Τετάρτη βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου με τα φώτα της και στρίβω Πεσματζόγλου. Μπαίνω Σωκράτους. Μέχρι εδώ, ας πούμε όλα καλά. Ψάχνω την οδό Θεάτρου. Την έχω ψάξει προηγουμένως στο χάρτη και καθώς κατεβαίνω σκέφτομαι ότι, αν χρειαστεί, ρωτάω και κανέναν περαστικό.

Τετάρτη βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου με τα φώτα της και στρίβω Πεσματζόγλου. Μπαίνω Σωκράτους. Μέχρι εδώ, ας πούμε όλα καλά. Ψάχνω την οδό Θεάτρου. Την έχω ψάξει προηγουμένως στο χάρτη και καθώς κατεβαίνω σκέφτομαι ότι, αν χρειαστεί, ρωτάω και κανέναν περαστικό.

Κόσμος πάει κι έρχεται, παρέες και ζευγαράκια στο δρόμο για τη βραδινή τους έξοδο. Άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν στα μπαράκια. Περνάω στα δεξιά μου την πλατεία Κοτζιά φωταγωγημένη όσο δεν παίρνει. Όλα καλά. Σκέφτομαι μέσα μου, τι λένε, μωρέ, για το κέντρο της Αθήνας; Εντάξει, είναι κάπως περίεργα, αλλά όχι και όπως τα παρουσιάζουν. Υπερβολές!…

Και περνάω την Αθηνάς… Σαν να πέρασα σύνορα. Τα σύνορα της ημέρας με τη νύχτα. Το πάνω από την Αθηνάς κομμάτι, ο ντόκτορ Τζέκιλ, το κάτω, ο μίστερ Χάιντ. Κορίτσια μισοντυμένα μες στη μέση του δρόμου να προσπαθούν να με σταματήσουν, παρέες μικρές, παρέες μεγάλες, άνθρώποι καθισμένοι σε σκαλιά εισόδων, ξαπλωμένοι σε εσοχές κτιρίων, αναμμένες φωτιές στην άκρη του δρόμου και… σκουπίδια, βουνά από σκουπίδια, σαν να είχε απεργία ο δήμος. Και οι σκιές των ανθρώπων να κυκλοφορούν ανάμεσα σ’ αυτά τα βουνά, λες και δεν υπήρχαν.

Τρόμαξα; Τρόμαξα. Αμέσως πάτησα την ασφάλεια. Και μέσα στην ησυχία και τη ζεστασιά του αυτοκινήτου μου, συνέχισα για να βρω τον προορισμό μου. Έφτασα στην οδό Θεάτρου και πάρκαρα ακριβώς απέναντι από το μαγαζί. Κι όμως, η έννοια μου ήταν μη μου σπάσουν ή κλέψουν το αυτοκίνητο. Δυο τρεις φορές βγήκα έξω για να βεβαιωθώ ότι το πολύτιμο απόκτημά μου ήταν εκεί. Ντρεπόμουν γι’ αυτό, αλλά ο φόβος μου ήταν μεγαλύτερος, αν και κανένας και τίποτα δεν με πείραξε…

Σωκράτους, Μενάνδρου, Πλατεία Θεάτρου. Τ’ ακούς, τα διαβάζεις στις εφημερίδες, τα βλέπεις στην τηλεόραση. Αλλά αν δεν κατέβεις εκεί, δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Σκιές ανθρώπων που τριγυρνούν, μες στο κρύο και το σκοτάδι, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν λίγα ευρώ, με όποιον τρόπο, είτε πουλώντας το κορμί τους είτε κλέβοντας τσάντες (νωρίς το πρωί μια παρέα παιδιών κυνηγούσε κάποιον και μάθαμε ότι τους είχαν αρπάξει μια τσάντα) είτε πουλώντας ναρκωτικά και λαθραία.

Κι εμείς μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού ή του αυτοκινήτου μας δεν ξέρουμε να κάνουμε άλλο από το να φοβόμαστε και να επιτιθέμεθα σε ανθρώπους αδύναμους. Η μόνη μας έγνοια είναι να διατηρήσουμε αυτό που έχουμε, και δεν ξέρω αν φοβόμαστε το τι μπορεί να μας κάνουν αυτοί οι άνθρωποι ή μήπως κάποια στιγμή γίνουμε σαν κι αυτούς.

Η ξενοφοβία, ο φόβος του άλλου είναι μέσα σε όλους μας κι έτσι έρχεται πολύ φυσικό το ότι οι λόγοι κάποιων βρίσκουν ευήκοα ώτα. Οι μετανάστες είναι δίπλα μας, αλλά εμείς δεν τους βλέπουμε, παρά μόνο όταν μας ενοχλήσουν. Ας μην παραξενευόμαστε με τα ξεσπάσματα ρατσιστικής βίας. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση (από κάποιους πιο φανατισμένους, είναι η αλήθεια) αυτών που αισθανόμαστε όλοι απέναντι στον άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό. Όμως, μη γελιέστε, ο άλλος είμαστε εμείς.