Μέσα σε λίγες ημέρες έγινε το πρόσωπο των ημερών. Αφορμή στάθηκε η νέα σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες» που από το πρώτο επεισόδιο καθήλωσε το τηλεοπτικό κοινό. Η επιστροφή στην ποιότητα φαίνεται να είναι η νέα τάση και η Μαρία Κίτσου δε θα μπορούσε να βρει καλύτερο περιβάλλον για να αναδείξει το πηγαίο ταλέντο της στο ευρύ κοινό.

Η ηθοποιός μιλώντας στο protothema αναφέρθηκε -μεταξύ άλλων- στα παιδικά της χρόνια, στην περίοδο που έκανε τα πρώτα της βήματα στο θεατρικό σανίδι αλλά και την αντίδρασή της όταν διάβασε για πρώτη φορά τον ρόλο της στις «Άγριες Μέλισσες». Όπως τονίζει ήταν ένας ρόλος στον οποίο μπόρεσε να δει τον εαυτό της, ενώ ήθελε πολύ να πάρει τον εν λόγω ρόλο στη σειρά.

Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξή της παρακάτω

Εχετε κάποια έντονη παιδική ανάμνηση στην οποία επιστρέφετε για να νιώσετε χαρά;
Θυμάμαι όταν είμαστε πολύ μικροί με τον αδελφό μου, περίπου πέντε χρονών, και κάθε Παρασκευή βλέπαμε το θρίλερ «Παρασκευή και 13».

Ακούγεται σαν Οικογένεια Ανταμς αυτό…

Κάπως. (γέλια) Μας άρεσαν πολύ τα θρίλερ. Βλέπαμε Φρέντι Κρούγκερ, «Εξορκιστή»… Είμαι ακόμη πολύ θριλεράκιας. Οποτε έχω χρόνο και μπορώ βλέπω τα πάντα. Τα κυνηγάω σαν τρελή.

Είσαστε μεγάλη οικογένεια;
Εχω έναν αδελφό, ο οποίος βρίσκεται στην Αμερική αυτή την εποχή και τελειώνει το διδακτορικό του.

Γενικά, η παιδική σας ηλικία ήταν όμορφη; Περάσατε καλά;
Πέρασα απ’ όλα. Δεν ήταν τα ειδυλλιακά παιδικά χρόνια. Νομίζω όμως ότι μέσα από αυτό βγήκα πολύ πιο δυνατή. Αναγκάστηκα να ωριμάσω πολύ πιο σύντομα. Δεν χάρηκα πολύ ως παιδί, αν και, αν με ρωτήσετε, μέσα μου ακόμη και τώρα νιώθω πολύ παιδί. Δεν ήμουν τόσο ανέμελη όσο θα ήθελα.

Αυτό σας εμπόδισε από το να κυνηγήσετε αυτό που επιθυμούσατε;
Οχι. Πάντα κυνηγούσα όλα όσα ήθελα.

Μήπως αναζητούσατε στήριγμα μέσα από αυτή τη διαδικασία;
Ξέρετε, τελικά ισχύει πως θα γίνεις αυτό που είναι να γίνεις στη ζωή. Γεννιέσαι. Μετά έρχονται όλα τα άλλα και βρωμίζουν αυτή την πορεία και τη διαδικασία και αυτό που πραγματικά θες. Έχω περάσει απ’ όλα αυτά τα στάδια. Στήριγμα συναισθηματικό από φίλους έψαχνα, αλλά ήμουν και παιδί που πάντα ήθελε να τα καταφέρνει μόνο του. Πάντα ζητούσα βοήθεια όταν τη χρειαζόμουν. Δεν ήμουν από τα παιδιά που τα κρατούσαν όλα μέσα τους γιατί ήξερα ότι ο δυνατός είναι αυτός που ζητάει βοήθεια για να επιβιώσει. Αντίθετα, ο αδύναμος είναι αυτός που δεν ζητά βοήθεια. Ήμουν κοινωνικό παιδί και πάλευα όσο μπορούσα.

