Στην έκθεση «Γιάννης Ρίτσος – Ο διαχρονικός Έλληνας»…

 ΣΥΝ

+ Στην έκθεση «Γιάννης Ρίτσος – Ο διαχρονικός Έλληνας» στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Η εικαστική προσέγγιση στο έργο του ποιητή της Ρωμιοσύνης, ευσύνοπτη, λιτή, ουσιαστική. Χειρόγραφα-μινιατούρες, πέτρες και βότσαλα με μορφές μοναχικές, μετωπικές ή συνομιλούσες και φυσικά ρήσεις ή αποσπάσματα ποιημάτων του. Όπως κι αυτό που αποτελεί την προμετωπίδα της έκθεσης: «Να λες: ουρανός, κι ας μην είναι».

+ Στον υπέροχο παππού Εμμανουήλ Κριαρά, τον μεγαλύτερο εν ζωή δημοτικιστή, τον κορυφαίο λεξικογράφο, τον άνθρωπο που καθιέρωσε το εν χρήσει μονοτονικό σύστημα. Στα 103 του χρόνια (είναι γεννημένος το 1906!) γράφει, διαβάζει και στοχάζεται καθημερινά με μυαλό εφήβου. Ίσως η μόνη αληθινή έκπληξη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ είναι η συμμετοχή του στην τιμητική 12η και τελευταία θέση. Ο κ. Κριαράς δηλώνει «μια ζωή σοσιαλιστής». Και επιμένει ότι «είναι καταστροφική η διδασκαλία των αρχαίων στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου».

+ Στον εικαστικό Γιώργο Μαραζιώτη που κατάφερε πέρυσι με τις δυο ατομικές εκθέσεις του σε Αθήνα και Πάτρα να συγκεντρώσει πολλά βλέμματα, με την πρωτοτυπία, την αφηγηματικότητα, αλλά και την τολμηρή θεματολογία των έργων του. Δεν πέρασε απαρατήρητος όμως ούτε στο εξωτερικό. Αυτές τις μέρες παρουσιάζει στην Πράγα, στο Art Hotel Icon, τη νέα του δουλειά με τίτλο «Cartons». Και είναι μόλις 25 ετών!

+ Στους εθελοντές της 2ης Biennale της Αθήνας «Heaven», που από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα της διοργάνωσης βρίσκονται στις επάλξεις της ξενάγησης του κοινού και μάλιστα αμισθί. Αποδεικνύονται απολύτως χρήσιμοι, αφού το εποπτικό υλικό της έκθεσης (επεξηγηματικά κείμενα κ.τ.λ.) είναι τόσο αμελητέο που χωρίς τη βοήθειά τους ο απλός επισκέπτης βρίσκεται στα μαύρα σκοτάδια της σύγχρονης τέχνης!

+ Στο νεοσύστατο κίνημα αισθητικής Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. (Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση) για τη μοναδικότητα και την πρωτοτυπία του. Οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ., που κατεβαίνουν στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου στην Α΄ Αθηνών, χρησιμοποιώντας το έξυπνο λογοπαίγνιο «ΚΟΤΕΣ – Τσιμπητό», καλούν τους απανταχού καλλιτέχνες όπως και τα άτομα με αισθητική και καλλιέργεια να τους στηρίξουν. Μάλιστα, το περίεργο όνομά τους, η άνευ χορηγών ύπαρξή τους, αλλά και η ευθεία υποστήριξή τους στους εξόριστους της νικοτίνης, προκάλεσε το ενδιαφέρον μέχρι και του BBC, το οποίο έκανε ειδική αναφορά στο διεθνώς πρώτο κόμμα για την προστασία των δικαιωμάτων των καπνιστών.

+ Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης για την ευφυή και τολμηρή ιδέα να συνδυάσει και να συμπαρουσιάσει τα «παραδοσιακά» χαρακτικά έργα του Δανού Πάλε Νίλσεν με την τέχνη «του δρόμου» του εικοσιπεντάχρονου ομοεθνή του Άρμσροκ. Και μάλιστα οι τοιχογραφίες του δεύτερου, που κοσμούν τον διάδρομο μεταξύ της παλαιάς και της νέας πτέρυγας του μουσείου, ανακαλούν στη μνήμη τα πρόσφατα «μοντέρνα Δεκεμβριανά» μας, από τα οποία, όπως δήλωσε, επηρεάστηκε σημαντικά!

