Έχει ήδη αρχίσει να προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας η ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στο δωμάτιο»/«Adults In The Room», φανταζόμαστε το ίδιο συμβαίνει και στο εξωτερικό, όπου ελπίζουμε να τύχει καλλίτερης υποδοχής απ’ ότι στα καθ’ ημάς (εδώ φαίνεται πως τόσο από πλευράς κριτικών όσο και από πλευράς πολιτών, επικρατεί μια, ας πούμε ευγενικά, λανθασμένη θεώρησή του, πριν καν αρχίσει να προβάλλεται. Άλλωστε σε τέτοια προκατάληψη είχε εν μέρει περιπέσει και ο γράφων).  

Ο οξυδερκής Γαβράς είδε πως το ομώνυμο βιβλίο του Γιάν(ν)η Βαρουφάκη είχε εμβέλεια ευρύτερη του στενού θέματός του. Αφορούσε στον τρόπο που λειτουργεί η  Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό το άτυπο αλλά εξουσιαστικό Eurogroup, όπου οι υπουργοί Oικονομικών νομίζουν πως συναποφασίζουν ελευθέρως για το μέλλον της Ευρώπης και των λαών της ή προσποιούνται γι’ αυτό. Έτσι, τα γλαφυρώς γραφόμενα στο βιβλίο του κ. Βαρουφάκη   τα έκανε κινηματογραφική ταινία, που προφανώς έχει μεγαλύτερη επικοινωνιακή δυναμική, λαμβανομένης υπ’ όψιν και της ιδιοφυίας του κ. Γαβρά.  

Το έργο λοιπόν αυτό του Κώστα Γαβρά ξεσκεπάζει με τρόπο γλαφυρό και γοητευτικό τον τρόπο λειτουργίας της φαινομενικά ισότιμης συνεργασίας κρατών, αλλά και  τη νοοτροπία των πολιτικών τους. Ασχέτως λοιπόν της όποιας κριτικής για τον τρόπο που παρουσιάζονται οι πολιτικοί συντελεστές, ιδιαιτέρως οι Έλληνες πολιτικοί,  το ευτυχές είναι πως εκτίθεται διεθνώς ο κάκιστος τρόπος λειτουργίας της δήθεν Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Ίσως δηλαδή  ο Έλληνας πρωθυπουργός να μην υπήρξε τόσο αφελής και χαμένος στις ευρωπαϊκές πιέσεις, όσο δείχνεται στο έργο αυτό, αλλά να διαπραγματεύθηκε σοβαρά το όλο ζήτημα –ενδεχομένως με το ζήτημα των Σκοπίων και το ζήτημα του Αιγαίου- ίσως και ο κ. Βαρουφάκης να υπήρξε περισσότερο «outsider» απ’ ότι παρουσιάζεται, κάτι που συνετέλεσε στην   αναποτελεσματικότητά του.   Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν εμποδίζουν την ανάδειξη του ουσιώδους:   

Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε η  Γερμανία ως προς την ελληνική κρίση, όσο και ο τρόπος που η υπόλοιπη Ευρώπη υπάκουε (και υπακούει) στις εντολές της χώρας αυτής, χώρα που αιματοκύλισε τη γηραιά μας Ήπειρο δύο φορές κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα), υπήρξε καθοριστική στην έκβαση της όλης τραγωδίας και αυτό δείχνεται με τρόπο ξεκάθαρο και γλαφυρό. Αλλά παρουσιάζεται γλαφυρά και ο γενικότερος τρόπος συμπεριφοράς και αντιμετώπισης του ζητήματος της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» –και της Ελλάδας-  και από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά  κράτη. 

Το ότι σε κάποιες στιγμές ο Κώστας Γαβράς δείχνει να καταφεύγει σε γραφικότητες,  π.χ. με τη μουσική του Ζορμπά και σε κάποιες υπερβολικές θεατρικοποιήσεις πολιτικών συμπεριφορών, πολύ καλά κάνει. Όλη η Ευρώπη ανατριχιάζει με τη μουσική του Ζορμπά και η  γλαφυρότητα στην παρουσίαση των πολιτικών και των συμπεριφορών τους, είναι αυτή που θα μείνει στο μέσο θεατή. Γιατί σε αυτόν απευθύνεται και αυτός θα κάνει τα πράγματα να αλλάξουν: το έργο αυτό είναι «τόσο όσο» για να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες της Ευρώπης, αλλά ίσως και του κόσμου όλου. Με άλλα λόγια, ο Κώστας Γαβράς προσέφερε, ακόμα μια φορά,  μεγάλη υπηρεσία στην πατρίδα του. 

Όσο δε για τον κ. Βαρουφάκη, καλώς έκανε και έγραψε το βιβλίο, προσέφερε υπηρεσίες στην υπόθεση της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής κρίσης, παρότι δεν είχε άμεσο πρακτικό αποτέλεσμα η δράση του. Θα πρέπει ωστόσο να επιλέξει είτε το ρόλο του συγγραφέα και performer, είτε αυτόν του πολιτικού. Όλα αυτά μαζί δεν απεδείχθησαν ευτυχή για το λαό. Αν πάντως κάποτε επιλέξει το ρόλο του πολιτικού, θα ήταν ίσως  απαραίτητο  το «Γιάνης» να γίνει «Γιάννης», δηλαδή να γίνει περισσότερο insider της κοινωνίας του……..