωνίες (που ωστόσο επιβεβαιώθηκαν από επίσημες πηγές και από τις εξελίξεις) οι δύο ηγέτες είχαν αποφασίσει για τις σφαίρες επιρροής τους. Μάλιστα, στις 9 Οκτωβρίου 1944, στην τέταρτη Διάσκεψη της Μόσχας, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, ο Τσόρτσιλ πρότεινε να έχει η Σοβιετική Ένωση 90% επιρροή στη Ρουμανία και 75% στη Βουλγαρία, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο να έχει 90% επιρροή στην Ελλάδα. Ο Τσόρτσιλ επίσης πρότεινε να έχουν 50% επιρροή και οι δύο στην Ουγγαρία και τη Γιουγκοσλαβία. Στη συνέχεια, ο Τσόρτσιλ έγραψε τη συμφωνία με μπλε μολύβι σε μια χαρτοπετσέτα, την οποία έδωσε στον Στάλιν, και αφού την ενέκρινε ο Στάλιν τού την επέστρεψε.

«Δεν θα θεωρηθεί πολύ κυνικό αν φανεί πως διευθετήσαμε τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων με έναν τόσο ‘‘πρόχειρο’’ τρόπο; Ας κάψουμε το χαρτί» είπε ο Τσόρτσιλ.

«Όχι, κράτα το» απάντησε ο Στάλιν.

Το θέμα είναι ότι ήταν γνωστή στους Έλληνες κομμουνιστές η απόφαση του Στάλιν να παραχωρηθεί η Ελλάδα στο δυτικό μπλοκ, συνεπώς τα Δεκεμβριανά και όσα ακολούθησαν ήταν παντελώς αχρείαστα και έγιναν με εγκληματική ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ. Εκ του αποτελέσματος, ο Στάλιν κράτησε τον λόγο του όσον αφορά την Ελλάδα. Η Βρετανία από τη μεριά της υποστήριξε τις δυνάμεις της ελληνικής κυβέρνησης κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία δεν βοήθησε καθόλου τους κομμουνιστές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Στη σελίδα 460 του ημερολογίου του Στάλιν γίνεται λόγος για ένα τηλεφώνημα του Σοβιετικού ηγέτη στις 10 Ιανουαρίου 1945 προς τον Βούλγαρο ηγέτη Δημητρώφ, σχετικό με τα Δεκεμβριανά στην Ελλάδα: «Εγώ συμβούλευσα την Ελλάδα να μην αρχίσουν αυτόν τον αγώνα. Οι άνθρωποι του ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να βγουν από την κυβέρνηση του Παπανδρέου. Καταπιάστηκαν με δουλειά για την οποία δεν τους επαρκούσαν οι δυνάμεις. Φαίνεται, υπολόγιζαν ότι ο Κόκκινος Στρατός θα κατέβει ώς το Αιγαίο. Εμείς αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Εμείς δεν μπορούμε να στείλουμε και στην Ελλάδα δικά μας στρατεύματα. Οι Έλληνες έκαναν βλακεία».

Εδώ να σημειώσουμε ότι τα σοβιετικά στρατεύματα, απωθώντας τους Γερμανούς, σταμάτησαν επιμελώς στα βουλγαρικά σύνορα και δεν εισέβαλαν στη χώρα μας.

Ένα αντίγραφο της μυστικής συμφωνίας του Τσόρτσιλ με τον Στάλιν.

Η ιστορία ως ιδιοκτησία

Εβδομήντα χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου, η χώρα ζει ένα ιστορικό παράδοξο όπου μια ολόκληρη ιστορική περίοδος βρίσκεται υπό το καθεστώς της κομματικής ομηρίας του ΚΚΕ και ευρύτερα της Αριστεράς, των οποίων η ιστορική ύπαρξη τρέφεται από την πλήρη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων της περιόδου. Το ΚΚΕ έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα ιδιοκτησιακό καθεστώς για την περίοδο του Εμφυλίου (συντηρώντας με αυτό τον τρόπο μιαν ιδιότυπη εκδοχή τής εν Ελλάδι κομματοκρατίας), λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μια ιστορική περίοδος να ανήκει δικαιωματικά σε έναν κομματικό μηχανισμό με συνδικαλιστικούς όρους – ως κεκτημένο.