Φίλους είχατε πολλούς ή λίγους και καλούς;
Λίγους και καλούς. Δεν με ενδιέφερε ούτε να είμαι, ούτε να συναναστρέφομαι τους δημοφιλείς στο σχολείο. Πάντα πήγαινα με τα αδύναμα παιδάκια. Πήγαινα και έκανα παρέα με αυτούς στους οποίους έκαναν bullying. Τους έλεγα λοιπόν πως αν σας πειράξουν θα κάνετε αυτό ή το άλλο, τους ζητούσα να κάνουν ασκήσεις γυμναστικής για να δυναμώσουν και να μπορούν να αντιμετωπίσουν τους άλλους. Τα έβαζα να παίζουν μεταξύ τους ξύλο για να προπονηθούν.

Να υποθέσω ότι σε εσάς δεν τόλμησε κάποιος να κάνει bullying.
Οχι βέβαια. Ενιωθα λίγο Ζορό. Με συγκινούσε και μου άρεσε να κάνω παρέα με τα λιγότερο δημοφιλή παιδιά, που ήταν και πιο ουσιαστικά.

Και πότε είπατε στον εαυτό σας ότι έπρεπε να ανεβείτε στο σανίδι;
Ωωω, άργησα πολύ γιατί ήμουν και πάρα πολύ ντροπαλή επίσης. Θυμάμαι στη Β’ Γυμνασίου κάναμε ένα κλασικό έργο, τους «Σουλιώτες». Και ως Κίτσου εγώ, καταλάβατε! (γέλια) Ηθελα πάρα πολύ να συμμετάσχω σε αυτή την παράσταση. Ντρεπόμουν τόσο μα τόσο πολύ που τελείωσαν οι εγγραφές κι εγώ δεν πήγα. Κι όταν το είδα ότι είχε ανέβει έκλαιγα με μαύρο δάκρυ. Είπα στον εαυτό μου πως δεν θα άφηνα τη συστολή μου να μου το στερήσει όλο αυτό. Την επόμενη χρονιά λοιπόν θα δήλωνα συμμετοχή. Θα ανέβαζαν το «Στραβόξυλο» του Ψαθά. Πάλι τα ίδια. Αργησα να πάω, πήγα τελευταία μέρα και δήλωσα συμμετοχή, αλλά οι περισσότεροι ρόλοι είχαν δοθεί και δικαίως οι άνθρωποι αναρωτήθηκαν γιατί πήγα τότε και όχι νωρίτερα. Ετσι πέρασαν τα χρόνια. Εφτασα στη Β’ Λυκείου, όπου διάβαζα πυρετωδώς προκειμένου να πάω στη Β’ Δέσμη και να δώσω πανελλαδικές εξετάσεις για να μπω στην Ιατρική Αθηνών. Ηθελα να πάω στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Τελικά άλλαξα δέσμη ξαφνικά. Εδωσα εξετάσεις να μπω στην Αρχαιολογία αλλά μπήκα Θεολογία, η οποία ήταν στις πρώτες μου επιλογές.

Και πώς βρεθήκατε στο θέατρο;
Με έτρωγε μέσα μου κάτι και αναζήτησα όλα τα πολιτιστικά προγράμματα. Μέχρι τότε ήμουν μόνο βιβλιοφάγος, διάβαζα πάρα πολλά βιβλία για την τέχνη. Τελευταία μέρα πήγα να δηλώσω συμμετοχή στις θεατρικές ομάδες του πανεπιστημίου. Πήγα άρον άρον στην Ιπποκράτους, στη Θεατρική Λέσχη. Εκατσα εκεί για τέσσερις μήνες και έπαθα πλάκα.
Ανέβασα μαζί με έναν συμμαθητή μου την «Αντιγόνη» του Ανούιγ και την ημέρα της πρεμιέρας έχασε τα λόγια του. Στη συνέχεια ήρθε και έπεσε στην αγκαλιά μου λέγοντας: «Μαρία, κατέστρεψα το έργο μας». Ανοιξα την αγκαλιά μου. Εκείνο το δευτερόλεπτο ένιωσα τι είναι το θέατρο. Ηταν αποκάλυψη για μένα. Το θέατρο είναι αυτό: αγκαλιά, ομάδα. Ηταν σαν επιφοίτηση. Πήγα κι έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Πέρασα την πρώτη φάση αλλά όχι τη δεύτερη. Συνέχισα να προετοιμάζομαι μόνη μου και τελικά πέρασα.