+ Στον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, ο οποίος «δεν μασάει» από τις υποψηφιότητες ηθοποιών που παρελαύνουν και φέτος στα κομματικά ψηφοδέλτια. «Να αφήσουν λοιπόν σπουδαίοι ηθοποιοί το σανίδι, εκεί που το έργο τους έχει αντίκρισμα, εκεί που εκπαιδεύουν ψυχές και μυαλά, και να μεταφερθούν σαν μαϊντανοί στα μπαλκόνια για διακόσμηση, μήπως και μαζέψουν κανένα σταυρουλάκι;» αναρωτήθηκε. Ορθότατα!

+ Στους αρχαιολόγους και εθνολόγους που ενέταξαν στις εκδηλώσεις για τις Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς ξεναγήσεις έξω από σπήλαια και αρχαίους τάφους με το… ζοφερό θέμα «Μάγοι, ξόρκια και φυλακτά. Η μαγεία στον αρχαίο και χριστιανικό κόσμο». Επιτέλους, ιδού κάτι συναρπαστικό και δεισιδαιμονικό, κάτι «μαύρο» για μια πραγματικότητα αιώνων που ξεφεύγει από το «άσπιλο και αμόλυντο» των δήθεν λευκών γλυπτών μαρμάρων• τα οποία στην πραγματικότητα ήταν πολύχρωμα – οι αρχαίοι τα ζωγράφιζαν. Στην Αθήνα οι εκδηλώσεις έγιναν στον πιο «μαγικό» τόπο, στους λόφους Πνύκας- Νυμφών-Μουσών.

+ Στη συνθέτρια Λένα Πλάτωνος, η οποία επέστρεψε στον δημόσιο χώρο και ακάθεκτη συνεχίζει το ταξίδι της στο φως. Επόμενος σταθμός (σημειώστε το στην ατζέντα) είναι η 20ή Οκτωβρίου, στο Παλλάς. Θα παρουσιάσει το «Σαμποτάζ +», με τη Σαβίνα Γιαννάτου και το Γιάννη Παλαμίδα. Πώς θα ακούγεται, άραγε, 28 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, με άλλη ενορχηστρωτική εκδοχή το «Σαμποτάζ» του 1981, ένας από τους πιο επιδραστικούς δίσκους της ελληνικής ηλεκτρικής σκηνής;

 ΠΛΗΝ

– Στα σωματεία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (χορευτών, πρωταγωνιστών, συντελεστών, τεχνικού-βοηθητικού και λοιπού προσωπικού, διοικητικών υπαλλήλων) που ζητούν από το Διοικητικό Συμβούλιο και τον καλλιτεχνικό διευθυντή να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τα διάφορα οικονομικά, καλλιτεχνικά, διοικητικά προβλήματα που ταλαιπωρούν την ΕΛΣ. Εάν επρόκειτο για αξιόπιστα σωματεία και καθαρό συνδικαλιστικό αγώνα δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αλλά εδώ αναφερόμαστε στα σωματεία που δεν έχουν αφήσει σοβαρό καλλιτεχνικό διευθυντή ή διευθυντή μπαλέτου να ορθοποδήσει, που υποκινούν «φασαρίες», σαμποτάρουν τους σκηνοθέτες και τις σκηνοθεσίες των παραγωγών (ενίοτε και τις ίδιες τις παραγωγές), χρησιμοποιούν αμφιλεγόμενες μεθόδους, εκβιάζουν δια της απεργίας και των στάσεων εργασίας, δήθεν υπερασπιζόμενα τα συμφέροντα του λυρικού μας θεάτρου. Στο αδιέξοδο που έχει περιέλθει η Λυρική έχουν βάλει για τα καλά το χεράκι τους. Και τώρα κόπτονται, όχι φυσικά για την τύχη του θεάτρου, αλλά για το «πάπλωμα», τους μισθούς τους δηλαδή, αφού οι περισσότεροι «χτυπούν κάτω από τη ζώνη» εκ της ασφαλούς μονιμότητας. Το οποίο «πάπλωμα» πληρώνει ο ελληνικός λαός. Ας μην ανοίξουμε, δε, το κεφάλαιο αν το αξίζουν. Γιατί πονάει. Πονάει εμάς που πληρώνουμε.

– Μα δεν μπορεί, πλάκα μας κάνουν… Τόσο κακό δεν γίνεται. Ούτε η Μιμή Ντενίση δεν το πετυχαίνει. Η αίσθησή μας από την «Julia» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση. Εδώ δεν μιλάμε για ένα απλό «πλην». Μιλάμε για τον ορισμό του «πλην». Με κεφαλαία.

