O Γιώργος Λέντζας που γνωρίσαμε μέσα από διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές μίλησε στο περιοδικό Down Town πώς ένιωθε όταν ο καρκίνος χτύπησε την πόρτα της οικογένειάς της καθώς νόσησε η μητέρα του.

«Δεν έχω ιδιαίτερες φοβίες, αλλά έχω κάποιους φόβους. Φοβάμαι να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους, αν και έχω πια εξοικειωθεί με την ιδέα. Πώς εξοικειώθηκα με την απώλεια; Πέρασε η μητέρα μου ένα πρόβλημα με την υγεία της -καρκίνο, η ασθένεια του παρόντος και του μέλλοντος, δυστυχώς. Όλο αυτό μας έκανε οικογενειακώς να προσαρμοστούμε σε μια νέα συνθήκη, είναι κάτι που βιώνουν πολλοί άνθρωποι. Με αυτό που συνέβη στη μητέρα μου άλλαξαν πολλά στο πώς βλέπω τον κόσμο. Με έμαθε να εκτιμώ τη μαγεία της στιγμής, όσο κλισέ και αν ακούγεται και να ζω τους ανθρώπους μου όταν βρίσκομαι μαζί τους, γιατί τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο. Προσπαθώ από κάθε κατάσταση να παίρνω το καλύτερο και να μη ζω με στρες και με κάποιο μακρινό πλάνο ζωής. Κάθε μέρα η ζωή ξεκινάει από την αρχή, έχεις χρόνο να σηκωθείς και να δημιουργήσεις, όχι να μεμψιμοιρείς για όσα σου συνέβησαν χτες.

Η μητέρα μου έχει ξεπεράσει τον καρκίνο, συνεχίζει ωστόσο να ακολουθεί συντηρητική θεραπεία και φαρμακευτική αγωγή. Είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος, πολύ πράος και πολύ σοφός και κατάφερε να αντιμετωπίσει θετικά όλη αυτή την περιπέτεια. Ήταν μεγάλο σχολείο και για κείνη αλλά και για μας, καθώς μας έφερε οικογενειακώς πιο κοντά. Θυμάμαι ένα παράδειγμα, που μου το είπε πρόσφατα. Στο σπίτι μεγαλώναμε τρία αγόρια. Όλοι ασχολούμασταν με extreme sports, έτσι το  σπίτι είχε γεμίσει με ποδήλατα, σανίδες τους surf, σανίδες του snowboard. Η μάνα μου φρίκαρε εντελώς με αυτό, είχε πάντα καλυμμένους τους καναπέδες για να μην φθαρούν και μας έβγαζε τα ποδήλατα στα μπαλκόνια. Μετά την ασθένειά της, πέταξε όλα τα καλύμματα, σταμάτησε να τη νοιάζει τόσο, όπως παρατήρησα. Μου είπε, λοιπόν, “Μια ζωή πρόσεχα να είναι το σπίτι καθαρό και τα έπιπλα σαν καινούργια. Μέχρι που κατάλαβα ότι αν υπάρχει κάτι που ήθελα να έχω μέσα μου και να θυμάμαι, είναι οι στιγμές που ήσασταν όλοι μαζί και μου καταστρέφατε το σπίτι”. Δεν θυμάμαι να έχω δει κάλυμμα σε καναπέ στο πατρικό μου, εδώ και τρία χρόνια.

Δεν υπάρχει κάτι μελοδραματικό σε αυτή την ιστορία, γιατί ευτυχώς για εμάς είχε happy end. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω. Οι ασθένειες αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα σαν ένα θέμα ταμπού ακόμα, τη στιγμή που η αλήθεια είναι ότι με το να μοιραζόμαστε ό,τι μας συμβαίνει βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Είναι απίστευτη η δύναμη που μπορεί να αντλήσει ένας άνθρωπος που το βιώνει αν μάθει την ιστορία σου, αν νιώσει ότι τον καταλαβαίνεις και συνδέεσαι. Νιώθω πολύ περήφανος για τη μητέρα μου και για το πόσο αξιοπρεπώς το διαχειρίστηκε και κατάφερε μέσα από τον πόνο της να ανακαλύψει τη σοφία μέσα της. Από αυτά που θα πάθεις -γιατί στη ζωή σίγουρα θα πάθεις- μπορείς να τα δεις είτε σαν πάθημα είτε σαν μάθημα. Το θέμα είναι πού θα εστιάσεις. Γιατί υπάρχει και το θετικό και το αρνητικό. Και εσύ επιλέγεις. Σε όλα», καταλήγει ο Γιώργος Λέντζας.