Είναι αλήθεια ότι δυσκολευόμαστε πολύ να αξιολογήσουμε τα προβλήματα της χώρας μας. Είναι σίγουρο ότι η κρίση που ξέσπασε και μας ταλαιπωρεί ήδη μια δεκαετία, δεν μας έκανε σοφότερους. Δυσκολευόμαστε  να απεγκλωβιστούμε από τον μικρόκοσμό μας, το υπερτροφικό μας εγώ και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Σαν λαός δεν έχουμε όραμα, πρόγραμμα και πειθαρχία, είμαστε του «κάθε μέρα και βλέπουμε» και του «έχει ο θεός» (για την πάρτη μας!)…  Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η πυρκαγιά στο σπίτι του διπλανού μας μπορεί να κάψει και το δικό μας σπίτι.  

Όπως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το μεταναστευτικό είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και όχι ένα πρόβλημα των τοπικών κοινωνιών της Μυτιλήνης, της Σάμου ή των διαφόρων περιοχών της πρωτεύουσας. Δεν αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο και πολύ περισσότερο την προβολή του και το μέλλον του. Πρόκειται για ένα πρόβλημα από το οποίο κάποιοι επιτήδειοι πλουτίζουν, όπως συμβαίνει και με τους πολέμους, αλλά το πολιτικό σύστημα σε αυτή την περίπτωση ενώ δεν μπορεί στην ουσία να εισπράξει κομματικά οφέλη, δεν θέλει από την άλλη να συναινέσει ώστε να δημιουργηθεί ένα συμπαγές εθνικό μέτωπο για την αντιμετώπιση του. Η συναίνεση σε αυτή την περίπτωση θα σήμαινε, πρώτον, εθνικό κέρδος και δεύτερον, καλύτερες συνθήκες για τους δυστυχείς μετανάστες.

Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και οι λύσεις δύσκολες και περιορισμένες. Ένα είναι σίγουρο: η χώρα δεν μπορεί να είναι διάτρητη, αφύλακτη, δίχως σύνορα. Δεν μπορεί να λειτουργεί με τη λογική «είδαμε φως και μπήκαμε».Για την Ελλάδα, το μεταναστευτικό δεν αντέχει αντιπολιτευτικές κορώνες αλλά λύσεις. Βασικές πολιτικές επίλυσης είναι η αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, οι μετανάστες που δεν δικαιούνται ασύλου να επιστρέφουν άμεσα στην Τουρκία, η Ευρώπη να φροντίζει τους πραγματικούς πρόσφυγες να τους μοιράζει αναλογικά στα μέλη κράτη και να  καλύψει τις δικές της οικονομικές δεσμεύσεις έναντι της Τουρκίας.

Είναι προφανές ότι το πρόβλημα αυτό δεν λύνεται ούτε με την προώθηση των μεταναστών σε ξερονήσια, ούτε με υποκριτικές διακηρύξεις αλληλεγγύης, ούτε με ακτιβισμούς και καταλήψεις που εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο την ανθρώπινη δυστυχία. Όπως δεν χρειαζόμαστε εμπόρους διακινητές, δεν χρειαζόμαστε και εμπόρους της ανθρώπινης δυστυχίας. Τα προβλήματα χρειάζονται πραγματικές λύσεις κι  όχι  ψυχοπονιάρικους συναισθηματισμούς που επενδύουν κυνικά στις ανθρώπινες τραγωδίες.