Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Δεκάδες είναι αυτοί που διεκδικούν την ερχόμενη Κυριακή την ψήφο μας.

Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Δεκάδες είναι αυτοί που διεκδικούν την ερχόμενη Κυριακή την ψήφο μας. Το ερώτημα βέβαια είναι τι είναι το πραγματικά νέο, τι είναι ανατρεπτικό και τι με δυο λόγια είναι αυτό για το οποίο αξίζει πραγματικά να πάει κανείς να ρίξει την ψήφο του σε μία κάλπη.

Τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας έχουν από καιρό συνταχθεί με το μνημόνιο. Και για τον λόγο αυτο υφίστανται μεγάλη φθορά. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ βρίσκονται σε ιδιάιτερα χαμηλά ποσοστά. Εύλογα, αφού, δεν μπορεί κανείς να περιμένει απ αυτούς κάτι περισσότερο από την επόμενη ημέρα, αυτής που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Μιας ημέρας που δεν αρέσει σε κανένα. Και κυρίως μιας ημέρας που θα είναι ακόμη χειρότερη.

Και δυστυχώς θα φέρει και την υπογραφή τους. Όπλο τους, ο λογικός εκβιασμός ότι είναι αυτοί οι μόνοι που μπορούν να συνδιαλαγούν με τους δανειστές, και να διαπραγματευτούν (τρόπος του λέγειν, βέβαια, μια και τα όσα έχουν υπογράψει δεν σηκώνουν ούτε αμφισβήτηση, ούτε κουβέντα…) τους όρους της μνημονιακής περιόδου. Βέβαια και ο πιο ανενημέρωτος πολίτης γνωρίζει ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί και κυρίως δεν μπορει να συμβεί από αυτούς που δεν γνώριζαν καν τι υπέγραψαν όταν τους τα έστελναν οι δανειστές. Σε αυτό το φιλομνημονιακό περιβάλλον προσπαθεί να βρει χώρο και η Ντόρα ως πιο άφθαρτη, φέρνοντας την ψευδαίσθηση μιας άλλης δυνατότητας διαχείρισης, αλλά στην ίδια πάντοτε λογική.

Στην άλλη όχθη έχουμε τα αντιμνημονιακά κόμματα. Σε αυτές της εκλογές η αντίδραση στην επιχειρούμενη εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού θα πάρει την εκδίκηση της. Από την εύλογη πριμοδότηση των μεγάλων και μικρότερων κομμάτων της Αριστεράς, μέχρι την επικίνδυνη άνοδο της πραγματικής ακροδεξιάς.

Τα πολιτικά πράγματα εκδότη κόσκινο σε τόσο ξεκάθαρη τροχιά που ακόμη και το λαϊκιστικό (πολιτευόμενο ως θρησκευτικοακροδεξιο) κόμμα του Καρατζαφέρη απογυμνώνεται, και την ακροδεξιά ψήφο παίρνουν πλέον οι γνήσιοι εκφραστές της.  Και μαζί με αυτούς πολλοί πολίτες που βρίσκονται σε απόγνωση, αλλα δεν έχουν άλλο τρόπο να εκφραστούν.

Υπάρχει λοιπόν σε αυτήν την κάλπη η έκφραση του φόβου των νοικοκυραίων, που πιστεύουν ακόμη στο σύστημα και τρέμουν να το εγκαταλείψουν, η αντίδραση που διευρύνεται, αλλά δεν μπορεί να υποσχεθεί μια πρακτική ανατροπή, και το ακροδεξιό… σκοτάδι.

Το κακό είναι ότι τους περισσότερους από εμάς δεν δείχνει να μας έχει πείσει κανείς ότι θα μπορούσε να διαχειριστεί με αξιώσεις μια καλύτερη επόμενη ημέρα για την Ελλάδα. Έτσι δεν είναι;