Και από τότε ο δρόμος είναι ωραίος;
Ο δρόμος είναι ωραίος, δεν είναι εύκολος. Το ένα έφερε το άλλο με πολλή δουλειά. Είμαι ικανοποιημένη και νιώθω ότι έκανα καλές επιλογές. Ποτέ δεν έκανα καμία έκπτωση.

Μου κάνει εντύπωση πώς ένας νέος άνθρωπος λέει με τόση αυτοπεποίθηση «δεν γουστάρω να κάνω κάτι για τα λεφτά». Δεν είναι βαρύ το τίμημα;
Φυσικά. Από την άλλη, δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι και να μην πληρώνομαι γιατί από τη δουλειά μου ζω. Εργάζομαι και βιοπορίζομαι, αλλά θέλω να δουλεύω και να ζω με αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχουν μόνο τα δύο άκρα. Αν μου έκαναν μια πρόταση με πολλά λεφτά, όπου θα πήγαινα και θα δούλευα με βαριά καρδιά και όταν θα έφευγα θα ήμουν μαύρη μέσα μου τι να το κάνω; Να πάω να πάρω ένα χρυσό ρολόι και να το φοράω για να το κοιτάζω; Ε, όχι. Αν αυτό που κάνω μπορεί να με γεμίζει και να με κάνει να νιώθω καλά και να ζω καλά, τότε ναι.

Οι «Αγριες μέλισσες» πώς προέκυψαν; Εγινε πρόταση ή εσείς χτυπήσατε την πόρτα;
Εγινε πρόταση. Με πήρε η Μιράντα που έκανε το κάστινγκ και μου είπε ότι ήθελε να με δει. Συναντηθήκαμε και μου έδωσε τη σύνοψη της σειράς και τους χαρακτήρες. Τα διάβασα και σοκαρίστηκα. Νόμιζα ότι ήταν βιβλίο.

Οταν το διαβάσατε είδατε τον εαυτό σας σε κάποιον ρόλο;
Ναι, τον είδα. Στη Λενιώ. Τον είδα αμέσως. Πήγα στο κάστινγκ με πολύ ωραία διάθεση. Μιλήσαμε και με τη Μελίνα Τσαμπάνη, τη συγγραφέα, και με τον Λευτέρη Χαρίτο τον σκηνοθέτη. Ηθελα πολύ να δουλέψω, με ενδιέφερε πολύ ο ρόλος. Εκανα κάποια δοκιμαστικά και τον πήρα.

Οταν μπήκατε στα γυρίσματα, νιώσατε ότι αυτό που γίνεται αφορά τελικά σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο που θα το δει;
Ναι, γιατί έχει πολλή αλήθεια. Το σενάριο είναι τόσο αληθινό, τα γεγονότα αυτά θα μπορούσαμε να τα έχουμε ζήσει. Αλλά και οι χαρακτήρες -και το πώς αντιδρά ο καθένας μας σε όλα αυτά που συμβαίνουν- είναι ζωντανοί. Είναι κάτι ανθρώπινο και το ανθρώπινο είναι διαχρονικό και αφορά. Βασίζονται όλα στις ανθρώπινες σχέσεις και τα ανθρώπινα πάθη με πολλή ζωή μέσα και με πολλή ζωντάνια. Βράζει το αίμα όλων των χαρακτήρων. Σε κάθε επεισόδιο που γυρίζουμε γίνεται χαμός, έχουμε αγωνία για το τι θα γίνει παρακάτω. Μιλούσαμε με τη Μελίνα τις προάλλες,μας έλεγε κάποια πράγματα και τη ρωτούσαμε τι θα γίνει με τον κάθε ρόλο. Εχουμε πωρωθεί και το γουστάρουμε όλοι. Δουλεύουμε όλοι πολύ σκληρά και αφιερώνουμε πολύ χρόνο. Εγώ δεν κάνω τίποτε άλλο στη ζωή μου αυτή την εποχή.