– Στην Ελευθερία Γεροφωκά και τον Κρις Ραντάνοφ, Τζούλια και Γιάννη αντίστοιχα, οι οποίοι υποκριτικά εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα στην «Julia» του Στρίντμπεργκ (Nixon). Ναι, το δεχόμαστε. Υπάρχουν κακοί δάσκαλοι, μέτριες σχολές θεάτρου, άσχετοι σκηνοθέτες. Ο ηθοποιός όμως δεν έχει ο ίδιος κρίση; Κι αν δεν έχει, δεν υπάρχει ένας φίλος να τον συμβουλέψει; Ακόμη και στη γενική δοκιμή. Να του πει: «Να η έξοδος, τρέξε μακριά». Το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» δεν έχει ειπωθεί τυχαία. Κρύβει μεγάλη αλήθεια!

– Το νέο cd της Νατάσας Θεοδωρίδου. 9,90 είναι η (χαμηλή) τιμή του, αλλά η έκδοση δεν αξίζει ούτε αυτό το ποσόν. Όσο για το περιεχόμενο, εκεί θα βρείτε ό,τι περίσσεψε από παλιότερες συνθέσεις του Γιώργου Θεοφάνους – από ζεϊμπέκικα μέχρι… dance! Πού καιρός για έμπνευση, στην εποχή του «X-Factor».

– Στον πιανίστα Δημήτρη Σγούρο, ο οποίος αναρωτήθηκε: «Πρέπει να γίνεις 70 για να σε αφήσουν να κάνεις κάτι σημαντικό πλέον;». Προς τι η «πίκρα»; Από τότε που ήταν «παιδί-θαύμα» μέχρι τώρα που σαραντάρισε, ο κ. Σγούρος είδε όλες τις πόρτες να του ανοίγουν διάπλατα. Έπαιξε σε όλες τις σκηνές της Ελλάδας και σε κάποιες από τις σημαντικότερες του εξωτερικού. Μήπως δεν άκουγε τα… χειροκροτήματα; Μήπως επιθυμεί να κάνει κάτι άλλο πέραν της μουσικής, πολιτιστική διαχείριση ας πούμε; Ή μήπως επιθυμεί να λάβει από τώρα τιμητική σύνταξη; Άβυσσος η ψυχή του ανικανοποίητου καλλιτέχνη…

– Στην ηθοποιό Άννα Φόνσου, υποψήφια βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, η οποία λαϊκίζει ασύστολα μιλώντας για τα ναρκωτικά, ένα ζήτημα που καίει χιλιάδες οικογένειες και σκοτώνει αργά και βασανιστικά νέους ανθρώπους. «Οι έμποροι θέλουν σκότωμα!» δηλώνει κραυγαλέα, επαναφέροντας την όχι απλώς ξεπερασμένη αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνη άποψη να επανέλθει στην Ελλάδα η θανατική ποινή. Αν τα εκτελεστικά αποσπάσματα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα οι ΗΠΑ και η Κίνα (με χιλιάδες εκτελεσθέντες τα τελευταία χρόνια) θα το είχαν λύσει προ πολλού.

– Παλιά οι προεκλογικές εκστρατείες είχαν το δικό τους σάουντρακ. Έστω κι αν ήταν του τύπου «σε περιμένω να ’ρθεις και πάλι» της αείμνηστης (σε λίγες μέρες) Ν.Δ. Είχαν ένα χρώμα, είχαν κάποιο ρυθμό. Τώρα, τα κόμματα περιορίζονται σε τηλεοπτικές συζητήσεις όπου όλοι μιλούν μαζί και κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε, ενώ στις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις αναλώνονται στα ίδια και τα ίδια τραγούδια, τα συνηθισμένα. Ούτε σε αυτό δεν είναι ικανοί.

– «Αχ, αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου» αναφώνησε η Ναταλία Γερμανού μόλις ένας από τους καλεσμένους της στην εκπομπή «Chart Show» (διαβάζεται με προφορά, τσαααρρρτ σσσουοου – γουάου) έβγαλε ένα cd των Doors. Τι παρεξήγηση! Κι εμείς που νομίζαμε πως αγαπημένοι της είναι καλλιτέχνες του στυλ Πλούταχος ή Βέρτης με τους οποίους χαριεντίζεται συχνά-πυκνά. Πόσο έξω πέσαμε!