Είναι εύκολο αυτό για σας; Να μην κάνετε τίποτε άλλο στη ζωή σας;
Από την πρώτη μέρα την έχω πιστέψει πολύ αυτή τη σειρά, τη νιώθω σαν παιδί μου. Δεν γίνεται χωρίς πολλή δουλειά. Διαβάζω πολύ, διαβάζω βιβλία που αφορούν εκείνη την εποχή, διαβάζω σενάρια, στοιχεία για τον ρόλο. Κάνουμε δέκα ώρες γύρισμα, πολλές ώρες διάβασμα και μετά βλέπεις τον εαυτό σου στην τηλεόραση – γιατί είναι δουλειά κι αυτό. Πήρα φέτος μεγάλη τηλεόραση για να μελετάω τον εαυτό μου. Είμαι με το μπλοκάκι.

Αφοσιώνεστε σε ό,τι κάνετε…
Ναι, αλλιώς δεν γίνεται. Αλλιώς δεν το κάνω. Βαριέμαι -και βαριέμαι εύκολα. Πρέπει κάτι να με πωρώνει, να με ενδιαφέρει, να με προκαλεί, αλλιώς δεν μπορώ να το κάνω. Αν με προκαλέσει όμως, γίνομαι σκυλί.

Οταν όμως έχεις ανθρώπους που εξαρτώνται από σένα, πώς μπορείς να δίνεσαι τόσο στη δουλειά σου;
Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό για πολύ μεγάλο διάστημα και με τόση αφοσίωση. Ομως όταν μπαίνουν οι βάσεις και είναι γερές και έχουν στρωθεί και οι ράγες πηγαίνει μόνο του. Η αρχή είναι δύσκολη. Εγιναν όλα πολύ γρήγορα, δεν προλάβαμε καλά-καλά να το συνειδητοποιήσουμε. Ολα είναι δυνατά, αρκεί να βρεις τον σωστό ρυθμό. Τότε ζεις και δέκα ζωές ταυτόχρονα.

Ετοιμάζεστε και για «Μάκβεθ» στο Εθνικό;
Ναι. Ηθελα να δουλέψω με τον Δημήτρη Λιγνάδη, που με έχει σκηνοθετήσει δύο φορές. Ηθελα να είμαι η παρτενέρ του. Ξεκινάμε πρόβες τέλη Νοεμβρίου και από τον Φλεβάρη η παράσταση θα παίζεται στο Εθνικό.

Η Μαρία ως γυναίκα, ως φίλη και ως άνθρωπος πού βρίσκει χρόνο;
Οταν θέλεις, βρίσκεις. Και γίνονται τα πράγματα ακόμη και ταυτόχρονα. Και είναι συναρπαστικά. Μπορεί ο άλλος να σου κρατάει και τα λόγια και να κάνετε και την πλάκα σας. Μια χαρά. Εμένα μου αρέσει να τα συνδυάζω. Δεν είμαι από τους άνθρωπος που θέλουν να κάνουν κάτι αποκλειστικά. Βαριέμαι και κουράζομαι. Ακόμη και στις διακοπές μου πάντα βρίσκω μια ασχολία. Διαβάζω, ετοιμάζω ένα πρότζεκτ. Πάντα κάτι θα κάνω παράλληλα. Ενα πράγμα μόνο δεν με γεμίζει.

Είστε ευτυχισμένη;
Είμαι ικανοποιημένη. Και δύσκολα ικανοποιούμαι. Εχω το ανικανοποίητο και βασανίζομαι. Αλλά είμαι ικανοποιημένη σε μεγάλο βαθμό, ενώ νιώθω και μεγάλη ευθύνη